بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

پاییز سال ۱۹۳۰، ویل دورانت در خانه‌اش در لِیک‌هیلِ نیویورک، سرگرم جمع کردن برگ‌ها بود. آب و هوا، خاص آن وقت از سال بود و نسیم خوش و خنکی که از شمال می‌وزید، حسّی از نشاط و سرزندگی در او می‌دمید. دورانت همین طور که مشغول کار بود، مرد خوش‌پوشی نزدیکش شد و با صدایی آرام به او گفت قصد دارد خودش را بکُشد مگر آنکه فیلسوف بتواند دلیل معتبری برای او بیاورد که این کار را نکند. دورانت که فرصتی برای پرداخت فلسفی به این موضوع نداشت، نهایت تلاشش را کرد تا دلیلی برای ادامۀ زندگی به دست آن مرد بدهد. خود دورانت بعدها ماجرا را چنین به یاد می‌آورد: به او پیشنهاد کردم کاری برای خودش دست‌وپا کند، ولی او یکی داشت. گفتم غذای خوبی بخورد، ولی او گرسنه نبود. معلوم بود که دلیل‌های من تأثیری روی او نگذاشته بود. نمی‌دانم چه بر سرش آمد. در همان سال چندین نامۀ اعلام خودکشی

بزرگ‌ترین پرسش این است که آیا انسان‌ها می‌توانند زندگی بدون خدا را تاب بیاورند؟

اگر کسی بخواهد به زندگی خود معنی ببخشد، باید هدفی بزرگ‌تر از وجود خودش و پایدارتر از زندگی خودش داشته باشد.

می‌گویند گرسنگی بهترین چیزها را در انسان پدید می‌آورد

آدمی باید یک سر و هزار سودا داشته باشد؛ نباید اجازه بدهد خوشبختی‌اش یکسره منوط به فرزندانش، یا شهرتش، یا رفاهش، یا حتی سلامتی‌اش باشد؛ بلکه باید قادر باشد از هر یک از این‌ها زمینه‌ای برای رضایت خاطر خود بیابد، حتی اگر بقیۀ آن‌ها از دسترس او خارج شوند

آدم‌های مشهوری هستند که خوشبخت‌اند، و آدم‌های خوشبخت زیادی هستند که زندگی‌های ناشناخته‌ای دارند و مشهور نیستند. خوشبختی نه نژادی است، نه مالی، نه اجتماعی، نه جغرافیایی. پس خوشبختی چیست و از چه چاه عمیقی می‌جوشد؟

غم‌انگیزترین منظره در تمدن ما نه فقر، بلکه خراب شدن بافت اخلاقی نسل است

در نهایت، ما همه با هم گناهکاریم. بیا دست از گله کردن از دیگران برداریم و شر را از قلب‌هایمان ریشه‌کن کنیم.

بدیهی است که دین نمرده است؛ در اکثریت وسیعی از انسان‌ها دین هنوز نیرویی زنده برای خیر و شر است.

هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد،

باز توجه تو را به این واقعیت جلب می‌کنم که فقط آدمی که وقت آزاد زیادی دارد و کار زیادی نمی‌کند، به ناامیدی رو می‌آورد.

حتی اگر زندگی هیچ معنایی غیر از لحظه‌هایی زیبا نداشت (و ما مطمئن نیستیم که زندگی چیز بیشتری داشته باشد)، باز هم کافی بود. قدم زدن زیر باران، احساس وزش باد، خیره شدن به برف در زیر پرتوهای آفتاب، یا تماشای تاریک و روشنی که به شب درمی‌آید، دلیل سرشاری است برای دوست داشتن زندگی. بگذار مرگ بیاید؛

به محض اینکه شبکه‌ای از قوانین و اخلاقیات از او گرفته می‌شوند، غریزه شبکۀ دیگری برای حمایت او می‌بافد. غریزه گاهی از دل فرمان‌های خدا چنین شبکه‌ای می‌سازد، گاهی از توصیه‌های علم، و گاهی هم از دستورات یک پادشاه زمینی. این‌ها چه فرقی با هم دارند؟

پاتوق‌های خوشبختی؟ ـ خانه و کتاب‌هایم، جوهر و قلمم

«نکتهٔ وحشتناک در مورد حقیقت این است که انسان آن را بیابد.»

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

دربارهٔ معنی زندگی، اثری مهم و خواندنی از مورخ و فیلسوف پرآوازه، ویل دورانت است که در پی درخواست مردی به نگارش درآمد. آن مرد از وی درخواست کرد دلایلی به دست او بدهد که چرا نباید خودش را بکشد، وگرنه خودکشی خواهد کرد.

پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است.

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید، و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است.

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.