بریده‌هایی از کتاب چرا ملت ها شکست می خورند؟

ما در جهانی نابرابر زندگی می‌کنیم. تفاوت‌هایی که میان کشورها وجود دارد، همانند تفاوت‌های موجود میان دو نیمهٔ شهر نوگالس است؛ اما در مقیاسی بزرگتر. در کشورهای ثروتمند مردم سالم‌ترند، بیشتر عمر می‌کنند و بسیار بهتر آموزش می‌بینند. آنها به طیفی از تسهیلات و گزینه‌ها، از تعطیلات گرفته تا مسیرهای شغلی، دسترسی دارند که مردم کشورهای فقیر آنها را در خیال می‌بینند. در کشورهای مرفه مردم در جاده‌هایی بدون دست‌انداز رانندگی می‌کنند و در خانه از توالت، برق و آب جاری بهره‌مندند. آنها نوعاً دولت‌هایی دارند که خودسرانه اقدام به بازداشت و آزارشان نمی‌کند، بلکه خدماتی از قبیل آموزش، سلامت، راه، نظم و قانون ارائه می‌دهد. هم‌چنین در این سرزمین‌ها این واقعیت قابل توجه است که شهروندان در انتخابات دارای حق رأی هستند و در جهت‌گیری سیاسی کشورشان مؤثرند.

در صورت وجود کثرت‌گرایی، هیچ گروهی نمی‌خواهد یا جرأت نمی‌کند گروه دیگر را از قدرت ساقط کند. زیرا از این‌که قدرت خودش نیز متعاقباً با چالش روبرو شود، در هراس است

علت اجرای نادرست سیاست‌های اقتصادی و شکست کشورها در نیل به توسعه در یک کلمه نهفته است: دوراهی سیاستمدار: حفظ کارایی یا حفظ حکومت گروه خاص.

با تهدید به مرگ می‌توان کسی را به کارخانه فرستاد ولی نمی‌توان او را به تفکر و خلق ایده‌های خوب مجبور کرد.

کشورها به دلیل جغرافیا یا فرهنگ‌شان دچار دولت‌های از کار افتاده نمی‌شوند، بلکه به دلیل میراثی از نهادهای استثماری که قدرت و ثروت را در دستان کسانی متمرکز می‌سازد که اداره حکومت را برعهده دارند و راه را برای ناآرامی، ستیز و جنگ داخلی می‌گشایند به این وضع گرفتار می‌آیند.

در الگویی که رابرت میشلز جامعه‌شناس از آن به‌عنوان قانون آهنین اندک‌سالاری نام می‌برد، سرنگونی یک رژیم مبتنی بر نهادهای استثماری خبر از ورود مجموعهٔ جدیدی از اربابان برای بهره‌برداری از همان مجموعه نهادهای استثماری ویرانگر دارد.

در نظام‌هایی که دارای نهادهای استثماری هستند، قدرت گرانبها است، چرا که نظارتی بر آن اعمال نمی‌شود و ثروت اقتصادی به همراه می‌آورد.

شکل‌گیری نهادهای اقتصادی فراگیر تنها محتاج وجود بازارها نیست، بلکه نیازمند بازارهای فراگیری است که زمین بازی تراز و فرصت‌های اقتصادی برابر در اختیار اکثریت مردم بگذارد.

تغییر تدریجی هم‌چنین خطر ورود ماجراجویانه به حیطه‌های ناشناخته را منتفی می‌ساخت. سرنگونی خشونت‌بار یک نظام بدین معنا بود که باید چتری کاملاً جدید به جای آن‌چه از بین می‌رفت، افراشته شود. این وضع در مورد انقلاب فرانسه صدق می‌کند که اولین تجربه‌اش از دموکراسی منجر به «ترور» و دو مرتبه بازگشت نظام سلطنتی شد.

برابری در مقابل قانون مهمترین مفهوم از حاکمیت قانون است

تاریخ مملو از انقلاب‌ها و جنبش‌های براندازانه‌ای است که یک استبداد را جایگزین استبدادی دیگر کرده‌اند

سیاستمدار می‌داند که کارایی بیشتر به معنای رفاه بیشتر مردم و حتی مالیات بیشتر است، اما این کارایی مقدمات و نتایجی سیاسی دارد که برای سیاستمدار ممکن است پرهزینه باشد. سیاستمداران بر سر این دو راهی عموماً ترجیح می‌دهند که اقتصاد و سیاست را به گروهی معدود واگذار کنند، گروهی که حافظ منافع سیاسی آنها باشند. این مسیر همان اندک‌سالاری یا الیگارشی است.

اگر مردم برای تامین منافع شخصی خود به همکاری گروهی دست بزنند همبستگی میان آنها تقویت می‌شود و نه تنها منافع مادی آنها، که قدرت اجتماعی‌شان نیز افزایش می‌یابد.

فرادستانی که می‌توانند امنیت جامعه را تامین کنند یا به خطر بیندازند صاحب رانت‌های اقتصادی خواهند بود.

مسئله اقتصادی همه کشورهای در حال توسعه مهار الیگارشی است.

توسعه در یک کلمه نهفته است: دوراهی سیاستمدار: حفظ کارایی یا حفظ حکومت گروه خاص.

کتاب‌ها اندیشه‌ها را منتشر می‌کنند و استیلا بر مردم را بسیار مشکل می‌سازند. برخی از این اندیشه‌ها راه‌های جدید و ارزشمندی برای رشد اقتصادی ارائه می‌دهند، ولی بقیه می‌توانند براندازانه باشند و وضعیت موجود سیاسی- اجتماعی را به چالش بکشند. کتاب‌ها هم‌چنین قدرت کسانی را که بر دانش شفاهی حکم می‌رانند تضعیف خواهند کرد، زیرا آن دانش را به راحتی در اختیار هرکسی که سواد داشته باشد می‌گذارند. در سرزمین‌هایی که علم در انحصار فرادستان بود این امر وضعیت موجود را به خطر می‌انداخت و متزلزل می‌کرد. سلاطین عثمانی و نظام دینی از تخریب خلاقی که پیش می‌آمد می‌ترسیدند. راه‌حل آنها ممنوعیت چاپ بود. انقلاب صنعتی برهه‌ای سرنوشت‌ساز

بومیان در قبال منتی که اسپانیایی‌های موسوم به «انکومندرو » به دلیل مشرف کردن آنان به دین مسیحیت بر گردن‌شان داشتتند، موظف بودند هدایا و یا نیروی کار رایگان در اختیار او قرار دهند.

مصر درگذشته انقلاب‌هایی را تجربه کرده است که هیچ چیز را تغییر ندادند. زیرا آنانی که بنای این انقلاب‌ها را برافراشتند صرفاً زمام امور را از چنگ پیشینیان خود درآوردند و دوباره نظامی مشابه ایجاد کردند.

در کشورهایی مانند آرژانتین هرچند شهروندان در برهه‌های متعددی قدرت را از فرادستان می‌گیرند و دموکراسی موقت برقرار می‌شود، اما پس از هر انقلابی حذف بخش‌هایی از فرادستان آغاز می‌شود، تا آن که نظام به مونارشی تغییر شکل می‌دهد و سپس سرکوب شهروندان عادی آغاز می‌شود. این سرکوب و حذف با تکیه بر نیروی امنیتی صورت می‌گیرد.