بریده‌هایی از کتاب مطلقا تقریبا

هر کسی حق داره که گاه‌گاهی یه روزِ غصه خوردن داشته باشه. گاهی مشکلات اون‌قدر بزرگن که برای آدم دل و دماغ نمی‌مونه. گاهی تنها راهِ بهتر کردن اوضاع اینه که به خودت فرصت بدی یه خرده غمگین باشی.»

اگر آدم نداند کجا بوده به جایی که می‌خواهد برود نمی‌رسد. و نمی‌تواند جایی باشد، مگر اینکه یک مدتی تقریباً آنجا مانده باشد.

مغزم فقط یک اشکال داشت و آن خودِ مغزم بود.

فکر می‌کنم همون جوری که هستی، معرکه‌ای . راهنمایی‌ام این بود. راستش را هم گفتم.

فکر کنم کار سخت برات تو زندگی این نیست که همون چیزی بشی که دلت می‌خواد، کار سخت اینه که بفهمی دلت می‌خواد چی بشی. وقتی بفهمی واقعاً حقیقتاً چی می‌خوای، می‌دونم که به دستش می‌یاری.

حرف خوبی بود. اما... ازش پرسیدم: «اما اگه شانس نیارم چی؟ اگه یه چیزی که عاشقشم پیدا کنم، اما هیچ‌وقت خوب یاد نگیرم چی؟» کالیستا لبخند دلسوزانه‌اش را زد و گفت: «بعدش خوشحال نمی‌شی که عشقت رو پیدا کردی؟»

اگر آدم نداند کجا بوده به جایی که می‌خواهد برود نمی‌رسد. و نمی‌تواند جایی باشد، مگر اینکه یک مدتی تقریباً آنجا مانده باشد.

«هیچ‌وقت فکر نکردی که شاید قسمت عشقه اول پیش می‌یاد؟»

آقای کلیفتن گفت: «بچه که بودم، از ریاضی بیزار بودم، بیزار. چون ریاضی‌ام بد بود و فکر می‌کردم بی‌معنیه.» سر تکان دادم چون راست می‌گفت. ریاضی بی‌معنی بود. ـ برای همین تصمیم گرفتم معلم ریاضی بشم. این قسمت آخر را که گفت، دیگر سر تکان ندادم. چون این حرف بی‌معنی بود. گفتم: «چی؟ چرا؟» شانه‌هایش را بالا انداخت. «فکر کردم اگه ریاضی برام بی‌معنیه شاید برای خیلی‌های دیگه هم بی‌معنی باشه. برای همین به خودم قول دادم که اگه زمانی ازش سر درآوردم، معلم ریاضی بشم تا به اونهایی که مشکل خودم رو داشتن کمک کنم.»

اما بعد مادر یک چیزی گفت و من فهمیدم که هنوز نرفته بخوابد. حرفش را خیلی آهسته گفت، اما من صدایش را شنیدم. گفت: «آلبی سنگ نیست.»

به خانمه گفت که اگر حتی بخواهد موهایش را شانه بزند با یک وردِ باستانی قزاقی طلسمش می‌کند و من تا آن موقع خبر نداشتم که ارلان از این کارها بلد است اما به قول مادرم، آدم هر روز یک چیز تازه یاد می‌گیرد.

فکر می‌کنم همون جوری که هستی، معرکه‌ای . راهنمایی‌ام این بود. راستش را هم گفتم.

ازش پرسیدم: «اما اگه شانس نیارم چی؟ اگه یه چیزی که عاشقشم پیدا کنم، اما هیچ‌وقت خوب یاد نگیرم چی؟» کالیستا لبخند دلسوزانه‌اش را زد و گفت: «بعدش خوشحال نمی‌شی که عشقت رو پیدا کردی؟»

«توی یه کپه سنگ، همه که نمی‌تونن سنگِ بالایی باشن، بعضی‌ها باید سنگ زیری باشن که بالایی‌ها رو نگه دارن.»

مادر دماغش را فرو کرد لای موهایم و ملایم و آهسته گفت: «آلبی، خیلی دوستت دارم.» شاید مادرم همان‌طور که خودش گفت، همیشه نمی‌دانست چطور مادر خوبی باشد، اما لااقل داشت سعی‌اش را می‌کرد. شاید موضوع مهم همین بود.

اگه آدم اون جایی که هست نباشه، به جایی که می‌خواد بره نمی‌رسه.

اگه آدم اون جایی که هست نباشه، به جایی که می‌خواد بره نمی‌رسه.

«باید کاری رو بکنی که عاشقشی، نه کاری که توش خوبی.»

ـ اگه آدم اون جایی که هست نباشه، به جایی که می‌خواد بره نمی‌رسه.

کالیستا گفت: «هر کسی حق داره که گاه‌گاهی یه روزِ غصه خوردن داشته باشه. گاهی مشکلات اون‌قدر بزرگن که برای آدم دل و دماغ نمی‌مونه. گاهی تنها راهِ بهتر کردن اوضاع اینه که به خودت فرصت بدی یه خرده غمگین باشی.»