بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

چه بسا حاشیه‌ای باشد بر این سخن رِمی دو گورمون که «نکتهٔ وحشتناک در مورد حقیقت این است که انسان آن را بیابد.» پس از چند سال رضایتمندی تلخ یا سرخوشی فکری محض در برخورداری از این داده‌ها، عکس‌العمل معمول به شما دست می‌دهد: فایدهٔ دانستن این‌همه واقعیات یأس‌آلود چیست؟ آیا اصلاً بهتر نبود چیزی نمی‌دانستیم تا اینکه بدانیم عالم میدان نبرد میان نیروهای بیرحم است؟ آیا هزار برابر بهتر نبود آدمی عمر کوتاه خود را در بی‌خبری از همهٔ این‌ها سپری می‌کرد به جای اینکه به دست معرفت، دلسرد و مأیوس شود؟ اجداد ما خوشبخت‌تر از ما بودند. آدمی هرچه کمتر بداند، خوشبخت‌تر است.

بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود. کشف حقیقت ما را خوشبخت نکرد، چون حقیقت زیبا نیست. کشف حقیقت، ما را آزاد نکرد مگر از پندارهایی که تسلی‌مان می‌دادند و از قیدهایی که ما را حفظ می‌کردند. کشف حقیقت هر دلیلی برای وجود داشتن را از ما گرفته است به جز لذت‌های لحظه‌ای و امید ناچیز فردا را

تحصیل، مثل شهری در حال گسترش، تفکیک‌کننده است. آدم تحصیل‌کرده وقتی دوره‌های تحصیلی بالاتر را می‌گذراند متوجه می‌شود که همهٔ استادان دیگر هم آن دوره را گذرانده‌اند. کم‌کم با خودش فکر می‌کند که آیا در طول این مدت سرگشته نبوده، آیا چیزی می‌داند و به نتیجهٔ درستی رسیده. دلش می‌خواهد خط دیگری را در پیش می‌گرفت. با مردی جهان‌دیده و بلندنظر صحبت می‌کند، و احساس می‌کند گم شده است. به همین دلیل حدس می‌زنم به این حیرانی برسد و از خودش بپرسد بالاخره تحصیل واقعاً یعنی چه. چون هیچ چیزی احمقانه‌تر از حال و روز آدمی تحصیل‌کرده نیست اگر چیزی را که در آن تحصیل کرده از او جدا کنید...

غم‌انگیزترین منظره در تمدن ما نه فقر، بلکه خراب شدن بافت اخلاقی نسل است.

«آدم‌ها از همان زمان که به اینجا می‌آیند، باید رفتنشان از اینجا را تاب بیاورند.»

اگر هیچ‌کس معنی زندگی را پیدا نکرده، هیچ‌کس هم ثابت نکرده که زندگی معنایی ندارد. آنچه احتمالاً بی‌معنی است این سؤال است که آیا زندگی معنی دارد. ویلهیارمور استفانسون

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

ما همه اجزای یک کل هستیم، مثل سلول‌هایی در بدن زندگی؛ و مرگِ جزء، زندگی کل است؛ و اگرچه ما در مقام فرد از بین می‌رویم اما کل به واسطهٔ آنچه ما بوده‌ایم و کرده‌ایم، برای همیشه متفاوت می‌شود.

دین امیدهای انسان را در جایی مستقر می‌کند که معرفت هرگز نمی‌تواند به آن دست پیدا کند: یعنی فراسوی قبر.

حقیقت زیبا نیست، زشت هم نیست. اصلاً چرا باید یکی از این‌ها باشد؟ حقیقت، حقیقت است، همان‌طور که عدد و رقم، عدد و رقم است

خلاصه اینکه زندگی فقط از این‌رو ارزش دارد که من عزم می‌کنم برای ارزشمند کردن آن تلاش کنم.

همه‌چیز بارها و بارها کشف شده و از یاد رفته است.

در پایان، پی می‌بریم که در چشم سگ‌ها چیزی جز ورّاج‌هایی بی‌عقل نیستیم که با زبانمان صداهای زیادی درست می‌کنیم؛ و در چشم پشه‌ها هم صرفاً مادهٔ غذایی هستیم!

من فکر می‌کنم اعتقاد به اینکه به دین نیاز است تا زندگی را شایستهٔ زیستن کند، یا در غم‌ها مایهٔ تسلی خاطر شود اشتباه است، مگر در مورد کسانی که با دین بار آمده‌اند و اگر در بزرگسالی آن را از دست بدهند متوجه نمی‌شوند کل تفکرشان با آن پرورش پیدا کرده.

هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد،

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد

این امکان وجود دارد که کسی به کار دنیا بدبین باشد ولی با این حال، در زندگی‌اش آدم نسبتاً شاد و بشّاشی باشد.

این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است. دیگر، اعتقاد داشتن به عظمت و بزرگی پایدار انسان یا قائل شدن به معنایی برای زندگی که با مرگ از بین نرود، ناممکن به نظر می‌رسد. ما به دورانی از خستگی و دلمردگی قدم می‌گذاریم