بریده‌هایی از کتاب عشاق‌نامه

پای در نه به جاده‌ی تحقیق از تو آغاز و از خدا توفیق

چون تقرب کنی به طاعت دوست چشم و گوش و زبان و مغز تو اوست

دوست می‌دارمت به بانگ بلند تا کی آهسته و نهان گفتن؟

خودستایی نشان جهل بود

خانه‌های تن از دریچه‌ي جان هست روشن به نور «الرحمن»

با وی از خود خبر ندارم من

دوست می‌دارمت به بانگ بلند تا کی آهسته و نهان گفتن؟

ما همه ناقصیم و اوست تمام ابداً ذوالجلال و الاکرام وحدت او مقدس از تمثیل صنعت او منزه از تحلیل من نگویم که جان جان است او هر چه گویم ورای آن است او او مبراست از «هنا» و «هناک» ز اول فکر و آخر ادراک

گر بپرسد کسی ز من حالم من چه گویم که از که می‌نالم؟ نیست یارای گفتنم با کس که دلم را به وصل کیست هوس؟

زنگ از آیینه‌ی درون بزدای پس به ایوان شاه حسن درآی

مرحبا! مرحبا! محبت دوست کز درون آمدی، نه از راه پوست دلم از جز تو خانه خالی کرد با تو سودای لاابالی کرد تا غمت ساکن دل من شد از چراغ تو خانه روشن شد ما گرفتار دام عشق توایم همه سرمست جام عشق توایم

دل من، چون به عشق مایل شد عشق در گردنش حمایل شد چون دل و عشق متفق گشتند دل من عشق گشت و او دل شد

صنعش از آب و خاک و آتش و باد جسم را طول و عرض و عمق او داد

هر زبانی سخن نداند گفت هر بصیری گهر نداند سفت همه را نیست، گر چه جان و تن است جان معنی، که در تن سخن است

خاتم انبیاء، رسول هدی صاحب جبرئیل، امین خدا قصد و مقصود و آخر و اول اولین خلق و آخرین مرسل پادشاه دیار جود و وجود مقصد علم و عالم مقصود حافظ صفحه‌ی معانی دل چشمه‌ی آب زندگانی دل صوفی خانقاه الرحمان عالم علم «علم القرآن»

عرش در جنب قدرتش موری عقل نزدیک وحدتش دوری بر درش عالمان عامل خوی «رب انی ظلمت نفسی» گوی

من نگویم که جان جان است او هر چه گویم ورای آن است او

خواه نوش است و خواه زهرآلود شربت از دست دوست خوش درکش

عشق ذوقی است، همنشین حیات بلکه چشم است بر جبین حیات

چار یارش، که مرشد دین‌اند همه اندر مقام تحسین‌اند دوستان پیمبرند همه خلفای مطهرند همه ای فضولی، چرا ز نادانی یار اینی و دشمن آنی؟ دو هوایی اگر نورزی به سه طلاق خیال فاسد ده تو چه دانی درین میانه چه بود؟ کین چرا پیش از آن خلیفه نبود؟ تو چه دانی مصالح این کار؟ چه به خود راه می‌دهی انکار؟ همه را نیک دان، مباش فضول جز نکو کی بود رفیق رسول؟ صد هزاران دریچه از رضوان مفتتح در مضاجع ایشان