بریده‌هایی از کتاب گریز دلپذیر

و هیچ‌چیز ماندگار نیست.

این نکته هم مشخص است که تمام این‌ها- بی‌اعتنایی آشکار ما، خویشتن‌داری ما و همچنین ضعف‌مان- تقصیر والدین‌مان است. تقصیر آن‌ها... یا بهتر است بگویم به لطف آن‌هاست. چون آن‌ها بودند که ما را با موسیقی و کتاب آشنا کردند. آن‌ها بودند که در مورد مسائل مختلف با ما حرف زدند و باعث شدند این مسائل را از زاویه‌ی دیگری ببینیم؛ که هدف‌مان بالاتر و دورتر از بقیه باشد؛ اما فراموش کردند به ما اعتمادبه‌نفس بدهند چون فکر می‌کردند خودبه‌خود به‌وجود می‌آید؛ فکر می‌کردند ما هدیه‌ی ویژه‌ای برای زندگی داریم وتعریف‌وتمجید ممکن است عزت‌نفس‌مان را تباه کند.

اگر ما این‌طوری هستیم- آرام و مصمم اما کاملاً ناتوان در برابر کودن‌ها- دقیقاً به این دلیل است که حتی ذره‌ای اعتماد به نفس نداریم. هیچ احترامی برای خودمان قائل نیستیم. خودمان را دوست نداریم. فکر می‌کنیم هیچ اهمیتی نداریم.

چون همیشه همین‌طور است. چون زمان همیشه کسانی که همدیگر را دوست دارند، از هم جدا می‌کند و هیچ‌چیز ماندگار نیست.

چون همیشه همین‌طور است. چون زمان همیشه کسانی که همدیگر را دوست دارند، از هم جدا می‌کند و هیچ‌چیز ماندگار نیست.

آنقدر بزرگ شده‌ایم که خودمان راجع‌به آن فکر کنیم و مهم نیست چند بطری سر بکشیم، باز هم به همان نتیجه می‌رسیم. این‌که اگر ما این‌طوری هستیم- آرام و مصمم اما کاملاً ناتوان در برابر کودن‌ها- دقیقاً به این دلیل است که حتی ذره‌ای اعتماد به نفس نداریم. هیچ احترامی برای خودمان قائل نیستیم. خودمان را دوست نداریم. فکر می‌کنیم هیچ اهمیتی نداریم.

بنابراین می‌توان گفت این از بزدلی نیست. اصلاً شاید بگویید از خردمندی ماست. این‌که می‌دانیم چه‌زمانی کوتاه بیاییم. این‌که دوست نداریم گُه را هم بزنیم تا بویش بیش‌تر از این بلند شود. این‌که ما از آن افرادی که همیشه اعتراض می‌کنند اما نمی‌توانند هیچ‌چیز را تغییر بدهند، صادق‌تریم.

چرا آنقدر از آدم‌هایی که بلندتر از بقیه فریاد می‌زنند، می‌ترسیم؟ چرا آدم‌های پرخاش‌گر باعث می‌شوند دست‌وپای خود را گم کنیم؟ چه ایرادی داریم؟ واقعاً مرز بین باادب بودن و بی‌بخار بودن، کجاست؟

بچه‌ها نمی‌توانند در خانه‌ای که آدم‌ها دیگر هم را دوست ندارند، بزرگ شوند، مگر نه؟ نه. نمی‌توانند. شاید قد بکشند اما پر و بال نمی‌گیرند.

کی قرار بود سرنوشت ما را از هم جدا کند؟ چون همیشه همین‌طور است. چون زمان همیشه کسانی که همدیگر را دوست دارند، از هم جدا می‌کند و هیچ‌چیز ماندگار نیست.