بریده‌هایی از کتاب دختر پیامبر(ص)؛ وقایع زندگی حضرت زهرا(س) بعد از رحلت پیامبر(ص)

سرتاسر مدّت کوتاهی که دختر پیامبر (ص) بعد از پدر زنده بود، به‌مبارزه با دولت حاکم و مقابله با اعمال خصمانه‌ی آن‌ها گذشت. آن حضرت (س) در این مدّت همه‌چیز را به‌وسیله‌ای برای مقابله با حکومت تبدیل کرده بود. گاهی فریاد می‌زد و گاهی خطبه می‌خواند. یک روز اعلام برائت می‌نمود و روز دیگر از پذیرفتن ملاقات حاکمان خودداری می‌کرد و حتّی وصیت کرد که غاصبان به تشییع جنازه‌ی او نیایند و بر جسدش نماز نخوانند و سرانجام با دستورِ پنهان ساختن قبرش، یک نشان ماندگار از عدم مشروعیت را بر جبین آن حکومت نقش کرد. این، روی واقعیِ تاریخ است. البته ما در تمام این زمینه‌ها به‌طور جدّی با کمبود منابع و ابهام آنچه در دسترس است، روبه‌رو هستیم

امام (ع) فرموده بود که من در مرحله‌ی اوّل، یعنی بلافاصله بعد از پیامبر، با حکومتِ بر سرِ کار آمده همراهی نکرده، دست از بیعت بازکشیدم و در مرحله‌ی دوم، هنگامی‌که خطر پیامبران دروغین قوّت یافت و اسلام در معرض تهدید جدّی قرار گرفت، چاره‌ای نداشتم و ناگزیر شدم با وضع موجود همراهی بنمایم و با ابوبکر بیعت کنم تا حکومت مدینه استقرار یابد و بتواند در مقابل دشمنان خارجی بایستد.

پس از یاد خدا و درود بر پیامبر، خداوند سبحان، محمد را برانگیخت تا بیم‌دهنده‌ی جهانیان و گواه پیامبرانِ پیش از خود باشد. آن‌گاه که پیامبر به‌سوی خدا رفت، مسلمانان پس از او در کار حکومت با یکدیگر به اختلاف و نزاع برخاستند. سوگند به خدا، نه در قلبم راه می‌یافت و نه در خاطرم می‌آمد که عرب، خلافت را پس از رسول‌خدا از اهل‌بیت او بستاند و به دیگری منتقل سازد؛ یا مرا پس از پیامبر از عهده‌دار شدن حکومت باز دارد. امّا در آن روزگاران تنها چیزی که مرا نگران کرد، شتافتن مردم به‌سوی فلان شخص بود که با او بیعت کردند. من دست بازکشیدم و از بیعت خودداری کردم [زیرا حضرت (ع) معتقد بود که به جانشینی رسول‌خدا (ص) از کسانی که عهده‌دار امور شدند، سزاوارتر است]؛ تا آنجا که دیدم گروهی از اسلام بازگشته، می‌خواهند دین محمد را نابود سازند. ترسیدم که اگر اسلام و طرف‌دارانش را یاری نکنم، رخنه‌ای در آن ایجاد شود، یا شاهد نابودی آن باشم که مصیبت آن بر من سخت‌تر از رها کردن حکومت بر شما است. که این کالای چند روزه‌ی دنیا است و به‌زودی ایّام آن می‌گذرد؛

هنوز اهل‌بیت پیامبر (ص) از کار غسل و کفن ایشان فارغ نشده بودند که صدای تکبیری که بیعت‌کنندگان در مسجد سر داده بودند، به گوششان رسید. این بیعت که به تناوب انجام می‌شد؛ تا شب ادامه داشت در حالی‌که ابوبکر بر منبر رسول‌خدا (ص) نشسته بود، امّا هنوز بسیاری از مردم شهر مدینه به بیعت نیامده بودند.