بریده‌هایی از کتاب توهمات جمعی

گاهی هنر، ما را از کارهای احمقانه‌ای که انسان‌ها برای سازگاری انجام می‌دهند، به خنده می‌اندازد. مواقع دیگر ما را از رخوت بیدار می‌کند. در موارد دیگر، ما از هنری که ریاکاری و ویرانگری‌مان را به یادمان می‌آورد، آزرده‌خاطر می‌شویم. اما هدف هم همین است.

هنجارهای فاسد مانند مارهای زنگی در زیر صخره‌ها کمین می‌کنند. ما هم با آن‌ها کنار می‌آییم، چون عمدتاً برایمان نامرئی‌اند، اما وقتی حمله می‌کنند، سم آن‌ها بسیار قوی است. به همین دلیل است که اولین قدم برای جداکردن خود از هنجارهای بد این است که باید مراقب همهٔ آن‌ها باشیم، نه اینکه آن‌ها را نادیده بگیریم.

مردم برای توجیه هنجارها تمام تلاش خود را می‌کنند، به‌ویژه زمانی که آن هنجارها نشانهٔ وفاداری یا ارزش‌های اخلاقی باشد.

در برخی جاها، کنوانسیون منع خوردن گوجه‌فرنگی جنبهٔ مذهبی به خود گرفت: گوجه‌فرنگی مانند سایر میوه‌ها و سبزیجات خانوادهٔ تاجریزی برای جادوگران مفید بود، بنابراین منبع وسوسهٔ شیطانی تلقی می‌شد.

در هرکس مقداری اشتیاق به کرامت بشریت، اخلاق، درستی، آزادی بیان و احساس وجود و برتری بر جهان هستی وجود دارد. بااین‌حال، هر فردی کم‌وبیش قادر است با زندگی در سایهٔ دروغ کنار بیاید. هر فردی به نحوی تسلیم بی‌اهمیت جلوه‌دادن انسانیت ذاتی خود و سودگرایی می‌شود. در هرکسی تمایلی برای هم‌سویی با جمعیت ناشناس و همراهی با زندگی دروغین وجود دارد.

وقتی قدرت شخصی خود را بشناسیم، متعهد به سازگاری باشیم و علناً از آنچه باور داریم دفاع کنیم، می‌توانیم همهٔ توهمات جمعی را از بین ببریم و وعدهٔ جامعه بهتر را محقق کنیم.

کوچک‌ترین انتخاب‌های روزانهٔ من و شما ممکن است دنیا را به‌سمت بهتر یا بدترشدن تغییر دهد.

تنها با ایجاد زندگی بهتر می‌توان نظام بهتری را توسعه داد.

وقتی وجدانتان صدایتان می‌زند، از سکوت خودداری کنید.

من و شما موظفیم دربارهٔ هنجارهای خودمان، به‌ویژه آن‌هایی که احساس می‌کنیم روابط متقابلمان را تیره می‌کنند، گفت‌وگوهای باز و صادقانه داشته باشیم. برای شروع این مکالمات نه هرگز زود است و نه هرگز دیر، فقط باید شجاعت انجام آن را پیدا کنیم.

یکی از رؤسا مستقیماً به چشمانم نگاه کرد، طوری که انگار می‌خواست آزمایش دروغ‌سنج انجام دهد و بعد پرسید: «مگه ختنه نشدی؟» گفتم: «نه. در فرانسه هیچ زنی ختنه نمی‌شه.» او از این پاسخ مات‌ومبهوت بود و پس‌از سکوت ناخوشایندی عذرخواهی کرد. دستیار زن او که همه‌جا حضور داشت و با دقت گوش می‌داد، با ترس پرسید: «اگه ختنه نشدی، پس مدام می‌خوای رابطهٔ جنسی داشته باشی؟» پاسخ دادم: «نه، بعضی وقت‌ها سردرد دارم.» این جواب با خندهٔ آن‌ها مورد استقبال قرار گرفت، دلیلی بر اینکه برخی از راهبردهای زنانه جهانی هستند.

حوزهٔ رفتار سازمانی مملو از داستان‌هایی است دربارهٔ اینکه چه اتفاقی می‌افتد اگر کارکنان بترسند اشتباهات را بیان کنند یا مدیران ارشد را در خصوص حوادث احتمالی آگاه کنند.

در دنیای شرکت‌ها، جایی که فشار همتایان زیاد است و شاید گفتن حقیقت به فرد مقتدر دشوار باشد، سکوت هنجار خطرناکی است.

مصریان، یونانیان و رومی‌های باستان همگی از چنگال‌های مختلف برای نیزه‌زنی و تراشیدن اشیا استفاده می‌کردند، اما برای خوردن غذا نه. اولین چنگال‌های غذاخوری شناخته‌شده را در قرن هفتم اشراف خاورمیانه و امپراتوری بیزانس استفاده کردند. وقتی خواهرزادهٔ یونانی امپراتور بیزانس، باسیل دوم، در ۱۰۰۴ مجموعه‌ای از چنگال‌های طلایی را به عروسی خود در ونیز آورد، آشکارا مورد تمسخر قرار گرفت. دو سال بعد، پس از مرگ او در اثر طاعون، سنت پیتر دامیانی علت مرگ او را هوای اشرافی او و «ابزار طلایی دوشاخه‌ای» دانست که اصرار بر خوردن وعده‌های غذایی با آن داشت.

افراد حتی دربارهٔ بی‌معنی‌ترین جنبه‌های سطحی، مانند پرتاب سکه، چینش نقطه‌ها در صفحه یا علاقه‌شان به دو نوع هنر انتزاعی دو «گروه حداقلی» را تشکیل می‌دهند.

اتهامات سانگوما، یا نوعی جادوگری مبتنی‌بر قدرت‌های ماوراء طبیعی و توانایی ایجاد مرگ، منجر به اتفاقات تلخ مکرر شده است؛ زیرا افراد بی‌گناه شکنجه می‌شوند و حتی به قتل می‌رسند. در اتهامات سانگوما، قدرت قبیله غالباً حتی بر نزدیک‌ترین پیوندهای خویشاوندی نیز غلبه می‌کند و آزارواذیت جادوگران مشروع، معقول و حتی اخلاقی تلقی می‌شود. در واقع، حتی قتل جادوگر عملی توجیه‌پذیر برای دفاع از قبیلهٔ خود است. به‌خصوص زمانی که متهمان یا «غریبه در درون» باشند، مانند زنانی که در اجتماع ازدواج کرده‌اند، یا «خودی‌هایی که به‌دلیل انزوای اجتماعی غریبه شده‌اند».

تاریخ بشریت مملو از نمونه‌هایی از قربانی‌شدن براساس گروه‌بندی‌های اجتماعی است، از برده‌داری و جنگ‌های قبیله‌ای گرفته تا نازیسم، بازداشت اویغورها به دست چین و سیاست‌های هویت آمریکایی.

رسانه‌های اجتماعی امروزی هم قلدری را دموکراتیک کرده‌اند. با لمس سادهٔ یک گزینه، قلدرهای آنلاین می‌توانند از رسانه‌های اجتماعی برای ایجاد لغزش‌های عظیمی از قضاوت و نفرت استفاده کنند.

تسلیم نظر اکثریت شدن نیز بار مسئولیت شخصی ما را در قبال تصمیماتمان کمتر کرده و تحمل اشتباهات را آسان‌تر می‌کند. وقتی متوجه می‌شوید به‌تنهایی تصمیم می‌گیرید، احساس انزوا می‌کنید و مسئولیت شخصی می‌تواند ترسناک باشد. در واقع، اعمال ما چه درست باشند چه نادرست، اگر با دیگران انجامشان دهیم، همیشه احساس بهتری پیدا می‌کنیم.

آن نوزده نفری که منتظر درمانی برای نجات جانشان هستند به پدیده‌ای دچار می‌شوند که من آن را «تلهٔ کپی‌برداری» می‌نامم. به‌خاطر نبودن اطلاعات بیشتر، آن‌ها صرفاً تصور می‌کنند افرادی که جلوتر از آن‌ها در فهرست انتظار هستند، دلایل خوبی برای ردکردن عضو داشته‌اند و بنابراین باید کلیه را رد کنند. در واقعیت، امتناع آن‌ها ممکن است ربطی به خود کلیه نداشته باشد و در عوض منعکس‌کنندهٔ مسائل تدارکاتی یا نگرانی در خصوص تطابق عضو باشد. من و شما بیشتر از آنچه تصور می‌کنیم گرفتار این نوع تله می‌شویم. برای مثال، وقتی دیگران را می‌بینیم که از خرید خانه‌ای منصرف می‌شوند که برای ما خوب و مناسب است، تصور می‌کنیم مشکلی دربارهٔ خانه وجود دارد که نمی‌توانیم ببینیم: ارواح در اتاق زیر شیروانی، آب‌گرفتگی در زیرزمین یا برخی مشکلات جدی تعمیر و نگهداری. ا