بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

من خودم را خوشبخت نمی‌خوانم. هیچ کسی نمی‌تواند در میانهٔ فقر و رنجی که هنوز اطرافش باقی مانده، کاملاً خوشبخت باشد؛ ولی من راضی‌ام و آنقدر شکرگزارم که به وصف درنمی‌آید

من خویشتن‌داری و نه تن‌پروری را سرچشمهٔ واقعی خوشبختی می‌دانم. سرآخر اینکه، پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است.

من به کار و زندگی ادامه می‌دهم به همان دلیلی که یک مرغ به نشستن بر روی تخم‌مرغ‌ها ادامه می‌دهد. در هر موجود زنده‌ای انگیزه‌ای مبهم ولی قدرتمند برای کار و فعالیت وجود دارد.

سوفسطایی‌ها معتقد بودند که زندگی فقط لحظهٔ کوتاهی در خط سیر یک ستاره است

ما به دورانی از خستگی و دلمردگی قدم می‌گذاریم، شبیه آن دورانی که تشنهٔ تولد مسیح بود.

من خویشتن‌داری و نه تن‌پروری را سرچشمهٔ واقعی خوشبختی می‌دانم. سرآخر اینکه، پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است.

ذهن انسان ابزاری ناتوان‌تر از آن است که بتواند به ژرفای راز بزرگ جهان راه پیدا کند.

اگر کسی ماتریالیست باشد، یا معتقد به فلسفهٔ ماشینی، یا اسمش را هر چه دوست دارید بگذارید، می‌توانم تصور کنم که برای او هیچ راه فراری از باور به بیهودگی وجود ندارد، بیهودگی‌ای که طولانی و پیچیده است و حکایت از آن دارد که همه چیز رو به سوی بی‌معنایی و بدتر از آن می‌رود

باید چشمه‌های زلال خوشبختی فردی را از اتکا به شرایط بیرونی آزاد کرد.

در هر موجود زنده‌ای انگیزه‌ای مبهم ولی قدرتمند برای کار و فعالیت وجود دارد. در او نیرویی هست که او را به ادامهٔ زندگی وا می‌دارد.

عشق، به پدیده‌ای مادی تجزیه و تحلیل می‌شود، و ازدواج هم به یک آسایش روانی موقت تبدیل می‌شود که فقط کمی بالاتر از بی‌قیدوبندی جنسی است.

تمام زندگی «هیاهو» است، پس کمی دیگران را بخندان و بهترین کاری را که می‌توانی انجام بده و چیزی را جدی نگیر، چون هیچ چیزی نیست که وابسته به این نسل باشد. هر نسلی قواعد خودش را دارد و به رغم نسل قبلی زندگی می‌کند نه به علت آن. و به «جستجوی معرفت» نرو چون هر چه بیشتر جستجو کنی به «تیمارستان» نزدیکتر می‌شوی.

من از مفهوم نابودی نمی‌ترسم؛ چون اگر نابودی‌ای در کار باشد، در بدترین حالت، وحشتناکتر از به خواب رفتن در پایان یک روز طولانی نیست، چه آن روز خوشایند باشد و چه تلخ، یا هر دو.

سحرآمیزترین قدرت‌ها، ارزش‌ها و احساسات مربوط به رازهای زندگی را همچنان باید در طبیعت یافت؛ و ضعیف و قوی به یک‌اندازه می‌توانند از آن لذت ببرند. زلال‌ترین چشمه‌های زندگی شخصی عرفانی، بکلی فراتر از قدرتِ مُدهای گذرای فکری هستند.

این حرف که زندگی یک هنر است برای بعضی‌ها این معنی ضمنی را دارد که توصیفی که در اینجا از طبیعت انسان شده، بار اخلاقی خیلی کمی دارد. ولی من معتقدم که قواعد اخلاقی در غریزهٔ انسان در تبدیل زندگی به اثری هنری نهفته است. اگرچه گاهی اوقات از راهی به نام خوش‌گذرانی حرف می‌زنیم، ولی همه می‌دانیم که یک زندگی بد به همان اندازه سخت و پر از مانع است که یک زندگی خوب. گفته‌اند که این راه، راه مستقیمی است که به رستگاری ختم می‌شود؛ گفته‌اند که راه انسان خطاکار پرسنگلاخ است. تنها انتخاب، در نوعِ زندگی‌ای است که در نظر فرد اهمیت دارد و آن را در پیش می‌گیرد. من معتقدم عنصر الاهی در انسان، هر آن چیزی است که باعث می‌شود زندگی خوبی داشته باشیم؛

من به زندگی پس از مرگ معتقد نیستم، و هیچ تمایلی هم به آن ندارم. اعتقاد به زندگی پس از مرگ، از روحیهٔ کودکانهٔ آدم‌های حقیر ناشی می‌شود.

خیلی از مسائل مهم مثل راز خلقت، آغاز حیات، افول آگاهی، ظهور بینش، ساز و کار ذهن، هم در فلسفه و هم در علم توضیح‌ناپذیر ماندند.

ما آنقدر مشغول زندگی هستیم که به خودمان زحمت نمی‌دهیم راجع به امور غایی و معنای زندگی فکر کنیم. الزامات کار، به پروندهٔ فکر و اندیشه خاتمه می‌دهند. کسی که باید معیشت خانواده‌اش را تأمین کند وقتی برای تفکر و فلسفه‌ورزی هشیارانه ندارد. اگر هم داشته باشد چه بسا بگوید معنی زندگی، تأمین آب و غذای خانواده است، و چه جوابی بهتر از این.

میلتُنِ شاعر بود، که خیلی وقت پیش گفته بود حقیقت، اول با «ظاهری کریه» به سراغمان می‌آید، به این معنی که اوهام و بی‌پروایی‌های قدیمی‌مان را برهم می‌زند.

دنبال ایده‌آل و این جور چیزها نباش. این مثل تاختن به طرف یک سراب است. وقتی به آن می‌رسی، نیست. به چیزی برای جهان دیگر اعتقاد داشته باش، ولی خودت را نکش که از آن سر در بیاوری و دچار یأس و سرخوردگی شوی. جوری زندگی کن که هر وقت از دستش دادی پیش باشی