بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید، و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است

کشف حقیقت ما را خوشبخت نکرد، چون حقیقت زیبا نیست، و شایستگی آن را ندارد که با این‌همه شور و اشتیاق دنبال شود.

فلسفهٔ یک عصر، ادبیات عصر بعدی است.

جوری زندگی کن که هر وقت از دستش دادی جلو باشی

اگر کسی ماتریالیست باشد، یا معتقد به فلسفهٔ ماشینی، یا اسمش را هر چه دوست دارید بگذارید، می‌توانم تصور کنم که برای او هیچ راه فراری از باور به بیهودگی وجود ندارد، بیهودگی‌ای که طولانی و پیچیده است و حکایت از آن دارد که همه چیز رو به سوی بی‌معنایی و بدتر از آن می‌رود؛ نمی‌دانم چنین بی‌معنایی‌ای واقعیت دارد یا نه، فقط می‌دانم که ناتوانی فطری‌ام در باور به آن، واقعیت دارد.

ما فقط می‌دانیم که نمی‌دانیم.

خدا، که روزگاری تسلی خاطر زندگی‌های مختصرمان بود و پناهگاه ما در رنج‌ها و مصائبمان، ظاهراً ازصحنه ناپدید شده است؛ هیچ تلسکوپی، هیچ میکروسکوپی، او را کشف نمی‌کند.

فیلسوف استدلال می‌کند که «ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود. کشف حقیقت ما را خوشبخت نکرد، چون حقیقت زیبا نیست. کشف حقیقت، ما را آزاد نکرد مگر از پندارهایی که تسلی‌مان می‌دادند و از قیدهایی که ما را حفظ می‌کردند. کشف حقیقت هر دلیلی برای وجود داشتن را از ما گرفته است به جز لذت‌های لحظه‌ای و امید ناچیز فردا را.»

اگر کسی بخواهد به زندگی خود معنی ببخشد، باید هدفی بزرگ‌تر از وجود خودش و پایدارتر از زندگی خودش داشته باشد.

چرا باید برای نشاط و تندرستی دنبال معنایی پنهان بگردیم. آن‌ها به خودی خود خوب هستند، حتی اگر ابزاری برای مقاصد نژادی نباشند.

از من پرسیده‌اید: «چه چیزی شما را به ادامه زندگی وامی‌دارد؟» - جواب من جوابی است که همه عقل‌کل‌ها به آن می‌خندند: کار.

فقط آدمی که وقت آزاد زیادی دارد و کار زیادی نمی‌کند، به ناامیدی رو می‌آورد.

پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است.

اگر هیچ‌کس معنی زندگی را پیدا نکرده، هیچ‌کس هم ثابت نکرده که زندگی معنایی ندارد. آنچه احتمالاً بی‌معنی است این سؤال است که آیا زندگی معنی دارد. ویلهیارمور استفانسون

این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است.

ارسطو می‌گوید همه‌چیز بارها و بارها کشف شده و از یاد رفته است.

آدم‌ها در ابتدا یکدیگر را با چوب و سنگ می‌کشتند، بعد با تیر و نیزه، بعد با فالانکس و دسته‌های نظامی، بعد با توپ و تفنگ، بعد با کشتی توپدار و زیردریایی، بعد با تانک و هواپیما. میزان و بزرگی ساختن و پیشرفت، برابر می‌شود با میزان و وحشتِ ویرانی و جنگ. ملت‌ها، یکی‌یکی، سرشان را با غرور بالا می‌گیرند، و جنگ آن‌ها را گردن می‌زند.

همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.

نه تحلیل علمی و نه انبوه واژه‌ها، دلیلِ لذتی را که در یک نت سیم ویولن یا نغمۀ گنجشکی نهفته است شرح نمی‌دهند

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.