بریده‌هایی از کتاب مسافر جمعه

عاشق شدن تاوان دارد.

بترسید از آه مظلوم که گیراس

«هرکس، زمین وجودش یه جوهری داره. یه زمین رو هزار بار آب بدی گاوپنبه می‌ده، یه زمینم به یه بار آب، زعفرون!»

شهریا با روستایی‌ها فرق دارن. حواست باشه. اینجا باید گرگ باشی.

هیچ‌چیز بدتر از یک عذاب وجدان تمام‌نشدنی نیست. اینکه خودت فکر کنی چه‌قدر احمقی!

آدم‌ها همیشه از چیزهایی که نمی‌دانند می‌ترسند.

هر کسی یک جایی می‌بُرَد.

«هیچ‌چیز به اندازه‌ی امید، دل آدم رو قرص نمی‌کنه. راه و عقیده آدم رو عوض می‌کنه این امید»

«هیچ‌چیز به اندازه‌ی امید، دل آدم رو قرص نمی‌کنه. راه و عقیده آدم رو عوض می‌کنه این امید»

تاریکی و ظلمت شب برای روستازاده‌ای مثل رسول، ترسناک نبود. آدم‌ها همیشه از چیزهایی که نمی‌دانند می‌ترسند.

اگه از این جماعت حاتم‌بخشی دیدی، بفهم یا قبلا دوشیدنت، یا قراره یه قصه‌ای رو لاپوشونی کنن

چه‌قدر دلش برای خاتون تنگ شده بود. برای بوی کاه‌گل باران‌خورده، برای عطر یونجه تازه دروشده.

حرف خاتون یادش آمد «تا کی خوار و خفیف شدن».

بی‌کسی، بی‌کسیه. چه اینجا چه اونجا!

ما دهاتیا دشمن‌مون مهمونمون بشه، در خونمون به روش بازه.

نخواه بنده‌ی خدا بهت رحم کنه که فقط حقارته، رفاقت نیست.

«دیوار دنیا رو خدا شاقول می‌کنه

-اِاا! ... چه غلطا! دهاتی و سواد؟ پس اون خان چه غلطی می‌کنه که شماها باسوادین؟

از من به تو نصیحت! نبش قبر گذشته نکن. بذار بمونه برا گذشته.

-ولی همه‌چیز ما اونجاست. رسول به چشم‌های خاتون خیره شد: - غیر الاغ و یه گاو و چهارتا گوسفند، چی داریم؟