بریده‌هایی از کتاب دورترین کرانه (دریای زمین ۳)

ـ اصلا انسان شریف کیست؟ آیا انسان شریف کسی است که دست به گناه و پلیدی نمی زند، دری به تاریکی ها نمی گشاید، کسی است که از تاریکی در وجودش اثری نیست؟ پس دوباره نگاه کن، جوان! کمی دورتر را ببین! جایی که باید بروی به دانستن این نکته محتاجی. به درونت بنگر!

برای دیدن ستارگان وجود تاریکی لازم است.

چنان بود که با روحی بیمار در کالبدی شریک باشی...

متوجه می‌شوی که به عکس آنچه جوانان می‌پندارند هر عملی سنگی نیست که از زمین برداری و یک‌باره پرتاب کنی، آیا به هدف اصابت کند یا نکند و همه‌چیز تمام شود. هنگامی که سنگی را از زمین برمی‌داری زمین سبک‌تر می‌شود و دستی که آن را گرفته سنگین‌تر خواهد بود.

کند. آن هم انسانی دیگر است. شکوه و برتری مایه شرمندگی است. تنها روح و نفس ماست که ظرفیت پلیدی و هم ظرفیت غلبه بر پلیدی را دارد.

تنها در مرگ است که نوزایی معنا می گیرد. توازن به معنای سکون نیست، توازن در جنبش است؛ شدنی بی پایان و همیشگی.

ما که صاحب خردیم نباید جاهلانه رفتار کنیم. ما که صاحب اختیاریم نباید نامسئولانه رفتار کنیم

مه چون ابری رقیق که روی ماه را پوشانده باشد، سرد و درخشان روی عرشه می‌غلتید. پاروزن‌ها چون مجسمه‌هایی سنگی نشسته بودند. خدمه اصلی در کمرکش کشتی گرد آمده و سپیدی چشمانشان اندکی برق می‌زد. در سمت چپ مردی ایستاده بود که تمام نور از او ساطع می‌شد؛ از چهره‌اش، از دستانش و از عصای بلندش که چون نقره مذاب ملتهب و درخشان بود.

تمام آنان که درگذشته اند نیز زنده اند؛ پایانی بر وجودشان نیست و اساسآ پایانی وجود ندارد. همه چیز این چنین است، مگر تو.

حیات تنها در وجودی فناپذیر و میرا یافت می شود، آررن! تنها در مرگ است که نوزایی معنا می گیرد. توازن به معنای سکون نیست، توازن در جنبش است؛ شدنی بی پایان و همیشگی.

شاه خدمتگزاران، سربازان، پیام آوران و مستشارانی دارد. او از طریق خدمتگزارانش حکم می راند. اما خدمتگزاران این به اصطلاح ضدشاه کدام اند؟ ـ در ذهن ما هستند، جوان! در ذهن ما. همان خیانت کار، همان نَفْس امّاره، نَفْسی که فریاد می کشد: می خواهم زنده بمانم، پس تا وقتی من زنده بمانم دنیا چه خراب، چه آباد! همان خائن کوچک نهفته در ذات ما که در ظلمات وجودمان چون عنکبوتی تار بسته و پنهان شده است. او با هر کسی نجوا می کند، اما تنها بعضی او را می شناسند و می فهمند. جادوگران، خوانندگان و آفرینشگران. قهرمانان، آنان که حقیقت وجود خود را می جویند. جستن و یافتن خود پدیده ای نادر و شکوهمند است. اینکه آدمی تا ابد خودش باشد، آیا باشکوه نیست؟

اما به خاطر داشته باش، لِبانن! انکار مرگ، در حکم انکار زندگی است.

آخر، انضباط و نظم همان مجرایی است که کنش‌های ما از طریق آن قدرت و عمق می‌یابد؛ وقتی سمت‌گیری و نظمی هم نباشد، کارکردهای افراد کم‌عمق، سردرگم و بی‌اثر می‌شود.

همواره جایی که توقع قطعیت و یقین را داری، لزوم بسنده کردن به امیدواری صرف، مایه یأس و دلسردی است.

«آررن! هنگامی که پای گزینش های بزرگ پیش آید، تلاش کن دقیق انتخاب کنی. جوان که بودم باید میان حیاتی برای بودن و حیاتی برای انجام دادن دست به انتخاب می زدم. من هم چون وزغی که مگسی را یافته باشد شتابان دومی را انتخاب کردم. اما هر کاری که می کنی، با هر کنش، بیشتر آلوده کار و نتایج کارت می شوی و همین تو را به انجام کارهایی بیشتر و بیشتر وا می دارد. سپس خیلی به ندرت و پس از مدت ها به فراغت و زمانی مثل این دست می یابی که بتوانی دمی بیاسایی و فقط باشی و کاری نکنی. یا دست کم به این بیندیشی که کیستی.»

درس اول در رُک، و البته درس آخر نیز، این است: فقط آنچه را لازم است انجام بده. همین و بس!

پیشنهادِ نفسی سخی و بخشنده پیشکشی نیست که به آسانی بتوان ردش کرد

انسان تقدیرش را نمی سازد: آن را می پذیرد یا انکارش می کند.

انکار مرگ، در حکم انکار زندگی است.

انکار مرگ، در حکم انکار زندگی است.