بریده‌هایی از کتاب کوری

کورترین آدم‌ها کسانی هستند که نمی‌خواهند ببینند.

چرا ما کور شدیم؟ نمی‌دانم. شاید یک روز این را بفهمیم.» - «می‌خواهی نظر مرا بدانی؟» - «بله، گوش می‌کنم.» - «به عقیده من ما کور نشدیم، کور هستیم. ما چشم داریم اما نمی‌بینیم. کورهایی هستیم که می‌توانیم اما نمی‌بینیم.»

«زندگی با سایر آدم‌ها کار سختی نیست، مشکل درک کردن آنهاست.»

«اگر نمی‌توانیم مانند انسان زندگی کنیم، حداقل سعی کنیم مثل حیوانات زندگی نکنیم.»

مسئله این است که عمر همه ما قبل از آنچه انتظار داریم به پایان خواهد رسید، هر چند انسان خودش را به آب و آتش بزند.

کوری دقیقآ همین است، زندگی در دنیایی که فاقد امید است.

«ما برای امروز زندگی می‌کنیم، غصه فردا را فردا می‌خوریم.»

«راست گفته‌اند که کورترین آدم‌ها کسانی هستند که نمی‌خواهند ببینند.

«برای هر کسی لحظاتی وجود دارد که احساس درماندگی می‌کند. خداراشکر که هنوز می‌توانیم گریه کنیم. گاهی اوقات اشک ریختن تنها راه نجات است. مواقعی است که اگر نتوانیم گریه کنیم به قیمت زندگیمان تمام می‌شود.»

در این دنیا هیچکس صاحب هیچ‌چیز نیست، و این هم حقیقت محض بود.

من زندگی بودم و آنچه پس از من بر جای می‌ماند مرگ است.

«ما برای امروز زندگی می‌کنیم، غصه فردا را فردا می‌خوریم.»

اما من خیلی مطمئن نیستم که بدبختی و بدذاتی حدومرزی داشته باشد

«به عقیده من ما کور نشدیم، کور هستیم. ما چشم داریم اما نمی‌بینیم. کورهایی هستیم که می‌توانیم اما نمی‌بینیم.»

همواره کسانی بوده‌اند که چون شرم ندارند شکمشان سیر می‌ماند

«همه جنگ‌ها، کم‌وبیش نوعی کوری است.»

چشم‌ها، آنچه را سعی در انکارش داریم، بی‌پروا برملا می‌کنند.

اگر انسان قبل از انجام هرکاری با دقت فکر کرده و نتایج آن را برآورد کنیم (نتایج آنی، محتمل، ممکن و متصور را) هرگز از اولین نقطه‌ای ما را به تفکر واداشته جلوتر نخواهیم رفت، نتایج تمام اعمال خوب و بد انسان در کنار هم سنجیده می‌شوند.

همسر چشم‌پزشک که مدام تکرار می‌کرد: - «اگر نمی‌توانیم مانند انسان زندگی کنیم، حداقل سعی کنیم مثل حیوانات زندگی نکنیم.» و از تکرار آن خسته نمی‌شود.

«زندگی با سایر آدم‌ها کار سختی نیست، مشکل درک کردن آنهاست.»