بریده‌هایی از کتاب مفهوم‌ها و ابزارهای تفکر نقادانه

کسانی که می‌خواهند شهامت فکری داشته باشند، شاید دیگر نتوانند همرنگ جماعت بمانند و این امر ممکن است تاوان سنگینی داشته باشد.

برای موفقیت در هر شاخه از دانش (فلسفه، پزشکی، مهندسی، روان‌شناسی، و ...) ضروری است که توانایی خوب پرسیدن را در خود ایجاد کنیم

هر ظلمی در جهان از ظلم بر کلمات آغاز می شود.

ما، به طور طبیعی، نظرگاه‌های دیگران را درک نمی‌کنیم و به محدودیت‌های نظرگاه خودمان واقف نیستیم

انسان‌ها این قابلیت را دارند که معقول و باانصاف باشند. اما این قابلیت باید رشد پیدا کند. و این رشد فقط در صورتی به طور جدّی تحقق می‌یابد که جامعه‌های سنجشگر پدید بیایند.

سفسطه‌گری استفاده از استدلال‌هایی که ظاهراً صحیح‌اند (اما در واقع صحیح نیستند) برای فریب دادن دیگران.

برای رشددادنِ ذهنمان یا یادگیری یک مطلب جدید باید با واژه‌های جدیدی آشنا شویم یا فهمی جدید و دقیق‌تر از واژه‌های آشنا پیدا کنیم.*

انسان‌ها به طور طبیعی (یعنی در حالتی که به حال خودشان رها شوند و خودشان یا کسی دیگر بر آنها نظارت نکند) به حقوق و نیازهای دیگران توجه نمی‌کنند؛ اندیشیدنِ خودمحورانه از همین جا نشئت می‌گیرد. ما، به طور طبیعی، نظرگاه‌های دیگران را درک نمی‌کنیم و به محدودیت‌های نظرگاه خودمان واقف نیستیم. فقط در صورتی به خودمحورانه بودنِ اندیشیدنمان آگاه می‌شویم که برای این کار آموزش ببینیم و تمرین کنیم

شهامت فکری یعنی آگاهی از لزومِ مواجهه با انگاره‌ها، باورها، یا دیدگاه‌هایی که به آنها عواطف منفیِ قوی داریم و هیچ‌گاه به طور جدی به آنها گوش نسپرده‌ایم. بسیارند اندیشه‌هایی که ما آنها را خطرناک یا پوچ می‌دانیم و از مواجهه با آنها می‌ترسیم، امّا به لحاظ عقلانی موجه‌اند؛ از سوی دیگر، بسیاری از نتیجه‌گیری‌ها یا باورهایی که ملکۀ ذهن ما شده‌اند کاذب یا گمراه‌کننده‌اند. فهم این دو نکته ما را بسیار به شهامت فکری نزدیک می‌کند. برای آنکه دربارۀ امور گوناگون به تشخیص برسیم، باید از «پذیرش» منفعلانه و غیرسنجشگرانۀ آنچه «یاد گرفته‌ایم» پرهیز کنیم.

آرمان سنجشگرانه‌اندیشی این است که افراد یاد بگیرند خودشان به جای خودشان بیندیشند و زمام فرایندهای فکری‌شان را در دست بگیرند.