بریده‌هایی از کتاب مجنون در تهران

سهمم از زیبایی‌ات تنها تماشا کردن است کشوری هستم که گیرافتاده در تحریم‌ها

قهوه را دم نکن، این بار کمی چای بریز بلکه تغییر کند فال به‌هم ریخته‌ام

زیبایی‌اش به هم زده نظم قطار را این ایستگاه می‌برد از دل قرار را بر شانه‌های باد،‌ رها گشته پرچمی دلبر گشوده گیسوی دنباله‌دار را مجبور می‌شویم که دیوانه‌ات شویم عشقت گرفته از دل ما اختیار را در حسرت نگاه تو عمری چشیده‌ام با زخم‌های خود، نمک انتظار را آهوی دل به پنجره‌فولاد بسته‌ام تقدیم می‌کنم به شما این شکار را

سهمم از زیبایی‌ات تنها تماشا کردن است کشوری هستم که گیرافتاده در تحریم‌ها

گاه خلوت کن و با دیده‌ی انصاف ببین که چه تنها شدی از لحظه‌ی تنها شدنم

دست و مشک و علم افتاد، و لیکن سقا سربلند است در آن لحظه که زهرا آمد

من همان رودم که بهر دیدنت مرداب شد ماه من! بس کن ندیدن‌های بی‌اندازه را

می‌شناسی خوب من «تنهاترین سردار» را؟

نذر چشمان تو کردم جان بی‌مقدار را

عاشق شدن زیباترین نوع خودآزاری است

غزل گفتم، مبادا یک نفر هم بی‌خبر باشد که خواهان تو باید بی‌گمان مرد خطر باشد ببین، نام تو را در شعرهایم منتشر کردم نباید تا ابد احساس، مفقودالاثر باشد نه تنها بار غم را دوست دارم، شانه‌ی من هم دلش می‌خواهد آن «بامی که برفش بیشتر...» باشد نمی‌خواهم که عشق از ریشه‌هایم دست بردارد چه عیبی تک درختی از رفیقان تبر باشد؟ چنان بی‌تاب تحسین تو هستم بعد هر شعرم که دختربچه‌ای مشتاق لبخند پدر باشد

حال مرا هرکس که می‌پرسد، بگو: «خوب است اشکش روان، اندوه جاری،‌ زخم‌ها کاری است»

من از سردرد این رؤیای بی‌تعبیر می‌ترسم هم از تهران پر جمعیت آشفته بیزارم هم از تنها شدن در خانه‌ی دلگیر می‌ترسم دلم صحرا و دریا را به آتش میکشد روزی ازین دیوانه، این مجنون بی‌زنجیر می‌ترسم

بعد عمری مات بودن در زمین، فهمیده‌ام بردن از تقدیر در قانون این شطرنج نیست نقش اصلی در جهان را رنج بازی می‌کند بی تو دنیا جز نمایشنامه‌ای بغرنج نیست

بی تو عمری است که سرگشته و سرگردانیم من و تنهایی و این حال به‌هم ریخته‌ام

تو را ندیدن و مردن فقط به این معناست: به باد رفته تمامی عمر کوتاهم

کندی ساعات تنهایی برایم کافی است دیگر از جانم چه می‌خواهند این تقویم‌ها؟

من و تنهایی و این حال به‌هم ریخته‌ام در عجب ماندم از اقبال به‌هم ریخته‌ام مثل آن بچه پلنگم که به ماهش نرسید غرق مردابی از احوال به‌هم ریخته‌ام

راز پنهان من از سرخی چشمم پیداست اشک انگار کمر بسته به رسوا شدنم

هوای شهر، نفس‌گیر می‌شود بی‌تو چگونه بی‌تو، عزیز دلم، نفس بکشم؟