بریده‌هایی از کتاب کوری

من زندگی بودم و آنچه پس از من بر جای می‌ماند مرگ است.

«ما برای امروز زندگی می‌کنیم، غصه فردا را فردا می‌خوریم.»

«به عقیده من ما کور نشدیم، کور هستیم. ما چشم داریم اما نمی‌بینیم. کورهایی هستیم که می‌توانیم اما نمی‌بینیم.»

اما من خیلی مطمئن نیستم که بدبختی و بدذاتی حدومرزی داشته باشد

همواره کسانی بوده‌اند که چون شرم ندارند شکمشان سیر می‌ماند

«همه جنگ‌ها، کم‌وبیش نوعی کوری است.»

چشم‌ها، آنچه را سعی در انکارش داریم، بی‌پروا برملا می‌کنند.

اگر انسان قبل از انجام هرکاری با دقت فکر کرده و نتایج آن را برآورد کنیم (نتایج آنی، محتمل، ممکن و متصور را) هرگز از اولین نقطه‌ای ما را به تفکر واداشته جلوتر نخواهیم رفت، نتایج تمام اعمال خوب و بد انسان در کنار هم سنجیده می‌شوند.

همسر چشم‌پزشک که مدام تکرار می‌کرد: - «اگر نمی‌توانیم مانند انسان زندگی کنیم، حداقل سعی کنیم مثل حیوانات زندگی نکنیم.» و از تکرار آن خسته نمی‌شود.

«زندگی با سایر آدم‌ها کار سختی نیست، مشکل درک کردن آنهاست.»