بریده‌هایی از کتاب پنجره‌ی چوبی

هر وقت شما رو دیدم، داشتین مطالعه می کردین، خسته نمی شین؟ - مگه ماهی از آب خسته می شه؟ - چه جالب! یعنی شما با کتاب زنده اید؟ - طبیعتاً، کتاب از رکود ذهن و فسیل شدن آدم جلوگیری می کنه! آدم رو به جریان میندازه. درحالی که جسم آدم مجبوره یه جا ثابت بمونه؛ فکر و روح آدم رو پویا می کنه.

- کسی با هاتونه؟ - خدا همیشه با بنده هاشه...

این جا یه طبیبی هست که اگه زیر پرونده ات رو امضا نکنه، دکترای دیگه هیچ کاری نمی تونن بکنن.

«من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود...»

- اگه آدم خودش رو قصاص قبل از جنایت کنه، اونوقت دیگه جنایتی اتفاق نمی افته!

بالأخره این جا مملکت ماست! باید موقع سختی حفظش کنیم، وگرنه روزای خوشی که همه خوشن!

دل آرام گیرد به یاد خدا

- می خوام کالسکه بابا را هل بدهم. و او با صبر و حوصلۀ تمام نشدنی اش می خندید و می گفت: - هل بده بابا جون... من که نبودم کالسکۀ تو رو هل بدم، تو مال منو هل بده.

اشک توی چشمانم حلقه زد. دلش نرم شد. کمی جلو آمد، دستم را گرفت و با دست دیگرش آن را نوازش کرد. بعد آن را محکم میان دو دستش گرفت. گرمای دست هایش آرام آرام تا قلبم نفوذ کرد و آن را لرزاند.

وقتی که نگاه تو به من دوخته شد دل شعله به سر چو شمع افروخته شد لختی به تماشای تو بنشستم و آه در لحظه تمام عمر من سوخته شد

گوشی را برداشتم. صدای دلنشین خودش بود. گفت: - منزل آقای ایزدی؟ با لحنی غریبه گفتم: - بله، بفرمایید... شما؟ او هم با همان لحن گفت: - ببخشید مزاحم شدم. می خواستم عرض کنم دفعۀ پیش که خدمت رسیدم غفلتاً دلمو اون جا، جاگذاشتم. می تونم بیام برش دارم؟ - خواهش می کنم، تشریف بیارین!!

هرکس مسؤل رفتار خودشه. فقط آدم های ضعیف همیشه خودشونو تبرئه می کنن و دیگران رو مقصر اشتباهاتشون می دونن.

«این جا را دوست دارم. این خطه از زمین را دوست دارم؛ چون ثواب بردن این جا دم دست است، چون گناه نکردن این جا خیلی آسان است، چون توبه کردن این جا جزء روزمره هاست. انگار شیطان هم جرئت آمدن پشت این خاک ریزها را ندارد.»

آیا ندیده ای که مرا تاب می برد در چشمۀ دو چشم تو گرداب می برد؟ آیا شنیده ای که به سیلاب عشق تو هر لحظه قطعه ای ز مرا آب می برد؟

همیشه خدا آدمو با چیزایی که دوست داره امتحان می کنه.

- خیلی بی وفایی... منو تا این جا دنبال خودت کشوندی... بعد گذاشتی رفتی؟... نگفتی بدون تو چه طوری برگردم و توی چشای علی نگاه کنم؟... اگه می خواستی بری، همون جا تو ایران که بودیم می رفتی!... چه اصراری بود منو بکشونی توی غربت؟... غیرتت بر می داره دلاور؟... کجاست اون قلب مهربونت که گفتی برای من می زنه؟... چرا دیگه نمی زنه؟...

فأمّا مَن اُوتیَ کتابَهُ بیمینه فَیقُولُ هآؤمُ اقرَؤُا کتابیَه. اِنّی ظَنَنتُ اَنّی مُلاقٍ حسابیه. فهو فی عیشَة راضیه. فی جَنَّةٍ عالیة معنای آیات را با خود زمزمه کردم: اما کسی که نامۀ اعمال او را به دست راستش دهند، گوید بیایید نامۀ مرا بخوانید. من ملاقات این روز حساب را باور داشتم. این چنین کسی در عیش و زندگی خوش خواهد بود؛ در بهشت ابدی.

- ولی شما که این کار رو نکرده بودین. خودتون رو قصاص قبل از جنایت کردین؟ - اگه آدم خودش رو قصاص قبل از جنایت کنه، اونوقت دیگه جنایتی اتفاق نمی افته!

من فکر می کنم شما تا حدودی مادر منو شناختین و به روحیات ایشون آشنایی دارین! - به عنوان دوست مادرم، بله. ولی به عنوان مادرشوهر نمی دونم چه برخوردی از ایشون قراره ببینم. اگه شما قرار باشه یکی رو انتخاب کنین، کدوم رو ترجیح میدین؟ مادرتون رو یا...؟ - من هردوی شما رو دوست... حرفش را زده بود. از دهنش پریده بود؛ بی اراده، ناخودآگاه. لبخندی پیروزمندانه برلبانم نقش بست. به صورتش نگاه کردم. او هم سرش را بلند کرد. قیافه اش دیدنی شده بود. ناچار او هم لبخندی زد و سرش را به زیر انداخت. سکوتی سنگین اتاق را گرفت. بالاخره به حرف آمد و گفت: - شما انگار سؤالتون یادتون رفت؟! - نه... مهم نیست... جوابی رو که می خواستم، گرفتم.

با آرامش لبخندی زد و گفت: - چند ساعته تو نوبت نشستم. توی اتاق انتظارش... ولی یه مریض هایی میان این جا که من روم نمی شه بگم مریضم. دلم می خواد نوبتم رو بدم به اونا.