بریده‌هایی از کتاب وقتی بدن نه می گوید

آثار پژوهشی سه عامل را که به‌طور کلی به استرس منجر می‌شوند شناسایی کرده‌اند: عدم‌اطمینان، فقدان اطلاعات و ازدست‌دادن کنترل [۸]. هر سهٔ این عوامل در زندگی افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن وجود دارد.

این مهم است که بدانید باید از خودتان مراقبت کنید، زیرا تا وقتی این کار را نکنید نمی‌توانید از دیگران مراقبت کنید.

«وقتی از یادگیری نه‌گفتن محروم می‌شویم، در نهایت بدنمان این کار را برایمان انجام می‌دهد.»

سرطان در نتیجهٔ آسیب به دی‌ان‌اِی سلول از سوی برخی مواد مضر مثلاً جذب آثار ناشی از تجزیه یا هضم مواد موجود در تنباکو ایجاد می‌شود. این دیدگاه تا حدی معتبر است، اما نمی‌تواند توضیح دهد که چرا برخی از سیگاری‌ها به سرطان مبتلا می‌شوند و برخی دیگر نه، حتی اگر میزان و نوع تنباکویی که استنشاق می‌کنند دقیقاً یکسان باشد.

عملکرد غدد جنسی در مردان و زنان تحت تأثیر حالات روانی قرار می‌گیرد. در مردان افسرده، ترشح تستوسترون و دیگر هورمون‌های مرتبط با عملکرد جنسی کاهش چشم‌گیری یافته بود [۹].

عوامل عاطفی می‌توانند مستقیماً در عملکرد خوب یا بد هورمون جنسی مردانه تأثیر بگذارند، درست همان‌طور که هورمون زنانهٔ استروژن از تخمدان‌ها یا آدرنالین، کورتیزول و دیگر هورمون‌های ترشح‌شده از غدد فوق‌کلیوی تحت‌تأثیر رویدادهای روانی قرار می‌گیرند.

با توجه به ارتباط قوی بین سطح هورمون‌ها و احساسات، جالب‌توجه است که چگونه تحقیقات پزشکی و اقدامات پزشکی کاملاً تأثیرات روان‌شناختی را در ایجاد سرطان پروستات نادیده گرفته و از رویکردهای جامع‌تر برای درمان آن اجتناب کرده‌اند.

شیوهٔ زندگی‌ای که افراد به آن خو گرفته‌اند می‌تواند در بیماری آن‌ها سهیم باشد.

وقتی در کودکی احساس غم، ناراحتی یا عصبانیت می‌کردید، آیا کسی وجود داشت که بتوانید با او صحبت کنید، حتی وقتی او همان کسی بود که احساسات منفی شما را تحریک کرده بود؟ در یک ربع قرن کار بالینی، از جمله یک دهه کار تسکینی، هرگز نشنیده‌ام که فردی مبتلا به سرطان یا هر بیماری مزمن دیگری به این سؤال پاسخ مثبت دهد. بسیاری از کودکان به این شکل شرطی می‌شوند، نه به دلیل آسیب یا آزار عمدی، بلکه چون خود والدین هم بیش‌ازحد به سبب اضطراب، عصبانیت یا اندوهی که در فرزندشان احساس می‌کنند تحت فشار قرار می‌گیرند یا صرفاً آن‌قدر دغدغه و استرس دارند که نمی‌توانند به فرزندشان توجه کنند. «به‌خاطر رضایت مادر یا پدرم باید شاد باشم»

براساس داده‌های آماری به‌دست‌آمده، بیماران سرطانی به میزان چشم‌گیری بیشتر به بروز چنین ویژگی‌هایی گرایش داشتند: «مؤلفه‌های انکار و سرکوب عصبانیت و دیگر احساسات منفی و... ظاهر فردی ‘خوب’ یا ‘خوش‌مشرب’، سرکوب واکنش‌هایی که ممکن است دیگران را آزار دهد، و اجتناب از تعارض...

افراد تیپ شخصیتی اِی «عصبانی، پرتنش، سریع، پرخاشگر و کنترلگر» هستند و بیشتر مستعد ابتلا به بیماری قلبی‌اند. تیپ شخصیتی بی نشان‌دهندهٔ انسان متعادل و میانه‌رویی است که می‌تواند احساساتش را بدون تحت‌تأثیرقرارگرفتن و از کوره دررفتن در طغیان‌های هیجانی کنترل‌نشده احساس و ابراز کند. شخصیت‌های تیپ سی افرادی «بسیار همکاری‌کننده، صبور، منفعل، فاقد قاطعیت و پذیرا...» توصیف شده‌اند. «ممکن است فرد تیپ سی شبیه فرد تیپ بی باشد، زیرا هر دو ظاهراً افرادی آسان‌گیر و خوش‌مشرب هستند، اما... درحالی‌که تیپ بی به‌راحتی خشم، ترس، غم و احساسات دیگرش را بیان می‌کند، فرد تیپ سی از دیدگاه ما احساسات ‘منفی’ به‌ویژه عصبانیت را خاموش یا سرکوب می‌کند و همزمان تلاش می‌کند که ظاهری آرام و شاد داشته باشد.»[۳]

بیماران مبتلا به سرطان پوست بدخیم نوعی از واکنش‌ها و تمایلات مقابله‌ای را بروز می‌دهند که می‌توان آن‌ها را نشان‌دهندهٔ ‘سرکوبگری’ دانست.

چندین دههٔ پیش، دیوید کیسِن، جراح قفسهٔ سینهٔ بریتانیایی‌تبار، گزارش داد که بیماران مبتلا به سرطان ریه اغلب تمایل به «فروخوردن» احساسات دارند [۱]. در تعدادی از مطالعات، کیسِن برای برداشت‌های بالینی خود شواهدی هم ارائه کرده است که افراد مبتلا به سرطان ریه «در مقایسه با بیماران ریوی غیرسرطانی و افراد سالم گروه کنترل برون‌ٰریزی محدود و ضعیفی در ابراز احساسات دارند.»[۲]