بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است

آدم اهل اندیشه، خودش را ذرهٔ ناچیزی در فضا و لحظه‌ای کوتاه در زمان می‌بیند. اندیشه، اعتقاد او به اراده و آینده‌اش را از وی می‌گیرد و تقدیرش را از شرافت و شکوه عاری می‌کند و او را به ورطهٔ افسردگی و تسلیم می‌کشاند.

هدفی بزرگ‌تر داشتن برای کار و زندگی، هدفی عظیم‌تر از خودمان، یکی از رازهای ارزش و اعتبار بخشیدن به زندگی است. چه، در این حال، معنی و ارزش فرد از مرزهای زندگی شخصی او سرریز می‌کند، و پس از مرگ او هم باقی می‌ماند.

این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است. دیگر، اعتقاد داشتن به عظمت و بزرگی پایدار انسان یا قائل شدن به معنایی برای زندگی که با مرگ از بین نرود، ناممکن به نظر می‌رسد. ما به دورانی از خستگی و دلمردگی قدم می‌گذاریم، شبیه آن دورانی که تشنهٔ تولد مسیح بود.

گوته می‌گوید هر اندیشه‌ای که به عمل منتهی نشود، مرض است.

جوری زندگی کن که هر وقت از دستش دادی جلو باشی.

هیچ «غریزهٔ اجتماعی» وجود ندارد بلکه فقط وحشت از تنهایی در میان است.

زلال‌ترین چشمه‌های زندگی شخصی عرفانی، بکلی فراتر از قدرتِ مُدهای گذرای فکری هستند.

اعتقاد به زندگی پس از مرگ، از روحیهٔ کودکانهٔ آدم‌های حقیر ناشی می‌شود.

عمل عبادت، آن طور که مسیحیان انجامش می‌دهند، به نظرم بیشتر باعث تحقیر می‌شود تا تعالی. این کار مستلزم به خاک افتادن در برابر موجودی است که اگر وجود داشته باشد، مستحق انزجار است نه احترام.

هر چیزی، از عالم در حال گسترش ستاره‌شناسان گرفته تا دختر دانشجویی که با زیبایی و صدای خنده‌هایش بر زندگی نور می‌تاباند، باید به تدریج از میان برود: این جوانِ جذاب و پرنشاط و پیروز میدان‌های ورزشی، فردا پایین‌تر از جوانه‌ای حقیر قرار می‌گیرد؛ آن پیانیست نجیب، که زمانه‌اش را با کمال هنری، شکوه و بزرگی می‌بخشید و به هزاران انسان می‌آموخت که خودشان را در زیبایی از یاد ببرند، اکنون در چنگال مرگ است و ظرف یک دهه، در گور خواهد پوسید.

علم تسلی نمی‌دهد، علم مرگ می‌گستراند.

ما رؤیای آزادی و رهایی از طریق اتحادیه‌های کارگری را در سر داشتیم، و دریافتیم که اتحادیه‌های بزرگ دست در دست ماشین‌های فساد و دار و دسته‌های آدمکش دارند؛ این‌ها وسایلی هستند که ما روشنفکران تهیدست به مدد آن‌ها قصد داریم آرمانشهر بسازیم! و عاقبت به روسیه روی می‌آوریم و می‌بینیم که روسیه بر فقر غلبه کرده اما به بهای آن آزادی جسم و ذهن، آن آزادی کار و اندیشه‌ای که از گادوین تا کلارنس دارو، از امرسون تا کراپوتکین از رابله تا آناتول فرانس، روح لیبرالیسم بوده است.

مسئلهٔ مورد نظر ما، در زندگی چنین شکلی از آب درمی‌آید؛ ما آنقدر مشغول زندگی هستیم که به خودمان زحمت نمی‌دهیم راجع به امور غایی و معنای زندگی فکر کنیم. الزامات کار، به پروندهٔ فکر و اندیشه خاتمه می‌دهند. کسی که باید معیشت خانواده‌اش را تأمین کند وقتی برای تفکر و فلسفه‌ورزی هشیارانه ندارد. اگر هم داشته باشد چه بسا بگوید معنی زندگی، تأمین آب و غذای خانواده است، و چه جوابی بهتر از این.

هیچ نمایشی، هر چند هم که خوب باشد، احتمالاً نمی‌تواند برای همیشه خوب بماند.

اساساً حتی نتایج عمل هم مرا چندان نگران نمی‌کنند. خودِ عمل، تا وقتی که باور دارم راست است، مایهٔ خُرسندی و رضایت خاطرم است.

تمام زندگی «هیاهو» است، پس کمی دیگران را بخندان و بهترین کاری را که می‌توانی انجام بده و چیزی را جدی نگیر، چون هیچ چیزی نیست که وابسته به این نسل باشد. هر نسلی قواعد خودش را دارد و به رغم نسل قبلی زندگی می‌کند نه به علت آن. و به «جستجوی معرفت» نرو چون هر چه بیشتر جستجو کنی به «تیمارستان» نزدیکتر می‌شوی.

به نظرم راست است که انسان نمی‌تواند بدون قاعده‌ها زندگی کند.

بزرگ‌ترین پرسش روزگار ما، نه کمونیسم در برابر فردگرایی است، و نه اروپا در برابر آمریکا و نه حتی شرق در برابر غرب؛ بزرگ‌ترین پرسش این است که آیا انسان‌ها می‌توانند زندگی بدون خدا را تاب بیاورند؟

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.