بریده‌هایی از کتاب مجنون در تهران

دوباره مثل تو بی‌اختیار می‌گریم و پا به پای هوای بهار می‌گریم

من میان جمع هم تنهام... مثل برگ زرد در میان بیشه‌ی سبز بهار افتاده‌ام بعد تو چون قایقی کهنه، کنار بندری گوشه‌ای آرام اما بیقرار افتاده‌ام...

روی خاک افتاده این سروی که پایت ایستاد می‌شناسی خوب من «تنهاترین سردار» را؟

نقش اصلی در جهان را رنج بازی می‌کند بی تو دنیا جز نمایشنامه‌ای بغرنج نیست

اگر چه یاد ندارم که دفعۀ چندم مرا شکستی و... آه از نگاه این مردم به گیسوان پریشان خود نگاه بکن که شرح حال من است این کلاف سر در گم

اگر به پات نیفتاده‌ام ببخش مرا که هر چه می‌کشم از این غرور وامانده است

دوباره مثل تو بی‌اختیار می‌گریم و پا به پای هوای بهار می‌گریم چو مادری که دلش داغ نوجوان دیده بریده از همه،‌ دیوانه‌وار می‌گریم تو آرزوی قنوت نماز من شده‌ای ببین برای تو روزی سه بار می‌گریم ببخش! عاشق تو رازدار خوبی نیست میان کوچه اگر بی‌گدار می‌گریم به یاد خاطره‌ی کوله‌بار بسته‌ی تو همیشه پشت سر هر قطار می‌گریم

مثل پیری که سوادش کم و با حال خراب خیره مانده است به داروی به‌هم‌ریخته‌اش بعد تو اشک من و آتش این سینه و آه... شمع می‌ماند و سوسوی به‌هم‌ریخته‌اش

با یاد توام همیشه هر جا باشم یک لحظه نمی‌شود که تنها باشم وقتی که نشسته‌ای کنارم، باید مغرورترین آدم دنیا باشم

بچه‌ها با نفس گرم تو سرزنده‌ترند این دم آخری انگار مسیحا شده‌ای

محشری گشته به پا بس که تو زیبا شده‌ای

نقش اصلی در جهان را رنج بازی می‌کند

هم از تهران پر جمعیت آشفته بیزارم هم از تنها شدن در خانه‌ی دلگیر می‌ترسم

در دلم غوغاست... اما رازداری بهتر است چشم می‌دوزم به در، امیدواری بهتر است

بی تو عمری است که سرگشته و سرگردانیم

عشق یعنی:‌ بستن دیوانه هم بی‌فایده است عشق یک مهمان ناخوانده است، روزی می‌رود التماس و آه صاحبخانه هم بی‌فایده است

سال‌ها من «عاشقی» کردم، تو «دوری»، سال‌هاست... کاش تکرارش نمی‌کردیم این تکرار را گفته حافظ یوسف گمگشته روزی می‌رسد آبروی خواجه دست توست،‌ پس این‌بار را...

به یاد خاطره‌ی کوله‌بار بسته‌ی تو همیشه پشت سر هر قطار می‌گریم

دیشب که سیبی از درخت افتاد، فهمیدم بعد از تکامل، نیست راهی تا خداحافظ با من نشستی و دلت با دیگری، یعنی گردیده هم معنی سلامت با خداحافظ

ای نسیم گیسوانش، ای رفیق نیمه راه! این پرستو بی تو گم کرده است راه خانه‌اش