بریده‌هایی از کتاب حسین بن منصور حلاّج، شهید راه حقیقت و عشق

سوگند می‌خورم که میان نعمت‌ها و رنج‌هایی که خداوند داده است، هیچ فرقی ندیدم.

در عشق دو رکعت است که وضوی آن درست نیاید الاّ به خون.

«آخر این اَنَاالحقّ گفتن مردم می‌پندارند که دعوی بزرگی است، اَ نَاالحقّ عظیم تواضع است، زیرا اینکه می‌گوید من عبد خدایم دو هستی اثبات می‌کند، یکی خود را و یکی خدا را، امّا آنکه اَ نَاالحقّ می‌گوید خود را عدم کرد، به باد داد، می‌گوید: اَ نَاالحقّ یعنی من نیستم همه اوست، جز خدا را هستی نیست من به کلّی عدم محضم و هیچم، تواضع در این بیشتر است، این است که مردم فهم نمی‌کنند.»

کسی که پندارد با عبادت و خدمت خدا را راضی کند در واقع برای رضایت خدا قیمتی تعیین کرده است

هر کس میان کفر و ایمان فرقی بگذارد کافر است، و هر کس میان کافر و مؤمن فرق نگذارد، کافر است

چنانکه استاد ابوالقاسم قشیری گفت در حقّ او که: اگر مقبول بود به ردّ خلق مردود نگردد و اگر مردود بود به قبول خلق مقبول نشود،

«باز شاه لطیف، یکی از ابیات بسیار مشهور را که به خود حلاّج منسوب است، مطرح می‌کند. این بیت درباره سرنوشت شوم شیطان که در میان سجده کردن یا نکردن در برابر آدم که تازه آفریده شده بود، و در میان امر الهی و اراده عاجز و بیچاره مانده بود، نوشته شده است.» «خداوند او را در حالی که دست‌هایش برگردن او بسته شده بود، به دریا انداخت، و او را گفت: زنهار، زنهار که آب ترا خیس نکند.»