بریده‌هایی از کتاب مَی خوش

حیف، حالم را نمی‌فهمد کسی این روزها گوش شیطان کر! یکی را دوست دارم در سکوت

تنها اگر تو بودی و یک استکان چای دنیا نمی‌رسید به آخر برای من

تو نیستی و جهان ایستگاه متروکی است ولی قطارِ زمان می‌رود، نمی‌ماند

خدا می‌خواست من هم مدتی کوتاه، خوش باشم همین که چند روزی دفترم در دست او باشد خدا با خلقِ او، راه سعادت را نشانم داد ولی راضی نشد انگشترم در دست او باشد

چه روزگار غریبی، عجب «بخر بفروش» ی!

نیَم سنگ فلاخن، لیک دارم بخت ناسازی / که بر گرد سر هر کس که گردم دورم اندازد. (صائب تبریزی)

حالا که از دریچۀ مسدود یک قطار داری وداع می‌کنی از دور با خودت

اگر دل دل کنی، از دست من خودکار می‌افتد هوای شعر گفتن از سر عطار می‌افتد چه مضمون‌های بکری در تبسم‌های تو جاری است اگر روزی نخندی، شعر به تکرار می‌افتد پریشان می‌شود این برگ‌های بی‌نشان در باد غزل رم می‌کند، احساس من از کار می‌افتد خیابان ساکت و در خواب سنگین‌اند دکان‌ها خرامان می‌رسی و شور در بازار می‌افتد پریشان می‌شوی، انجیرها دلشوره می‌گیرند انار سرخ لب وا می‌کند، از دار می‌افتد چنان می‌رقصد از شوق حضورت شمس تبریزی که در آن چرخ اول، از سرش دستار می‌افتد چراغ از شرم تو در گوشه‌ای خاموش می‌ماند به شوق دیدن تو ماه از دیوار می‌افتد به دشنامت نیازی نیست، تنها با نگاهی سرد

بیهوده است گفتن ماه و عسل به تو توصیف نامناسب قند و عسل به تو دیوانگی است رد شدن از کوره‌راه ها وقتی رسیده امن‌ترین راه حل به تو تو روح استعاری اشعار حافظی تقدیم کرده هرچه سروده غزل به تو «ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم» اینجا اشاره کرده به ضرب المثل، به تو

پریدم ناگهان از خواب، پرسیدی «کجا؟» گفتم: «مگس جایی نخواهد رفتن از دکّان حلوایی»

قصد دارم بعد از این از دردسر دوری کنم اندکی از خوردن خون جگر دوری کنم کفش‌هایم را بیاویزم، ببوسم راه را بعد از این تصمیم دارم از سفر دوری کنم هیچ‌کس با بی‌قراری‌های من همسایه نیست باید از این سایه‌های پشت در دوری کنم جنگلی سرسبز بودم روزگاری پیش از این تازه فهمیدم که باید از تبر دوری کنم آرزوهای مرا با خاک یکسان کرد عشق باید از این اژدهای هفت‌سر دوری کنم خرمن خشکی فراهم کرده‌ام با خون دل باید از کبریت‌های بی‌خطر دوری کنم می‌زند لبخند با هر بیتی از شعرم ولی دکترم می‌گفت باید از شکر دوری کنم چشم‌هایش، چشم‌هایش، چشم‌هایش، ای خدا در توانم نیست از این یک نفر دوری کنم

افراسیاب سنگدل اسطوره می‌ماند از اوج می‌افتند رستم‌های احساسی از اوج می‌افتند و مردم... آه از مردم دلگیرم از این ابن ملجم‌های احساسی

مباد آتش دل را به خشک و تر بفروشی و یا گذاشته باشی که بیشتر بفروشی مباد آینه‌ات را به چند آه ببازی درست نیست خودت را به یک نظر بفروشی تو کوه باش اگرچه زمانه بر سر آن است که هر دقیقه خودت را به صد نفر بفروشی برای روز مبادا نگاه دار دلت را چقدر جان بکنی، تازه با ضرر بفروشی درخت باش بلند و شکوهمند، مبادا که شاخه‌های خودت را به یک تبر بفروشی درخت باش که گنجشک در تو لانه بسازد مباد سایۀ خود را به رهگذر بفروشی و سعی کن که نباشی شبیه مردم دنیا که نیمه‌شب بخری ماه را، سحر بفروشی چه ساده داد و ستد می‌کنیم خاطره‌ها را چه روزگار غریبی، عجب «بخر بفروش» ی!

در سایۀ دلچسب چناری ننشستیم یک عمر دویدیم ولی آخر سر، هیچ

نگذار وا شود همه جا سفرۀ دلت این روزها عجیب نمکدان شکستنی است

تنها اگر تو بودی و یک استکان چای دنیا نمی‌رسید به آخر برای من

شکر خدا که با گل رویت معاصریم انداختیم چند نظر لااقل به تو وقتی که آفتاب در آن سینه می‌تپد پس شک نکن که مرکز دنیاست قلب تو

نخواه ماه به قعر مغاک برگردد که با درفش سیاه اژدهاک برگردد نخواه ابر از این دشت تشنه کوچ کند که چشمه با لب خشک و هلاک برگردد چرا قبول کنم سرو سبز آبادی تمام قد برود، یک پلاک برگردد و صبر پیشه کنم تا به جای یوسف من دوبار پیرهنی چاک چاک برگردد بسازم از تنۀ هر بلوط، صد تابوت هزار خاطرۀ دردناک برگردد دعا کنید جهان روی صلح مکث کند که عشق، باز به دل‌های پاک برگردد که دست نور به دامان برگ‌ها برسد دوباره ریشۀ گل‌ها به خاک برگردد

«با احتیاط حمل شود»، جان شکستنی است این جام لب‌پریدۀ ارزان شکستنی است نگذار وا شود همه جا سفرۀ دلت این روزها عجیب نمکدان شکستنی است وقتی نگاه می‌کنم از پشت پنجره با چشم‌های خیس، خیابان شکستنی است بی دست‌های گرم تو با یک نسیم هم انگشت‌های ترد درختان شکستنی است وقتی که حکم، حکم تو باشد، بدون شک در دست شاه، شیشۀ قلیان شکستنی است هر بار مژه‌های تو را دیده‌ام، عجیب حس کرده‌ام که میلۀ زندان شکستنی است اینقدر با غرور نگاهم نکن، که دل مثل حباب کوچک باران شکستنی است

من لایق چشم تو چه دارم بفرستم؟ خرزهره برای گل مریم بفرستم؟ پروانۀ من! شرم نکن، تشنه‌ای انگار لب تر کن تا شربت شبنم بفرستم یک آیه از آن معجزۀ بافته رو کن تا پیک به شش گوشۀ عالم بفرستم با دشمن اگر میل تو جنگ است، بفرما تا یک‌شبه یک لشکر آدم بفرستم انکار کند هر که تو را، کافر حربی است رخصت بده او را به جهنم بفرستم شیرین‌تر از آن نیست برایم که بخواهی این جان به لب آمده را هم بفرستم