بریده‌هایی از کتاب چگونه یک فرد را مثل یک کتاب بخوانیم؟

میکائیل آرگیل، در کتاب «روانشناسی رفتارهای بین فردی» می‌نویسد: مردم به طور متوسط ۶۰-30 درصد زمان یک گفتگو را به نگاه کردن به یکدیگر اختصاص می‌دهند. او می‌گوید: «اگر دو نفر طی یک گفتگو بیش از ۶۰ درصد زمان را به هم نگاه ‌کنند. احتمالاً بیش از آنکه صحبت‌های هم را دوست داشته باشند، به خود شخص مقابل علاقه دارند. شاید این دو نفر دو عاشق و یا دو دشمن باشند که برای جنگ با هم آماده می‌شوند.»

در حالت تعجب ماهیچه‌های آرواره شل می‌شوند، دهان کاملاً باز می‌ماند و چانه پائین می‌افتد. البته وضعیتی هم وجود دارد که در آن ناخودآگاه دهان باز می‌ماند و آن زمانی است که روی چیزی عمیقاً تمرکز کرده‌ایم مثل زمان مونتاژ کردن اجزاء یک وسیله. در این حالت تمام عضلات زیر چشم شل و حتی گاهی زبان از دهان بیرون می‌زند.

اگر یکی از رقبا نگاهش را از چشم حریف بردارد نشان از ترس یا شکست او دارد

«مراقب خنده‌های مستطیل ‌شکل باشید». او این اصطلاح را به خنده‌هایی نسبت به می‌دهد که خیلی از ما برای مؤدب جلوه‌کردن از آن استفاده می‌کنیم. در این نوع لبخند، لبها کاملاً به عقب کشیده شده و شکل مستطیل را ایجاد می‌کنند. این لبخند عمقی ندارد و زمانی‌که فرد قصد تظاهر به خوشحال بودن را داشته و یا آمادگی اتفاقی را ندارد، اینگونه لبخند می‌زند.

چشمان انسانها به اندازه زبان آنها صحبت می ‌کند با این مزیت که مفهوم باز و بسته ‌شدن چشم‌ها نیاز به هیچ دیکشنری ندارد و در کل دنیا قابل فهم است. " راف والــد و امـــرســون

نباید تنها تحت تأثیر یک حرکت تصمیم گرفته و از سایر حرکات غافل بمانیم

برخی دیگر مثل قرار دادن نوک انگشتان کنار هم با دستهای باز (شکل ۴۰) چیزی جز اعتماد به نفس را تداعی نمی‌کند و داشتن یک لبخند ملایم توأمان اصطلاح ((گربه قناری را قورت داده)) را به یاد ما می‌آورد.

دست به سینه بودن نشان از باطن تدافعی دارد

در حالیکه سعی داشتم به حرفهای آن خانم گوش بدهم، دست به سینه نشسته بودم و این ظاهر ناخودآگاه حس لجاجت و سرسختی را در من بر می‌انگیخت.

شوهری که به همسرش پشت می‌‌کند و بدون اینکه حرفی بزند، در را محکم می‌بندد، در حقیقت پیام مهمی را القاء کرده.

فرآیند برقراری ارتباط چیزی ورای زبان گفتار یا نوشتار است. گاهی در برقراری ارتباط با اطرافیانتان ناکام می‌‌مانید، این ناتوانی در برقراری ارتباط تنها به خاطر حرفی که زدید یا نحوه گفتن آن یا منطق افکار شما نیست؛ بلکه عمدتاً به دلیل میزان پذیرش طرف مقابل شما از رفتارهای غیرکلامی‌تان می‌باشد.

"مراقب کسی باش که موقع خندیدن شکم‌اش تکان نمی‌خورد - کنایه از اینکه مراقب حرکات و رفتارش است". ضـرب‌المثـل کانتـونـی

زبان غیرکلامی قابل اعتمادتر از کلام اشخاص است.

برخی واقعاً تصور می‌کنند که مواجهات اندک و مختصرشان با زبان غیرکلامی، آنها را برای درک کامل این زبان مجهز کرده؛ در حالی که برعکس این مواجهات تنها آنها را قدری هوشیار ساخته نه یک کارشناس!

با بررسی رفتارهای خودمان متوجه می‌شویم که اغلب تصمیمات شتابزده‌ای در مورد سایرین گرفته‌ایم.

زیگموند فروید می‌نویسد: ((ضمیر ناخودآگاه انسان‌ها قادر است نسبت به ضمیر ناخودآگاه شخص دیگر عکس‌العمل نشان دهد، بدون اینکه آن فکر خاص از ضمیر هوشیار و خودآگاه خود فرد عبور کند)).

قادر است احساساتش را صرفاً با راست گرفتن کمر و چهارشانه ایستادن از ناراحتی و افسردگی به امیدواری و مصمّم بودن تغییر دهد.

«اگر دو نفر طی یک گفتگو بیش از ۶۰ درصد زمان را به هم نگاه ‌کنند. احتمالاً بیش از آنکه صحبت‌های هم را دوست داشته باشند، به خود شخص مقابل علاقه دارند. شاید این دو نفر دو عاشق و یا دو دشمن باشند که برای جنگ با هم آماده می‌شوند.