بریده‌هایی از کتاب بیا مشهد

یکی دیگر از خصوصیات عملی ایشون این بود که نسبت به اطرافیان، حتی با افرادی که رفاقت می‌کرد بی‌تفاوت نبود. اینکه برخی نسبت به نماز و واجبات کاهل بودند، علی سعی می‌کرد آن‌ها را به هر طریقی هدایت کند. حتی تعدادی رو کشیده بود به مسجد که اصلاً نماز نمی‌خوندن! ایشون باعث شده بود که نماز بخوانند.

شهید علی سیفی قطار عرفان را سوار شدند ولی ما لنگان لنگان می‌رویم...

بچه‌های رزمنده با علی خیلی انس داشتند. جذبه علی در اخمش نبود، بلکه لبخندش بود که جذب می‌کرد. او بسیار خوش رفتار بود.

تقدیم به تنهاترین جانشین خدا بر روی زمین پیشکش به ساحت نورانی امام عصر (عج) حجت ابن الحسن المهدی

وقتی تو مجلسی شروع به غیبت می‌شد، اول تذکر می‌داد، وقتی می‌دید گوش نکردن بدون اینکه به کسی بی‌احترامی کنه خودش پا می‌شد می‌رفت بیرون.

یکی از حرف‌هاش این بود که برای ظهور امام عصر (عج) دعا کنید، برای امام دعا کنید و کودکانتان را با سوره‌های کوچک قرآن بزرگ کنید...

مادرش می‌گفت: یکبار رفته بود مسجد جامع برای نماز، موقع برگشتن دیدم پاهاش مثل لبو قرمز شده! گفتم: پسر کفشات کو؟ درجواب گفت: دادم به صاحبش و آمدم. (داده بود به بنده خدایی که کفش نداشت)

عزیزان! خدا را،‌ خدا را و باز خدا را به شما توصیه می‌کنم. تمام تلاشتان فقط برای رضای او باشد. خوشا به سعادتتان اگر خدا را داشتید که همه چیز خواهید داشت، ولی وا اسفا اگر خدا را فراموش کنید، که هیچ چیز نخواهید داشت. نه در دنیا و نه در آخرت...

خدایا، من را با درد آشنا کن، دردی که نتیجه پشیمانی از گناهانم باشد، دردی که مرا سرزنش کند، خوف را برایم بنمایاند و بعد برایم امید دهد، امیدوارم کند به مغفرت تو.

. حسین (ع) کشتی نجات است. برای آن بزرگورا سینه بزنید و بر مصائبش از صمیم قلب گریه کنید که این گریه‌ها و سینه زنی‌ها، شما را می‌سازد.

همه چیز از اوست و نیز مرجع همه چیز به اوست. اوست که اگر خیری می‌رساند برای امتحان بندگانش است و نیز اگر شری می‌رسد، وسیله‌ای برای امتحان برای رفعت درجه بندگانش است.

وقتی با کسی همراه بود، یکبار ندیدم که اخم کند و برخورد تند داشته باشد. اصلاً دنیا را لایق این نمی‌دانست که برایش اخم کند.

آیا خواهد رسید آنروزی که عمل به جای گفتن‌ها بشیند.

وقتی که دیگر چشم هم اشک را قبول نمی‌کند

بارالها! قسم به عظمت خودت، اگر نبود امیدواری‌ام به رحمتت، هرگز آرزوی شهادت و لقایت را نمی‌کردم.

بارالها! من از تو معذرت می‌خواهم که تو را دیر شناختم و با تو دیر آشتی کردم.

بی خود نبود که حاج شیخ حسین انصاریان، بعد از شهادت راجع به ایشان می‌گویند: شهید علی سیفی قطار عرفان را سوار شدند ولی ما لنگان لنگان می‌رویم...

خیلی‌ها قرآن می‌خوانند اما هیچوقت دلشون نمی‌شکنه که اشک جاری بشه. ولی ما تو گردان، قرآن که می‌خواندیم منقلب می‌شدیم. احساس می‌کردیم با تمام وجود آیات رو متوجه می‌شیم.

یک هفته قبل عملیات خواب دیدم که علی داره اذان می‌گه با اون صدای قشنگ و شهید اکبری که فرمانده ایشان بود به سمت آسمان پراوز می‌کرد، وقتی این خواب را به علی‌آقا گفتم، جواب دادند: «هردوتامون شهید می‌شیم». و همینطورهم شد.

هرچه از دین می‌دانست عمل می‌کرد و هرچه عمل می‌کرد از سر اخلاص بود.