بریده‌هایی از کتاب دورترین کرانه (دریای زمین ۳)

تنها یک چیز می تواند راه انسانی سیاه دل را سد کند. آن هم انسانی دیگر است. شکوه و برتری مایه شرمندگی است. تنها روح و نفس ماست که ظرفیت پلیدی و هم ظرفیت غلبه بر پلیدی را دارد.

تنها در مرگ است که نوزایی معنا می گیرد. توازن به معنای سکون نیست، توازن در جنبش است؛ شدنی بی پایان و همیشگی.

انسان با وجود تمام کوچکی و آسیب پذیری، چقدر ترسناک و مهیب است

آنان را که بیش از همه می توان آزرد، آنان که آسیب پذیرترند: آنان که عشقی و دلی سپرده اند و چیزی بازپس نگرفته اند: آنان هستند که نام های حقیقی یکدیگر را بر زبان می رانند. آنان که دلی صاحب وفا دارند، آنان که حیات می بخشند...

هیچ سیاهی و ظلمتی تا ابد نمی پاید. حتی در ظلمت نیز ستارگان هستند...

که در راه عشق به یکدیگر جان باخته بودند، در خیابان ها از کنار یکدیگر بی اعتنا می گذشتند و به راه خود می رفتند.

مرگ بهایی است که برای زندگی مان می پردازیم؛ برای تمام زندگی

انگار گذشته، غفلت از آینده است. انسان تقدیرش را نمی سازد: آن را می پذیرد یا انکارش می کند. درخت قیس اگر ریشه در اعماق نداشته باشد، برگ و بری نمی دهد.

«البته در معصومیت قدرتی علیه پلیدی وجود ندارد. اما برای خیر چرا..

ـ از آنها می ترسی زیرا از مرگ می ترسی و حق هم داری: آخر مرگ چیز وحشتناکی است و باید از آن ترسید. ساحر با بیان این جملات تکه چوبی در آتش انداخت و به اخگرهای ریز زیر خاکسترها فوت کرد. زبانه ای کوچک بر شاخه های باریک خاربن پدیدار شد و چشم سر و دل آررن را روشن ساخت. گد افزود: «زندگی نیز پدیده ای وحشتناک است و باید از آن ترسید و در عین حال بزرگش داشت.»