بریده‌هایی از کتاب توهمات جمعی

گونه‌های اجتماعی، از مگس سرکه تا انسان خردمند، زمانی که منزوی می‌شوند، در وضعیت بدی قرار می‌گیرند. انسان خردمند، گونه‌ای سرکوب‌ناپذیر و معناساز، در شرایط عادی تحت‌تأثیر انزوای اجتماعی درک‌شده قرار می‌گیرد و این تأثیرپذیری کاملاً چشمگیر است.

طی مطالعه‌ای، وقتی شرکت‌کنندگان ازسوی پزشکی سیاه‌پوست تحسین می‌شدند، او را در جایگاه پزشک قبول داشتند. اما وقتی همان دکتر از آنان انتقاد کرد، شرکت‌کنندگان به‌شدت بر این موضوع تأکید کردند که او سیاه‌پوست است، صلاحیت ندارد و تبحر حرفه‌ای او را رد کردند.

ترس ما از طردشدن غریزه‌ای برای بقاست که ریشهٔ آن به اجداد مشترک ما می‌رسد. انسان‌های اولیه زمانی که از گروه‌های اجتماعی کنار گذاشته می‌شدند، دسترسی کمتری به غذا و منابع داشتند و شانس کمتری هم برای یافتن جفت داشتند. در نتیجه برخی جان می‌باختند.

اکثریت قریب‌به‌اتفاق ما می‌خواهیم زندگی‌هایی بامعنا و باهدف را دنبال کنیم. بااین‌حال، ما هم‌زمان معتقدیم اکثریت ارزش‌های مشابهی با ما ندارند. در نتیجه، مدام عقاید خود را پنهان می‌کنیم و سعی داریم با آنچه به‌اشتباه فکر می‌کنیم دیگران از ما انتظار دارند، خود را مطابقت دهیم.

رسانه‌های اجتماعی امروزی هم قلدری را دموکراتیک کرده‌اند. با لمس سادهٔ یک گزینه، قلدرهای آنلاین می‌توانند از رسانه‌های اجتماعی برای ایجاد لغزش‌های عظیمی از قضاوت و نفرت استفاده کنند.

ازنظر جایگاه سیاسی ربات‌ها، درحال‌حاضر بیشتر آن‌ها محافظه کارند تا لیبرال.

تحقیقات نشان می‌دهند انزوای اجتماعی درک‌شده (یعنی تنهایی) عامل خطرناکی در تضعیف عملکرد شناختی کلی، تسریع زوال شناختی، تضعیف عملکرد اجرایی، افزایش منفی‌گرایی و افسردگی، افزایش حساسیت به تهدیدات اجتماعی و سوگیری تأیید اجتماعی است که به‌شکل متناقضی هم محافظت‌کننده است و هم خودویرانگر. همچنین انسان‌گرایی و سرایت این‌ها را نیز افزایش می‌دهد؛ آنچه انسجام اجتماعی را تهدید می‌کند.

تحت شرایطی، این انگیزه برای محافظت از خود می‌تواند زشت باشد. وقتی احساس خطر می‌کنیم، تمایل داریم هویت دیگران را تغییر دهیم و آن‌ها را براساس هویت‌های منفی‌تر یا کلیشه‌های مضر توصیف کنیم تا به خودمان احساس برتری دهیم.

مخصوصاً، تحقیقات نشان می‌دهند دروغ‌گفتن ممکن است باعث ترشح هورمون‌های استرس و افزایش ضربان قلب و فشارخون شود.

سؤال واقعی اینجاست که آیا آیندهٔ روشن‌تر واقعاً همیشه این‌قدر دور است؟ برعکس، اگر آینده مدت‌ها همین‌جا بوده باشد و فقط کوری و ضعف خودمان مانع دیدن آن در اطراف و درونمان شده و ما را از توسعهٔ آن بازداشته باشد، چه؟ واتسلاف هاول

در واقع، ناحیه‌ای اختصاصی از مغز ما یعنی جسم مخطط، اطلاعات اجتماعی مانند تصمیمات دیگران را رمزگذاری می‌کند و ممکن است سرنخی از رفتار گله‌ای انسان داشته باشد.

براساس مطالعه‌ای در ۲۰۱۸ که سازمانی غیرانتفاعی به نام آزار و اذیت خیابانی را متوقف کنید انجام داد، ۷۷ درصد از زنان آزار جنسی کلامی را تجربه کرده‌اند و ۵۱ درصد بدون اجازه مورد لمس جنسی قرار گرفته‌اند. حدود ۴۱ درصد گفتند مورد آزار جنسی آنلاین قرار گرفته‌اند و ۲۷ درصد گفتند از تجاوز جنسی نجات یافته‌اند.

«اینکه کسی یاد بگیرد دهان خود را بسته نگه دارد، اینکه یاد بگیرد چه دیدگاه‌هایی برای بیان مناسب‌اند و به‌خصوص چه دیدگاه‌هایی مناسب نیستند، تاحدی تابعی از افزایش اجتماعی‌شدن» است، فرآیندی که با عنوان «یادگیری دموکراتیک» نیز شناخته می‌شود.» این الگو نشان می‌دهد آموزش و منابع بیشتر ممکن است در واقع احتمال خودسانسوری را افزایش دهند.

زمانی که آملی ون ژائو، مهاجر آسیایی جوان، در شرف انتشار اولین رمان خود به نام وارث خونی (Blood Heir) بود. در نظرات آنلاین، گروه کوچکی از خوانندگان عصبانی، به‌علاوهٔ بسیاری دیگر که کتاب را نخوانده بودند، ژائو را به نژادپرستی و سرقت ادبی متهم کردند. وقتی حامیانش برای دفاع از او وارد میدان شدند، هرج‌ومرج آتشینی به پا شد. ژائوی ۲۶ ساله، که وحشت‌زده و مبهوت بود، عذرخواهی کرد و انتشار کتاب را لغو کرد. اما پس از ماه‌ها بررسی دردناک هر صفحه از داستان و جزئیات شخصیت، متوجه شد با منتقدانش مخالف است. کتاب او سرانجام با برخی بازبینی‌ها در نوامبر ۲۰۱۹ منتشر شد.

ماهی‌هایی که در لبه‌های بیرونی گروه خود هستند، راحت‌تر شکار می‌شوند. نه به‌دلایل رایج مثل کندبودن، پیر یا ضعیف‌بودن، بلکه به این دلیل که برای شکارچی آسان‌تر است «آن‌ها را از محیط اجتماعی‌شان جدا کند.»

در مطالعه‌ای، محققان از ۲۲۲ نفر از ساکنان اوهایو در خصوص مهم‌ترین عضویت‌های گروهی و دیدگاه‌هایشان دربارهٔ افرادی که خارج از گروه‌های ترجیحی آنان بودند، پرسیدند. هرچه فرد اعتقاد محکم‌تری داشته باشد به اینکه هم‌گروه‌هایش پیچیده‌ترند، بیشتر احتمال دارد از اقدامات مثبت، چندفرهنگی و رفتار برابر با اعضای برون‌گروهی مانند مسلمانان حمایت کند.

انسان‌ها درزمینهٔ سرایت عاطفی بی‌شباهت به زنبورها نیستند. وقتی مهاجمی وارد لانه می‌شود، زنبورها مواد شیمیایی هورمونی به نام فرومون پخش می‌کنند که به زنبورهای دیگر می‌گوید حمله کنند. هرچه فرومون‌های بیشتری وارد فضای آن‌ها شود، زنبورهای دیگر نیز بیشتر تحت‌تأثیر اجتماعی حمله قرار می‌گیرند. ما هم مانند زنبورها فرومون‌هایی منتشر می‌کنیم که به ما کمک می‌کنند بی‌صدا ارتباط برقرار کنیم، حتی بدون این‌که متوجه باشیم.

«ما به خوب یا بدبودن راه خود فکر نمی‌کنیم، فقط انبوه قدم‌ها را می‌شماریم، اما هیچ‌یک از قدم‌ها جبران نمی‌شوند.»

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت.

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت. سنکا