بریده‌هایی از کتاب مَی خوش

تو کوه باش اگرچه زمانه بر سر آن است که هر دقیقه خودت را به صد نفر بفروشی

و سعی کن که نباشی شبیه مردم دنیا که نیمه‌شب بخری ماه را، سحر بفروشی چه ساده داد و ستد می‌کنیم خاطره‌ها را چه روزگار غریبی، عجب «بخر بفروش» ی!

جنگلی سرسبز بودم روزگاری پیش از این تازه فهمیدم که باید از تبر دوری کنم آرزوهای مرا با خاک یکسان کرد عشق باید از این اژدهای هفت‌سر دوری کنم

بعد از تو هیچ فلسفه‌ای قانعم نکرد دنیا سراب بود سراسر برای من

من را ببر به یک سفر دور با خودت تا قندهار و بلخ و نشابور با خودت

از فلسفۀ مبهم دنیا چه خبر؟ هیچ پنهان شده در آن طرف این همه در، هیچ در سایۀ دلچسب چناری ننشستیم یک عمر دویدیم ولی آخر سر، هیچ آن کاج کجا رفت که آبادی ما بود از باغ چه مانده است به‌جز چند تبر؟ هیچ در جمجمۀ شاه به جز آه چه مانده است؟ از خاک به جز خاک چه شد سهم پدر؟ هیچ دیروز چنان بود که گویی همه بودند امروز ببین ریخته اینجا چقدر هیچ! امشب سبدی پاره‌تر از بغض بیاور تا صبح از این چشمۀ خشکیده ببر هیچ

نخواه از من که از او چشم بردارم، نمی‌فهمم چرا ستار خان باید دل از تبریز بردارد؟

برای زندگی دنبال یک تعریف می‌گشتم ولی تعبیر این خواب پریشان را نفهمیدم تو در یک لحظه با لبخند حل کردی معما را نپرس از من چه آمد بر سرم، آن را نفهمیدم

پس چرا اینقدر تنها؟ این همه آدم که هست گریه کن تا می‌توانی، شانۀ محکم که هست گریه کن، با گریه اخم ابرها وا می‌شود سعی کن خوشبخت باشی تا بخواهی، غم که هست آن چه را می‌خواستی هرچند می‌بینی که نیست چیزهایی را نمی‌خواهی در این عالم که هست زندگی خمیازه‌ای کوتاه قبل از خواب نیست گرچه می‌دانم درنگی نیست اینجا، کم که هست در جهان هرگز یقینی بهتر از تردید نیست هیچ انسانی مقدس نیست، جز «مریم» که هست از تو می‌پرسم که چشمت کفر معصومانه‌ای ست تو دلت خون نیست از دست خدا؟ گیرم که هست...

آغوش توست امن‌ترین معبد جهان