بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

اگر کودک خوشبخت‌تر از بزرگسال است به این خاطر است که بدنِ بیشتر و روحِ کمتری دارد و می‌فهمد که طبیعت قبل از فلسفه می‌آید.

شاید نظر کسانی که زندگی کرده‌اند با نظر کسانی که فقط اندیشیده‌اند فرق داشته باشد.

همۀ این در پی زن رفتن‌های یک مرد، همۀ این نمایش‌های کالبدشناسانه، این آشکار کردنِ پنهان‌کاری‌ها، این عطرهای اغواگر، این حرکت‌های باوقار، این موشکافی‌های نهانی، این ظرافت‌های زنانه، این داستان‌های عاشقانه و نمایش‌ها و فیلم‌ها، همۀ این پول درآوردن‌ها، دوخت و دوزها، جامه‌پیراستن‌ها، پُز دادن‌ها، رقصیدن‌ها، آوازخواندن‌ها، دنبالۀ لباس‌گستردن‌ها، ورّاجی کردن‌ها، و خود را خاراندن‌ها، همه بخشی از آیین تولید مثل هستند

حالت زندگی کردنمان ما را به آنجا سوق داده‌اند که باور کنیم نمی‌توانیم خوشبخت باشیم مگر تحت شرایط فیزیکی خاصی که با آسودگی‌های مادی خاصی همراه هستند.

میل به کار و فعالیت، و کمک به دیگران در کار و فعالیت‌هایشان، قدرت‌های محرّکی هستند که من را به ادامۀ زندگی دلگرم می‌کنند. من خویشتن‌داری و نه تن‌پروری را سرچشمۀ واقعی خوشبختی می‌دانم. سرآخر اینکه، پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است.

خودِ عمل، تا وقتی که باور دارم راست است، مایۀ خُرسندی‌ام است.

دین و زندگی خانوادگی یهودی‌ام، روحیه‌ای معنوی و حس مسئولیتی در قبال ضمیر ناخودآگاهِ بهترم به من می‌دهد، که فکر می‌کنم خدا در درون من است، امری ناشناختنی و وصف‌ناپذیر.

اینکه احساسات را نمی‌توان بیان کرد ضرورتاً به این معنی نیست که آن‌ها نادرست‌اند.

شخصاً هیچ وقت تمایلی به این نداشته‌ام که به امید رفع غم و غصه به دین یا الکل متوسل شوم.

چرا معنای زندگی را بیرون از خود زندگی جستجو می‌کنید؟

آیا اصلاً عجیب است که پرسش جاودان فلسفه این باشد که «معنی زندگی چیست؟» و آیا سؤالی مهم‌تر از این می‌تواند وجود داشته باشد؟

فکر می‌کنم دلیل آغازین زیستن، عشق است.

آدمی هرچه کمتر بداند خوشبخت‌تر است.

چشم‌های من روزی به روی همان جهانی بسته خواهد شد که روزی باز شده بودند.

دنبال ایده‌آل و این جور چیزها نباش. این مثل تاختن به طرف یک سراب است. وقتی به آن می‌رسی، نیست. به چیزی برای جهان دیگر اعتقاد داشته باش، ولی خودت را نکش که از آن سر در بیاوری و دچار یأس و سرخوردگی شوی. جوری زندگی کن که هر وقت از دستش دادی پیش باشی.

همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.

نشانه‌های جوانی، داشتن این احساس است که فرد همۀ فلسفۀ زندگی را دقیق و مرتب طبقه‌بندی کرده است. اگر این درست باشد، پس من باید حسابی پیر باشم چون در واقع در مورد هیچ چیزی کاملاً مطمئن نیستم.

ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود. کشف حقیقت، ما را آزاد نکرد مگر از پندارهایی که تسلی‌مان می‌دادند و از قیدهایی که ما را حفظ می‌کردند. کشف حقیقت ما را خوشبخت نکرد، چون حقیقت زیبا نیست، و شایستگی آن را ندارد که با این‌همه شور و اشتیاق دنبال شود. حالا که به آن نگاه می‌کنیم حیرت می‌کنیم که چرا اینقدر برای یافتنش بی‌تاب بوده‌ایم چون هر دلیلی برای وجود داشتن را از ما گرفته است به‌جز لذت‌های لحظه‌ای و امید ناچیز فردا را

دموکراسی به چنان فسادی دچار شده که فقط خدا می‌داند

و ازدواج هم به یک آسایش روانی موقت تبدیل می‌شود که فقط کمی بالاتر از بی‌قیدوبندی جنسی است.