بریده‌هایی از کتاب ناگاه برف باران

-گاهی ابله درست می‌گوید -اما فقط گاهی

اندک زمانی بود که آمدی وَ من زِ خود به دَر شدم وَ تو بَرجایِ مَن ماندی آنک دَر من بهار شدی همه جای رُستَندی پیچیدی بُوی شُدیی مَشامِ جان آکندی

آنطرف تر خدا بود آنطرف تر خنیاگری می‌خواند آنطرف تر مهتاب با آفتاب هم تراز * اینطرف تر اما هذیانِ فلسفیِ ایمان یا تقوا باری، اینطرف تر کویر پوشیده تر گویا. آری.

من آنِ توام؟ تو برای منی؟ یا تو منم؟

من آنِ توام، صدای تو ام، نابِ توام وَ هوای توام، در هوای توام

یک حبه درد یک سبد هم شوکران آورده بود یک بغل زندگانی نیز هم زندگانی که نَه روزمرگی آورده بود

اینجام تزکیه نفس بودَندی باشد که رستگار شُدمی

آنطرف تر خدا بود آنطرف تر خنیاگری می‌خواند آنطرف تر مهتاب با آفتاب هم تراز * اینطرف تر اما هذیانِ فلسفیِ ایمان یا تقوا باری، اینطرف تر کویر پوشیده تر گویا. آری.

ای داد، گاهی تارِ گیسویی بَر بسترم آید پدید همین یک مُشتی خاطره آرَد پَریش

دست به دست می‌کند مَرا زندگی بینِ بود وُ نبود

دست به دست می‌کند مَرا زندگی بینِ بود وُ نبود

با ایشان در آمیخته تا دریابم دوست کیست دژخیم کِ باشد که دامنِ دوست بگیرمی

دو نگاهی که بیامیزد ما را حس بود که نگاهی می‌کرد وَ درونی که حس می‌کرد نگاهی که نشد کلامی تا ... بیامیزد ما را در بی‌کلامی بود، حسرتِ آغازیدن را آغازی که تَه کشید ما را

اینجا خدای بنشسته بر تختی که من نیز هم تکیه بر تکیه گاهی که من نیز هم او چوُ من من چو وِی با هم وُ در هم چه نیک است و نکویی‌ست فراچنگ چه نزدیک، چه پاک است وُ هویدا چه شیرین، چه شهلاست، خدا را

دست به دست می‌کند مَرا زندگی بینِ بود وُ نبود

-تا صبح بمان اینجا وَ من سالهاست اینجایم سگ مَصب سالها شب است اینجا * بعدِ سالیان دراز فهمیدم اینجا صبح ندارد

جای خود وُ روان خود وُدرد خود وُ درمانِ خودمی

مردمی بُز مردمی خوک مردمی هم، نیک می‌فهمند چرا؟

نه بند نه بندی نه بند کنمی نه آزاد نه آزادی نه آزاد کنمی نه بستگی نه دل بستگی نه دل بند کنمی نه بسط دهمی

من آنِ توام؟ تو برای منی؟ یا تو منم؟