بریده‌هایی از کتاب مسافر جمعه

- اگه از این جماعت حاتم‌بخشی دیدی، بفهم یا قبلا دوشیدنت، یا قراره یه قصه‌ای رو لاپوشونی کنن که تو قد و اندازه‌ی رعیت نیست. رعیت باید سرش بند بشه که سرک به هر کاری نکشه.

خاتون هم دل بزرگی داشت. می‌گفت باید وقتش برسد. میوه‌ی کال، عطر و طعم میوه‌ی رسیده را ندارد.

هیی! جوون تو امشب هرچی خاطره تو گور و کفن داشتیم کشیدی بیرون

می‌گن همین شاه نذاشته کمونیستا نفس بکشن. این نباشه، ایران می‌شه شوروی. آخه برادر من! اینم شد توجیه.

-اینا بیابون خدا رو هم به رعیت نمی‌دن.

-روضه؟ نوروزه که! محسن تخم‌مرغ نیم‌روشده را گذاشت لای نان و پیچاند و گرفت طرف رسول: -اِه! شهادت امام صادقه. بعدم تو چه‌طور روزنامه‌خونی هستی که بی‌خبری؟ آقای خمینی گفته امسال عید نداریم. فردام روضه‌خونیه. صبح خونه‌ی خودش. عصرم همین اینجا که مال آقای گلپایگانیه.

هرکس روی قبرها راه برود، غصه‌اش زیاد می‌شود.

آدم ضعیف به چشم هیچ‌کس نمیاد. یه غلطی کردی، مثل مرد پاش وایستا. حداقل خیالت راحته بزدل نیستی.

شاید رگه‌هایی از پشیمانی هم وسط درد و ناراحتی‌اش جولان می‌داد. ولی دلش راضی‌اش می‌کرد که عاشق شدن تاوان دارد.

-دیروز خواب بودی یا خمار که نمی‌دونی پی چی می‌رم؟ دنبال حق می‌رم. دنبال حق، پیرخلیل!

سرش را که خم کرد تا پله حمام را پایین برود، پسر ندیر دستش را بلندکرد و گفت: «هوووی! ... کجا؟ ... امروز زنونه‌اس! بابام نیست، حموم دست ننه‌امه».

آسید مهدی قوام می‌گفت منم می‌خوام داش بشم. برا خودش منبری بودا! همه‌ی بازار می‌نشستن پای منبرش. من یکی رو می‌شناسم که با همین خُلقش آدم کرد.

خاتون می‌گفت دست خالی، مهمان کسی نشو. شاید چیزی توی خانه نداشت و شرمنده‌ت شد.

زَن‌های فتح‌آباد رسم داشتند مادرِ دخترداری که پسری را برای دامادی خودش بپسندد، به او برای نشانه، دستمال هدیه کند.

اگه از این جماعت حاتم‌بخشی دیدی، بفهم یا قبلا دوشیدنت، یا قراره یه قصه‌ای رو لاپوشونی کنن که تو قد و اندازه‌ی رعیت نیست. رعیت باید سرش بند بشه که سرک به هر کاری نکشه.

اون‌موقع زورش خیلی بیشتر از حالا بود. دهاتی‌جماعت فکر می‌کرد خان، خداست. خان می‌گفت شبه، هیچ‌کس جرأت نمی‌کرد بگه روزه.

دلش برای رضیه تنگ شده بود ولی نمی‌خواست ضعیف به نظر بیاید. کریم می‌گفت آدم ضعیف به چشم هیچ‌کس نمی‌آید.

-مردم رو که نمی‌شه به زور متمدن کرد.

-حاشا به غیرتت اگه اینجا هم رعیت باشی و خوار و خفیف شی! رسول برافروخته شد و از جا پرید: -اگه شماها یک عمر رعیت نبودین، ما هم رعیت‌زاده نمی‌شدیم. غیر اینه؟