بریده‌هایی از کتاب مَی خوش

پریدم ناگهان از خواب، پرسیدی «کجا؟» گفتم: «مگس جایی نخواهد رفتن از دکّان حلوایی»

با آن سلام سرد اگر گفته‌ای «برو» پس آن نگاه گرم که یعنی «بمان» چه بود؟ با اخمت این معادله پیچیده‌تر شده است آن چشم، آن جهان پر از چیستان چه بود؟

همراه عطر پیرهنت می‌بری مرا؟ هرچند مثل وصلۀ ناجور با خودت

شک کرده‌ام به زهد ابوذرفروش‌ها ایمان بادکردۀ باورفروش‌ها شک کرده‌ام به اینکه چرا دور زندگی دیوار می‌کشند فقط درفروش‌ها با هر که عهد بسته‌ام ای دوست، نام او افزوده شد به صنف برادرفروش‌ها آنقدر ساده‌ام که برای تبسمی سر می‌کشم به کوچۀ خنجرفروش‌ها صد خاکریز بین من و دل کشیده‌اند این روزها قبیلۀ سنگرفروش‌ها با وعدۀ بهشت چرا زندگی کنم یک عمر در جهنم منبرفروش‌ها

خندیدی و تمام جهان اشک ریختند یک خنده بین این همه شیون چه می‌کند؟

اگر برای به چنگ آوردن زیبایی‌ها توانی بیش از اندازه صرف کنیم، نظام زیبایی به هم می‌ریزد

با حکم جلبم آمده ای؟ با کمال میل! آورده‌ای برای چه مأمور با خودت؟

مرزها را عاقبت تغییر خواهد داد عشق مهربان شو تا بپیوندند کشورها به هم

ای دوست، لای زخم من این استخوان چه بود؟

نخواه از من که از او چشم بردارم، نمی‌فهمم چرا ستار خان باید دل از تبریز بردارد؟