بریده‌هایی از کتاب مطلقا تقریبا

نمی‌دانم کی قانون می‌گذاشت که چی ضایع است و چی نیست وکی باحال است و کی گاگول.

«توی یه کپه سنگ، همه که نمی‌تونن سنگِ بالایی باشن، بعضی‌ها باید سنگ زیری باشن که بالایی‌ها رو نگه دارن.»

می‌دانم چه ارزش‌هایی دارم. مطلقاً تقریباً می‌دانم.

اما یک چیز دیگر را هم می‌دانستم. اگر آدم نداند کجا بوده به جایی که می‌خواهد برود نمی‌رسد. و نمی‌تواند جایی باشد، مگر اینکه یک مدتی تقریباً آنجا مانده باشد.

«بعضی وقت‌ها مهربونی آدم‌ها همیشه دلایل خوبی نداره.»

«توی یه کپه سنگ، همه که نمی‌تونن سنگِ بالایی باشن، بعضی‌ها باید سنگ زیری باشن که بالایی‌ها رو نگه دارن

«آلبی، فکر کنم کار سخت برات تو زندگی این نیست که همون چیزی بشی که دلت می‌خواد، کار سخت اینه که بفهمی دلت می‌خواد چی بشی. وقتی بفهمی واقعاً حقیقتاً چی می‌خوای، می‌دونم که به دستش می‌یاری.»

ـ اگه آدم اون جایی که هست نباشه، به جایی که می‌خواد بره نمی‌رسه.

بعضی وقت‌ها باید آدم‌ها را با افکار خصوصی‌شان تنها بگذاریم.

می‌دانم که گاهی پدر مادرها نمی‌دانند دقیقاً دارند چه‌کار می‌کنند، با وجودی که هر کاری از دستشان برمی‌آید، می‌کنند.

کاری که هر روز زور می‌زدم بکنم این بود که فحش‌های درن را توی کله‌ام قِل بدهم، قل قل قل، تا جایی که تیزی‌هایش صاف و صوف بشود و زیاد دردناک نباشد. بعضی وقت‌ها این کار جواب می‌داد. بعضی وقت‌ها نه. اما باز هم من هی قلشان می‌دادم. راهش فقط همین بود.

نمی‌دانم چرا هی گند می‌زنم به همه‌چیز. حتی با وجودی که این همه زور می‌زنم که گند نزنم. اگر از دستم برمی‌آمد، کارهایم را بهتر انجام می‌دادم. جدی می‌گویم. اما نمی‌دانم چطوری. خیلی چیزها هست که نمی‌دانم