بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

آنجا که چنین ایمانی، پس از قرن‌ها حمایت از انسان‌ها، رو به ضعف می‌گذارد، زندگی کاستی می‌گیرد و از یک نمایش روحانی به واقعه‌ای زیستی تبدیل می‌شود؛ و این، منزلت و بزرگی‌ای را که برآمده از تقدیر بی‌پایان در زمان است، قربانی می‌کند، و زندگی به میان‌پرده‌ای عجیب میان تولدی مضحک و مرگی نابودگر تقلیل پیدا می‌کند. فرد مطلع، که در چشم‌انداز علم به چیزی خُرد در مقیاس میکروسکوپی تنزل می‌کند، ایمان به خودش و تبارش را از کف می‌دهد و کارها و جسارت‌های مهم و حیاتی‌ای را که زمانی تلاش و تحسین او را برمی‌انگیختند، در او فقط شکاکیت و تحقیر پدید می‌آورند. ایمان و امید ناپدید می‌شوند؛ و تردید و ترس، رویۀ روز می‌شوند. این، بیماری‌شناسی زمانۀ ماست. صرفاً جنگ‌های بزرگ نیستند که ما را در بدبینی فرومی‌برند، چه برسد به افسردگی اقتصادی این سال‌های اخیر. ما در اینجا با چیزی به مراتب عمیق‌تر از کاهش ثروتمان، یا حتی مرگ میلیون‌ها انسان مواجه‌ایم؛ این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است. دیگر، اعتقاد داشتن به عظمت و بزرگی پایدار انسان یا قائل شدن به معنایی برای زندگی که با مرگ فسخ نشود، ناممکن به نظر می‌رسد. ما به دورانی از خستگی و دلمردگی قدم می‌گذاریم، شبیه آن دورانی که تشنۀ تولد مسیح بود.

باید یاد بگیریم که حتی به دانشمندان هم شک داشته باشیم.

نمی‌دانم تقدیر ما را به چه غایت و مقصد بزرگی هدایت می‌کند؛ اهمیت چندانی هم برایم ندارد. مدت‌ها پیش از رسیدن به آن نقطه، من نقشم را بازی کرده‌ام و حرف‌هایم را زده‌ام و از دنیا رفته‌ام.

چیزی که مرا به ادامه زندگی وامی‌دارد خود کار و حس موفقیت و دستاورد داشتن است.

عمل سالم‌تر از اندیشه است.

چندین جوان می‌شناسم که کاملاً به دور از اندیشه‌های مربوط به کلیساها، الاهیات رسمی، یا هر جنبۀ دیگرِ دین بار آمده‌اند، و اخلاق را نه به عنوان فرمانی الاهی بلکه به شکل فعالیتی بر پایۀ قرارداد اجتماعی یاد گرفته‌اند. آن‌ها به نظرم همان‌قدر خوشبخت‌اند و همان‌قدر پر از انگیزه و اشتیاق به زندگی‌اند که کسی که تعلیم دیده همۀ مشکلاتش را بر دوش خدا یا عامل محلی خدا، کشیش، بگذارد.

من به زندگی پس از مرگ معتقد نیستم، و هیچ تمایلی هم به آن ندارم.

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

میخکوب شدم وقتی اولین بار دیدم (اگوست) کُنت با رضایت خاطر، این سخن را از کتاب اقتدا به مسیح نقل کرد که «نمی‌توانیم امید به فهم داشته باشیم مگر اینکه اول ایمان داشته باشیم.»

بدون آمیزه‌ای از ایمان هیچ امیدی در کار نخواهد بود

غم‌انگیزترین منظره در تمدن ما نه فقر، بلکه خراب شدن بافت اخلاقی نسل است

اخلاق بدون خدا همان‌قدر ضعیف است که قانون راهنمایی و رانندگی، وقتی پلیس پیاده است.

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید، و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید، و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است.

ایمان که هیچ‌وقت برای شنیده‌شدن هیاهو نمی‌کند

میلتُنِ شاعر بود، گمان می‌کنم، که خیلی وقت پیش گفته بود حقیقت اول با «ظاهری کریه» به سراغمان می‌آید، به این معنی که اوهام و بی‌پروایی‌های قدیمی‌مان را برهم می‌زند. با این حال، به تدریج با آن آشنا می‌شویم و زندگی‌مان را آن طور که باید باشد، با آن می‌آمیزیم. به همین دلیل است که به تلاشمان ادامه می‌دهیم حتی وقتی که بعضی از آرمان‌های همیشگی‌مان چنان به زمین می‌خورند که هرگز دوباره برنخواهند خاست. چرا؟

همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.

فیزیکدان‌ها نمی‌دانند ماده چیست، زیست‌شناسان نمی‌دانند حیات چیست، روان‌شناسان نمی‌دانند هشیاری چیست

زیبایی هنر ــ آن طور که من زیبایی را می‌فهمم ـ دارد به طور نظام‌مند در مقابل چشمان ما نابود می‌شود، و احساسات‌گرایی‌های نازل جای آن را می‌گیرد.

اگر کسی بخواهد به زندگی خود معنی ببخشد، باید هدفی بزرگ‌تر از وجود خودش و پایدارتر از زندگی خودش داشته باشد.