بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

آن جاندارانی که در سازگاری با تغییرات زیستی ناتوان بودند، به‌کلی محو و نابود شدند. آن‌ها بی‌بهره از آن غریزهٔ سازنده‌ای بودند که ما «اختراع و ابداع» می‌نامیم. زندگی مدام در حال تغییر است، و گسترش اندیشه و اختراع این توانایی را به ما می‌دهد که خود را با این تغییرات وفق دهیم. درواقع تناسب و شایستگی ما، تنها امید بقایمان، بستگی دارد به زایندگی و جوشش نوآوری‌مان.

وضع طبیعی بشر امید است.

زندگی معنوی ما همان‌قدر طبیعی است که زندگی جسمانی ما. فیلسوفان چه مایل باشند و چه نباشند تصدیق کنند که صاحب روح هستیم، بدیهی به نظر می‌رسد که ما مجهز به چیزی هستیم که رویاها و ایده‌ها را تولید می‌کند، و بنای ارزش‌ها را می‌گذارد. گرایش خود من، پذیرفتن کامل این طبیعت انسانی‌ای است که با آن به دنیا می‌آییم، بدون اینکه مته به خشخاش بگذارم که آیا این طبیعت دوگانه است یا واحد. به تصور درآوردن غایت‌هایی و پرستیدن آن غایت‌ها به عنوان خدایمان. برای من طبیعی است و گمان می‌کنم برای دیگران هم طبیعی باشد این موضوع خیلی آشفته‌ام نمی‌کند که تصور انسان از خدا در زمان‌ها و مکان‌های مختلف، بسیار تغییر کرده. ظاهراً این تغییر یکی از ویژگی‌های طبیعت ما در این جهان است.

همان دلیلی که یک مرغ به نشستن بر روی تخم‌مرغ‌ها ادامه می‌دهد. در هر موجود زنده‌ای انگیزه‌ای مبهم ولی قدرتمند برای کار و فعالیت وجود دارد. در او نیرویی هست که او را به ادامهٔ زندگی وا می‌دارد. عدم فعالیت، مگر به عنوان وقفه‌ای برای تجدید قوا در میان امواج کار و فعالیت، برای بدن سالم، دردناک

فقط آدمی که وقت آزاد زیادی دارد و کار زیادی نمی‌کند، به ناامیدی رو می‌آورد.

به نظر نمی‌رسد بتوانیم قضاوت کنیم که نتیجهٔ کشف حقیقت چه بوده، زیرا تا به حال هیچ حقیقتی کشف نشده است.

ما همه اجزای یک کل هستیم، مثل سلول‌هایی در بدن زندگی؛ و مرگِ جزء، زندگی کل است؛ و اگرچه ما در مقام فرد از بین می‌رویم اما کل به واسطهٔ آنچه ما بوده‌ایم و کرده‌ایم، برای همیشه متفاوت می‌شود.

قواعد اخلاقی در غریزهٔ انسان در تبدیل زندگی به اثری هنری نهفته است.

بیا اخترشناسان را خیلی جدّی نگیریم. آن‌ها نه می‌دانند سیارهٔ ما از کجا آمده و نه می‌دانند به کجا متّکی است و کی آغاز شده و چه زمان از هستی بازمی‌ماند؛ در حقیقت آن‌ها هم مثل فلاسفه حدس‌زنندگان بزرگی هستند.

بیماری عظیمی است که باید زود چاره‌ای برایش اندیشید. در این چشم‌انداز، هیچ‌چیز جز شکست و مرگ، قطعی نیست ـ و زندگی خوابی است که انگار بیداریی در پی ندارد.

هر اختراعی قدرتمندان را قوی‌تر می‌کند و ضعیفان را ضعیف‌تر؛ هر روال ماشینی،‌ جای انسان‌ها را می‌گیرد و به ترس و وحشت از جنگ دامن می‌زند.

مرگ هر یک از ما واقعه‌ای در سیر زمان است که اهمیت چندانی در چشم طبیعت ندارد: «آدم‌ها از همان زمان که به اینجا می‌آیند، باید رفتنشان از اینجا را تاب بیاورند.»

با همهٔ این احوال، نویسنده شدم و تا پایان هم نویسنده باقی خواهم ماند، درست مثل گاوی که همهٔ عمرش شیر می‌دهد، گرچه نفع شخصی‌اش اقتضا می‌کند که شراب بدهد!

بگیریم. اگر قرار باشد آرمان‌هایمان را واقعاً دنبال کنیم، و آن‌ها را اهدافی بدانیم که امید داریم به آن‌ها دست پیدا کنیم، ضروری است با همنوعانمان که هدف‌های دیگری دارند با آرامش و مدارا رفتار کنیم.

کسانی که انتقاد می‌کنند عصر ماشین منادی انحطاط نژاد شده، این نکته را در نظر نمی‌گیرند که کار دستی امری طبیعی نیست بلکه از عادت‌های اکتسابی انسان است. کار یدی روش زمختی بوده که انسان بدوی به مدد آن تلاش می‌کرده خود را به سازگاری برساند و از گزند حوادث در امان بماند؛ کار یدی روشی بوده برای انجام آن وظایفی که زندگی بر دوشش می‌گذاشته و غلبه بر آن موانعی که زندگی پیش پای او قرار می‌داده. ماشین تنها یک تسریع‌کننده است؛ وسیلهٔ مؤثرتری است برای همان غایت و هدف گذشته، یعنی تلاش برای عقب نماندن و ادامهٔ حیات دادن.

کسانی که انتقاد می‌کنند عصر ماشین منادی انحطاط نژاد شده، این نکته را در نظر نمی‌گیرند که کار دستی امری طبیعی نیست بلکه از عادت‌های اکتسابی انسان است. کار یدی روش زمختی بوده که انسان بدوی به مدد آن تلاش می‌کرده خود را به سازگاری برساند و از گزند حوادث در امان بماند؛ کار یدی روشی بوده برای انجام آن وظایفی که زندگی بر دوشش می‌گذاشته و غلبه بر آن موانعی که زندگی پیش پای او قرار می‌داده. ماشین تنها یک تسریع‌کننده است؛

ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود. کشف حقیقت، ما را آزاد نکرد مگر از پندارهایی که تسلی‌مان می‌دادند و از قیدهایی که حفظ‌مان می‌کردند. کشف حقیقت ما را خوشبخت نکرد، چون حقیقت زیبا نیست و شایستگی آن را ندارد که با این‌همه شور و اشتیاق دنبال شود. حالا که به آن نگاه می‌کنیم حیرت می‌کنیم که چرا اینقدر برای یافتنش بی‌تاب بوده‌ایم چون هر دلیلی برای وجود داشتن را از ما گرفته است به‌جز لذت‌های لحظه‌ای و امید ناچیز فردا را.

ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود

چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.