بریده‌هایی از کتاب دورترین کرانه (دریای زمین ۳)

ـ اصلا انسان شریف کیست؟ آیا انسان شریف کسی است که دست به گناه و پلیدی نمی زند، دری به تاریکی ها نمی گشاید، کسی است که از تاریکی در وجودش اثری نیست؟ پس دوباره نگاه کن، جوان! کمی دورتر را ببین! جایی که باید بروی به دانستن این نکته محتاجی. به درونت بنگر!

برای دیدن ستارگان وجود تاریکی لازم است.

چنان بود که با روحی بیمار در کالبدی شریک باشی...

کند. آن هم انسانی دیگر است. شکوه و برتری مایه شرمندگی است. تنها روح و نفس ماست که ظرفیت پلیدی و هم ظرفیت غلبه بر پلیدی را دارد.

تنها در مرگ است که نوزایی معنا می گیرد. توازن به معنای سکون نیست، توازن در جنبش است؛ شدنی بی پایان و همیشگی.

ما که صاحب خردیم نباید جاهلانه رفتار کنیم. ما که صاحب اختیاریم نباید نامسئولانه رفتار کنیم

مه چون ابری رقیق که روی ماه را پوشانده باشد، سرد و درخشان روی عرشه می‌غلتید. پاروزن‌ها چون مجسمه‌هایی سنگی نشسته بودند. خدمه اصلی در کمرکش کشتی گرد آمده و سپیدی چشمانشان اندکی برق می‌زد. در سمت چپ مردی ایستاده بود که تمام نور از او ساطع می‌شد؛ از چهره‌اش، از دستانش و از عصای بلندش که چون نقره مذاب ملتهب و درخشان بود.

انکار مرگ، در حکم انکار زندگی است.

انکار مرگ، در حکم انکار زندگی است.

متوجه می‌شوی که به عکس آنچه جوانان می‌پندارند هر عملی سنگی نیست که از زمین برداری و یک‌باره پرتاب کنی، آیا به هدف اصابت کند یا نکند و همه‌چیز تمام شود. هنگامی که سنگی را از زمین برمی‌داری زمین سبک‌تر می‌شود و دستی که آن را گرفته سنگین‌تر خواهد بود.