بریده‌هایی از کتاب جاسوس: سرگذشت یک رقصنده

حتی بلندترین درختان هم از دانه‌هایی کوچک مثل این به وجود آمده‌اند. این را به خاطر داشته باش و سعی نکن زندگی‌ات را با عجله و بدون تأمل بگذرانی

جنگ خود عامل انحراف از عدالت شده است.‌

بزرگ‌ترین جرمم این بود که می‌خواستم در دنیایی که مردان آن را اداره می‌کنند، زنی مستقل و آزاد باشم.

گل‌ها به ما یاد می‌دهند هیچ چیزی دائمی نیست حتی زیبایی‌شان. با دیدن آن‌ها یادمان می‌ماند که زیبایی هم پژمرده خواهد. وقتی در اوج خوشحالی یا رنج یا اندوه بودی، این‌ها را به یاد بیاور و به خاطر داشته باش که همه‌چیز می‌گذرد، بزرگ می‌شود، می‌میرد و دوباره متولد می‌شود.

اگر کلیدها کوک نباشد، زیباترین موسیقی دنیا تبدیل به هیولایی نفرت‌انگیز خواهد شد.

روزی خواهد آمد که پرده از این نمایش مضحک برداشته می‌شود. اگر این اتفاق هم نیفتد، باز مطمئنم که آن‌ها می‌دانند فردی بی‌گناه را محکوم کردند؛ فقط به دلیل اینکه حواس مردم را از جنگ پرت کنند.‌ درست مثل انقلابمان، قبل از آنکه برایمان برابری، برادری و آزادی بیاورد. گیوتین‌ها را به میدان آوردند تا سرگرمی خونریزی و مرگ، ذهن مردم را از غم نان برهاند.‌ آن‌ها همیشه موضوعی را به موضوعی دیگر گره می‌زنند، به امید آنکه راه‌حل پیدا شود. درنهایت آنچه باقی می‌ماند،‌ زنجیر سنگین و فولادی است که مجبورند بقیۀ عمر آن را به دوش بکشند.‌

گناه واقعی با آن چیزی که ما فکر می‌کنیم متفاوت است؛ گناه واقعی، زندگی کردن در ناهماهنگی است. در ناهماهنگی زیستن بسیار بدتر از راست و دروغ‌هایی است که هر روز می‌گوییم؛ ناهماهنگی روح و رفتار...

ـ گل‌ها به ما یاد می‌دهند هیچ چیزی دائمی نیست حتی زیبایی‌شان. با دیدن آن‌ها یادمان می‌ماند که زیبایی هم پژمرده خواهد. وقتی در اوج خوشحالی یا رنج یا اندوه بودی، این‌ها را به یاد بیاور و به خاطر داشته باش که همه‌چیز می‌گذرد، بزرگ می‌شود، می‌میرد و دوباره متولد می‌شود.

عشق از هیچ‌کس فرمان نمی‌پذیرد و به آن‌هایی که بخواهند نقاب از چهره‌اش بردارند، خیانت می‌کند.‌

عشق جلوۀ ایمان است و چهرۀ آن همیشه رازآلود. باید هر لحظه را با احساس و ایمان زندگی کرد چون اگر سعی کنیم از چهرۀ حقیقی عشق پرده برداریم، عشق ناپدید خواهد شد.‌

بزرگ‌ترین جرمم این بود که می‌خواستم در دنیایی که مردان آن را اداره می‌کنند، زنی مستقل و آزاد باشم.

خداوند گناه را خلق نکرده است، ما خالق گناهیم؛ گناه وقتی خلق می‌شود که ما سعی کنیم از اتفاقی واقعی، اتفاقی ذهنی و خیالی بسازیم، وقتی که نخواهیم تمامیت یک اتفاق را ببینیم و فقط بخواهیم بخشی کوچک از آنچه را رخ داده است ببینیم و آن بخش کوچک که می‌بینیم، آمیخته با قضاوت‌ها، تقصیرات، قوانین و خوب و بدهای ذهنی ماست و بدتر هم آنکه فکر می‌کنیم کاملاً حق با ماست.

احساس می‌کردم در گودالی سیاه غرق شده‌ام و ناگهان در آن حال که زخم‌ها و جراحاتم را دیدم، احساس کردم قوی‌تر شده‌ام. اشک‌هایم از چشمانم جاری نمی‌شد بلکه از جایی عمیق‌تر و تیره‌تر، از جایی در قلبم، جاری می‌شد.

بدان که از زندگی چه می‌خواهی و سعی کن از آنچه برای خودت به عنوان هدف انتخاب کرده‌ای هم فراتر بروی.

وقتی نمی‌دانیم زندگی کجا قرار است ما را ببرد، هرگز گم نخواهیم شد.

هرگز عاشق نشو. عشق مانند زندان است. اگر عاشق شوی دیگر بر زندگی‌ات کنترل نداری؛ نه‌تنها بر زندگی بلکه بر قلب و فکرت هم کنترل نخواهی داشت. زندگی‌ات تحت تاثیر قرار می‌گیرد. هر کاری می‌کنی تا معشوقت را نگه داری. حتی ممکن است کارهای خطرناکی هم بکنی. عشق حس غیرقابل پیش‌بینی و خطرناکی است. حاضری هر چیزی را از صحنۀ روزگار دور بیندازی تا به آنچه می‌خواهی برسی.

از نظر من عشق قانونی ندارد و یک عاشق برای عشقش نیاز به دلیل و توجیه ندارد.

اما من این‌ها را ننوشته‌ام که در یادها زنده بمانم. وقتی این‌ها را می‌نوشتم، می‌خواستم با نوشتنشان شرایط خودم را بهتر درک کنم.

شرم‌آور است که اشتباهی که رخ می‌دهد، دیروز هم رخ داده و فردا نیز تکرار خواهد شد و متأسفانه تا ابد ادامه خواهد یافت، تا وقتی که بشر متوجه شود حفظ آن درست نیست و باید به احساس و روحش هم توجه کند.‌ جسم به‌راحتی خسته می‌شود اما روح همیشه آزاد است و روزی سرانجام ما را از این چرخۀ دوزخی تکرار و تکرار اشتباهاتمان خلاص خواهد کرد.‌ درحالی‌که افکار آن‌قدر ضعیف است و همچنان تکرار می‌شود، چیزی قوی‌تر وجود دارد که ما آن را «عشق» می‌نامیم.

گل‌ها به ما یاد می‌دهند هیچ چیزی دائمی نیست حتی زیبایی‌شان. با دیدن آن‌ها یادمان می‌ماند که زیبایی هم پژمرده خواهد. وقتی در اوج خوشحالی یا رنج یا اندوه بودی، این‌ها را به یاد بیاور و به خاطر داشته باش که همه‌چیز می‌گذرد، بزرگ می‌شود، می‌میرد و دوباره متولد می‌شود.