بریده‌هایی از کتاب توی آب

از این مردهای خوب دور و برم زیاده. پدرمم مرد خوبی بود، یه افسر محترم. حتا وقتی عصبانی می‌شد و من و برادرهامو تا سرحد مرگ کتک می‌زد، بازم مرد خوبی بود.

«من نمی‌فهمم. آدمایی مثل تو رو ـ که همیشه زن‌ها رو سرزنش می‌کنن ـ درک نمی‌کنم. اگه دوتا آدم کار اشتباهی انجام بدن و یکی‌شون دختر باشه، همه‌ی تقصیرا گردن اونه! مگه نه؟!»

آدم فکر می‌کنه اگه کسی درد و رنج‌شو نبینه، احساس تحقیر براش کم‌تر و سبک‌تر می‌شه.

گاهی‌وقتا در مورد یه سری چیزا، حقیقتی واسه پیداکردن وجود نداره.

فکر می‌کردم بالاخره راهی واسه فراموش‌کردن پیدا می‌کنم.

هیچ‌چیز تقصیر او نبود. چطور می‌توانست تقصیر او باشد؟ چه کسی می‌توانست عشق‌اش به دیگری را کنترل کند؟

چقدر انتخابی چیز یادت می‌آد

"تنهایی غصه نخور، بذار من کمکت کنم."

مثل کسی گریه می‌کرد که همه چیزشو از دست داده؛ تمام امیدش رو.

غم و ضربه‌ی روحی آدما رو به شکل‌های عجیبی تحت تأثیر قرار می‌ده. آدمایی رو دیده‌م که در مقابل خبرهای بد، با خنده، با بی‌توجهیِ ساختگی، با خشم، و با ترس واکنش نشون داده‌ن.

نمی‌دونستم احساسات چقدر سریع می‌تونه عوض شه. می‌شه از سرخوشی به نومیدی، و از بالا به پایین لغزید. انگار امید یهویی از دست می‌رفت و جهان تیره‌وتار می‌شد.

دیدنِ یه نفر تو رنج و غصه‌ی التیام‌نیافته چیزِ وحشتناکیه.

گاهی برای توجیه خودکشیِ کسی فقط یک دلیل وجود ندارد. زندگی آن‌قدرها هم ساده نیست.

رسم رودخانه این است. رودخانه می‌تواند برگردد به گذشته و گذشته را بردارد بیاورد جلوی چشم همه‌ی مردم روی ساحل تف کند، ولی انسان‌ها نمی‌توانند این کار را بکنند.

گاهی باید بگذاری و بگذری گاهی نباید! تفاوت‌ها را بنگر تا بدانی