بریده‌هایی از کتاب اطلس ابر

تعصب پوسته‌ی سفتی دارد.

تنها هنگامی که در حال بر آوردن دَمِ آخرت هستی، متوجه خواهی شد که زندگی‌ات چیزی بیش از یک قطره‌ی ناچیز در اقیانوسی بی‌کران نبوده!» با این همه، مگر اقیانوس چیزی غیر از اجتماع قطرات است؟

جالبه، برق، زمان، جاذبه، عشق. همه‌ی نیروهایی که واقعا اثرگذارن نامریی هستن

«عرق جبین هر کس، بالاترین پاداش اوست!»

دونستن بدترین اتفاقات بهتر از ندونستن اونهاست.

نبوغ و تمدن هیچ ربطی به رنگ پوست نداره.

اگه پلیسو خبر کنی، منم به دوستم کریسمس آینده می‌گم خونه‌ات کجاست و می‌دونی اون باهات چی کار می‌کنه؟» پسرک لرزان و ترسان با چشم‌های گشادش سر تکان داد. «وقتی و خونواده‌ات همگی توی خواب نازین، از زیر در می‌آد توی خونه و توله‌ات رو می‌خوره!» زرداب به سرعت توی مجرای صفرایم جا به جا شد. «بعد دم کوچولوی اونو زیر بالش تو می‌ذاره و تویی که مجرم شناخته می‌شی. بعد هر وقت دوست‌هات ببیننت فریاد می‌زنن «توله‌کُش»! بدون دوست پیر می‌شی و می‌میری، تنها، بی‌چاره، یه صبح کریسمس، نیم قرن بعد. پس اگه من جای تو بودم، صدام در نمی‌اومد تا کسی بیاد و منو ببینه.» قبل از آن که بتواند حرف‌هایم را هضم کند، خودم را توی چپرها هُل دادم. همین‌طور که سنگفرش‌ها به سمت ایستگاه پیش می‌رفتم، باد هق‌هق صدای او را با خود آورد: «اما من که توله ندارم...»

اگر اسمم لکه دار شده باشد، خودم را یک دودکش پاک‌کن جا می‌زنم.

«تحسین کنید مرا، چرا که یک استعاره‌ام.»

«تو مثل چی اومده‌ی به مهمونی؟ پس لباس‌های مخصوصت کوشن؟» وقت رفتن بود. از روی پرچین پریدم. «همین لباس مخصوص‌مه.» دماغش را گرفت. «لباس یه مرده که از توی قبر در اومده؟» «جالب بود، ولی نه. من شکل شبح کریسمس گذشته اومده‌م.» «ولی الآن که هالووینه، کریسمس نیست.» «نه!» زدم روی پیشانی‌ام. «واقعا؟» «آره...» «پس ده ماه دیر کرده‌م! خیلی وحشتناکه! بهتره زودتر برگردم تا کسی متوجه غیبتم نشده!»

مسلما آن کسی که گفته «پول برای کسی خوشبختی نمی‌آورد،» خودش پول زیادی داشته.

لیری ریشو هم داشت وردهای هیلویی‌شو زیر لب می‌خوند و خنجرها جادویی‌شو تکون می‌داد تا ارواح خبیثه رو دور کنه. به نظر نمی‌رسید کار لیری کمک چندان بکنه، نه، کتکین داشت می‌مرد، و هوا هم بوی مرگ می‌داد، اما مامان می‌خواست لیری اونجا باشه، اینجوریه دیگه، این وقتا به هزار چیز رو می‌آری تا بلکه یکی‌شون بهت کمک کنه.

به تعداد انسان‌ها حرف حق وجود دارد. به ندرت چشمم به حقیقتی می‌خورد که حق‌تر باشد؛ پنهان در اشباح ناتمام خود، اما وقتی به آن نزدیک می‌شوم، به حرکت می‌افتد و در باتلاق صعب العبور نفاق فرو می‌رود.

تنها هنگامی که در حال بر آوردن دَمِ آخرت هستی، متوجه خواهی شد که زندگی‌ات چیزی بیش از یک قطره‌ی ناچیز در اقیانوسی بی‌کران نبوده!

من و شما که از ثروت و امتیاز و اقبالی بلند برخورداریم، اگر بخت‌مان یارمان باشد، در این جهان ایام را چندان به بدی نخواهیم گذراند. اما اگر وجدان‌مان به خارش بیافتد چه؟ چرا تیشه به ریشه‌ی تسلط نژاد، سلاح‌ها، ارث و میراث‌مان بزنیم؟ چرا با روال «معمول» (امان از این واژه‌ی دوپهلو) امور سر جنگ داشته باشیم؟ چرا؟ به این خاطر: یک روز باشکوه جهانی سراسر غارتگر، خود را از پای در خواهد آورد. هر کس به فکر خویش خواهد بود تا جایی که دیگر کسی باقی نماند. خودپرستی روح هر کسی را زشت می‌کند؛ خودپرستیِ نوع بشر عامل انقراض آن است.

باورها هم غنیمت‌اند و هم کارزار جنگ، در درون ذهن و در آینه‌ی ذهن که همان جهان باشد.

خودخواهی آن است که آدم بخواهد کسی دیگر هم وجود غیرقابل تحملش را تاب آورد،

بعضی اوقات چیزی که سرو ته کمتری داره، در واقع بیشتر معنی می‌ده.

از خودم می‌پرسیدم، دانش به چه درد می‌خورد اگه نتوانم هستی خودم را با آن بهبود ببخشم؟

خشم اراده را قوی می‌کند.