بریده‌هایی از کتاب کوری

انسان در هنگام نزول بلایا و یا احتمال بروز آنها می‌تواند دوستان خود را بشناسد.

مردی که قبل از دیگران کور شده بود گفت: «اگر به آنجا برویم، بعضی‌هایمان زودتر خواهیم مرد.» - «هر کس که در طالعش مرگ باشد، از همین حالا مرده و خودش بی‌خبر است. همه‌مان از لحظه تولد می‌دانیم که خواهیم مرد.» - «درست است. می‌شود گفت که ما مرده به دنیا می‌آییم.»

و کوری دقیقآ همین است، زندگی در دنیایی که فاقد امید است.

کوری دقیقآ همین است، زندگی در دنیایی که فاقد امید است.

«اگر نمی‌توانیم مانند انسان زندگی کنیم، حداقل سعی کنیم مثل حیوانات زندگی نکنیم.»

کسی که عادت به سحرخیزی دارد و یا به دلیلی مجبور است صبح زود بیدار شود، نمی‌تواند تحمل کند که دیگران در خواب باشند، و دراین مورد خاص، کاملا حق دارند، زیرا تفاوت زیادی هست بین کوری که خوابیده و کوری که بی‌مورد و بیهوده چشم‌هایش را باز کرده.

آنجا که ما حتی در حال مرگ هم مایل نیستیم ضعیف جلوه کنیم پاسخ می‌دهیم (خیلی خوب هستم)

ناگهان عذاب وجدان به سراغش آمد و به‌خاطر دزدیدن ماشین یک کور بیچاره او را سرزنش کرد. سعی کرد خودش را توجیه کند: «حال‌وروز الان من به‌خاطر دزدی از یک کور نیست، اشتباه من این بود که او را به منزلش رساندم. همین.». نمی‌توانست با وجدانش دربیافتد زیرا او دلایل ساده و روشنی داشت. احترام کورها واجب است: «کسی حق ندارد از یک کور دزدی کند.» متهم معترضانه از خود دفاع کرد: «قانونآ هیچ سرقتی صورت نگرفته، ماشین را که از جیبش برنداشتم، و یا با هفت‌تیر روی شقیقه که تهدیدش نکردم.» ندای وجدانش گفت: «چرند نگو، کارت را بکن.»

«این هم از آدمیزاد، نیمی از وجودش بی‌علاقگی و نیم دیگرش عناد و بدجنسی است.»

اگر انسان قبل از انجام هرکاری با دقت فکر کرده و نتایج آن را برآورد کنیم (نتایج آنی، محتمل، ممکن و متصور را) هرگز از اولین نقطه‌ای ما را به تفکر واداشته جلوتر نخواهیم رفت، نتایج تمام اعمال خوب و بد انسان در کنار هم سنجیده می‌شوند.