بریده‌هایی از کتاب پینوکیو (خلاصه داستان)

شروع کرد به قلقلک‌دادن نهنگ؛ نهنگ عطسه کرد. عطسه‌ای که پینوکیو، پدرش و جیرجیرک را مستقیم به ساحل پرت کرد. وقتی آن‌ها صحیح و سالم به خانه بازگشتند. ژِپِتو از پینوکیو پرسید: «چه اتفاقی برای بینی‌ات افتاد؟» پینوکیو تمام حقیقت را به پدرش گفت. اینکه او چه پسر بدی بوده است. به محض اینکه او همه چیز را برای ژِپِتو تعریف کرد دماغش دوباره مثل قبل کوچک شد. پری آبی ظاهر شد. ـ تو بالاخره درست رو یادت گرفتی! به همین خاطر من تو رو به یک پسربچه‌ی واقعی تبدیل می‌‌کنم و از آن زمان تا حالا ژِپِتو و پینوکیو با خوشحالی در کنار یکدیگر زندگی می‌‌کنند.

امیدواریم این داستان‌های کوتاه بتواند کمکی کوچک به پربارترکردن دقایق زندگی داشته باشد. دقایقی کوتاه که در میان روزمرگی‌ها، دقایقی زیباتر و ارزشمندتر باشد و در میان لحظات خوبمان جای بگیرد.

«تو داری دروغ می‌‌‌گی. هر دفعه که دروغ بگی دماغت دراز می‌‌شود!»

نهنگ آرواره‌های بزرگش را باز کرد و عروسک خیمه‌شب‌بازی کوچولو را بلعید. اما وقتی پینوکیو به داخل شکم نهنگ غول‌آسا سقوط کرد کسی را ندید جز پدر خودش، ژِپِتو! او گریه‌کنان گفت: «پدر بالاخره پیدات کردم». ژِپِتوگفت: «من هم پیدات کردم پسرم. خیلی وقت است که دارم دنبالت می‌‌گردم».

در زمان‌های قدیم، در دهکده‌ای دور یک نجار پیر و مهربانی به نام ژِپِتو زندگی می‌‌کرد

ـ تو بالاخره درست رو یادت گرفتی! به همین خاطر من تو رو به یک پسربچه‌ی واقعی تبدیل می‌‌کنم و از آن زمان تا حالا ژِپِتو و پینوکیو با خوشحالی در کنار یکدیگر زندگی می‌‌کنند.

ـ من تو رو پینوکیو صدا می‌‌زنم. تو شبیه یه پسر کوچولوی واقعی هستی. کاش می‌‌شد آرزو کنم تو پسر من باشی!

پینوکیو در زمان‌های قدیم، در دهکده‌ای دور یک نجار پیر و مهربانی به نام ژِپِتو زندگی می‌‌کرد که عروسک‌های چوبی قشنگی می‌‌ساخت. او هیچ همسر و فرزندی نداشت و تنها با ماهی گلی و گربه‌ی خپلش زندگی می‌‌کرد.

اسباب‌‌بازی جای بزرگی پر از وسایل بازی و خوراکی‌های خوشمزه بود. پینوکیو خیلی خوش می‌‌گذراند، او می‌‌خورد و بازی می‌‌کرد.

پینوکیو در زمان‌های قدیم، در دهکده‌ای دور یک نجار پیر و مهربانی به نام ژِپِتو زندگی می‌‌کرد که عروسک‌های چوبی قشنگی می‌‌ساخت. او هیچ همسر و فرزندی نداشت و تنها با ماهی گلی و گربه‌ی خپلش زندگی می‌‌کرد. یک روز بارانی ژِپِتو گفت: «من خیلی تنهام!... من به کسی احتیاج دارم که باهاش حرف بزنم». پس از آن بود که ژِپِتو فکری به ذهنش رسید.