بریده‌هایی از کتاب پدرم و درخت گیلاس

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.

صدايش غمگين و گرفته بود. مي‌دانستم جايي می‌‌رفتیم كه او براي اولين بار آنجا عاشق شده بود.

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.

صداي مادرم را كه هشدار مي‌دهد زير باران نخوابيد ناديده مي‌گيرم

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند. می‌شل دل کاستیلو

پدرم و درخت گيلاس هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند. می‌شل دل کاستیلو

تو باغي شو و من گلي در باغچه‌ی تو

در روزهايي كه خودم را بين شخصيت دلسوز پدرم و شخصيت مستبد مادرم فرزند طبيعت حس مي‌كردم، عشق به طبيعت شوق مقاومت‌ناپذيري در من خلق مي‌كرد.

آن روزها هر چيزي كه به ايسم ختم مي‌شد خطرناك بود.

انگار که از زبان درختان باغ سخن می‌‌گوید، می‌‌خواست به من بفهماند كه هر درختي بايد كي و چه فصلی كاشته شود.

رؤیایم این بود که کشورم را به گلستاني تبدیل کنم كه او همیشه آرزوي بناكردن آن را در سر مي‌پروراند.

می‌گفت كه حاضر نيست برای لحظه‌ای پايش را از اينجا، از اين باغ بيرون بگذارد،

انصاف است که من از عشق تو بسوزم و خاكستر شوم؟ تو ولی نعمت من باش و من غلام حلقه‌به‌گوشت بگذار بگويند اين هم غلام حلقه‌به‌گوش اوست اي گلِ نازنينِ من خوش باش

بدون اينكه اجازه بدهم كسي اشك‌هايم را ببيند گريه مي‌كردم.

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.