بریده‌هایی از کتاب بروکلینی دیگر

می‌دانستم درون دنیا گم شده‌ام و فقط تماشایش می‌کنم. می‌دانستم در تقلا هستم تا بفهمم چرا همیشه احساس می‌کنم بیرون از قابِ همه‌چیز ایستاده‌ام.

سیلویا برایمان گفت: «پدرم گفته که اول باید حقوق بخونم و بعدش هر کاری که عاشقشم انجام بدم.» وقتی از او پرسیدیم: «عاشق چی هستی؟» سیلویا نگاهی به اتاق سرتاسر صورتی‌اش انداخت و گفت: «من اختیارم دست خودم نیست! از کجا باید بدونم؟»

مطمئن بودم که مادر شبح‌واری در گذشته‌شان وجود ندارد. واقعاً فکر می‌کردم آن‌ها استوار در برابر دنیا ایستاده‌اند. آن‌ها را نگاه می‌کردم. دلم می‌خواست آنچه آن‌ها داشتند من هم داشتم

بچه‌هایی که برای‌مان ناشناس بودند، اما ناگهان دچار حس حسادت کاملاً محسوسی نسبت به آن‌ها شدیم، میان آب دویدند. زیرپوش‌ها و شلوارک‌هایشان به بدن‌های قهوه‌ای‌رنگ‌شان چسبیده بود. آن روز هم دوباره سیلویا، آنجلا و گیگی را دیدم که همدیگر را میان آب هل می‌دادند و صدایشان به سوی پنجره‌ی ما شناور می‌شد. برادرم پرسید: «داره به ما می‌خنده؟ اون موقرمزه رو می‌گم، آخه سرش رو سمت پنجره‌ی ما بالا آورد و خندید.» من گفتم: «هیس! کی باشه بخواد به ما بخنده!» داشتم از آن‌ها متنفر می‌شدم. داشتم عاشق‌شان می‌شدم.

خواهرسونجا اغلب از من می‌پرسید: «کیه که زندگیِ پر از غم‌های کوچیک و بزرگ رو پشت سر نگذاشته باشه؟» شاید فکر می‌کرد دانستن عمق و وسعت درد و زجر انسان برای بیرون کشیدن من از قعر خودم کفایت می‌کند.

و با خودم می‌گفتم چه حسی دارد در لبه‌ی بارگاه مقدس قدم بزنی. پدرشان می‌گفت: «خداوندی که عاشق جهان است... تنها پسر مولود خود را فرستاد...» فکر می‌کردم پس دخترانش چه؟ خداوند با دخترانش چه کرد؟

حالا می‌فهمم هیچ‌چیز همان دم غم‌انگیز نیست، بلکه یاد و خاطره‌اش غم‌انگیز است.

  درباره‌ی ژاکلین وودسن: «همیشه می‌گفتم وقتی بزرگ شوم حتماً معلم، وکیل یا آرایشگر می‌شوم، اما حتی همان موقع هم می‌دانستم چیزی جز نوشتن خوشحالم نمی‌کند.»

بزرگ‌ترها همیشه وعده‌ی آینده‌ی شکست‌خورده‌ی خودشان را به بچه‌ها می‌دهند.

جایی در سواحل کارولینای جنوبی مردم یکی از قبایل ایبو، که به دست برده‌داران اسیر می‌شدند، خودشان را در آب غرق می‌کردند. آن‌ها باور داشتند از آنجا که با آب آمده‌اند، آب آن‌ها را به خانه باز خواهد گرداند. آن‌ها باور داشتند که همراه آب راهی خانه شدن خیلی بهتر از در اسارت زندگی‌کردن است.