بریده‌هایی از کتاب پسرک فلافل‌‌فروش

یک شب از برادرم سؤال کردم چطور این‌قدر تغییر کردی؟ گفت: کتابی هست به نام معراج‌السعاده. واقعاً اگر کسی می‌خواهد به معراج یا به سعادت برسد، باید هر شب یک صفحه از این کتاب را بخواند.

یک وصیت‌نامه با دست‌خط کاملاً معمولی که پاک‌نویس هم نشده بود داخل کمد پیدا کردیم. در آنجا نوشته بود: حجاب‌های امروزی بوی حضرت زهرا (س) نمی‌دهد حجابتان را زهرایی کنید. پیرو خط ولایت فقیه باشید. اگر دنبال این مسیر باشید، به آن چیزی که می‌خواهید می‌رسید همان‌طور که من رسیدم. راهپیمایی نُه دی یادتان نرود.

او دلش می‌خواست همسرش حجاب کامل داشته باشد.

این اواخر به مرحوم آیت‌الله کشمیری ارادت خاصی پیدا کرده بود. کتاب خاطرات ایشان را می‌خواند و به دستورات اخلاقی این مرد بزرگ عمل می‌کرد.

به ما که در تهران بودیم می‌گفت: شما مانند یک ماهی که قدر آب را نمی‌داند، قدر ولایت فقیه را نمی‌دانید.

یه نگاه حرام آدم رو خیلی عقب می‌اندازه.

کم‌کم پول من برای خرید نان هم تمام شد! حتی یک روز کمی نان خشک پیدا کردم و داخل لیوان آب زدم و خوردم.

او در کنار ذکرهایی که همیشه بر لب داشت، نام یاحسین (ع) را تکرار می‌کرد.

هادی بعد از سفر کربلا واقعاً کربلایی شد. خودش را در حرم جا گذاشته بود و هیچ گاه به دنیای مادی ما برنگشت.

دیگه از اینجا خسته شدم. این حجاب‌ها بوی حضرت زهرا (س) نمی‌ده.

یکی دیگر از دوستان پیامکی برای من فرستاد که حالم را دگرگون کرد. او نوشته بود: «هادی ذوالفقاری، از شهر سامرا به کاروان شهیدان پیوست.»

سال اول طلبگی‌ هادی بود. یک روز به او گفتم: می‌دانی شهریه‌ای که یک طلبه می‌گیرد، از سهم امام زمان (عج) است.

هادی اعتقاد داشت که لباس روحانیت یعنی لباس خدمت به اسلام و مسلمین به هر نحو ممکن.

وقتی انسانی کارهایش را برای خدا و پنهانی انجام دهد، خداوند در همین دنیا آن را آشکار می‌کند.

من به اعلامیهٔ او نگاه کردم. تصویر خودش بود اما نوشته بود: شیخ‌ هادی ذوالفقاری. اما من او را به نام ابراهیم تهرانی می‌شناختم. بعدها شنیدم که یکی از دوستان شهید او «ابراهیم ‌ هادی» نام داشت و‌ هادی به او بسیار علاقه‌مند بود.

همیشه روی لبش لبخند بود. نه از این بابت که مشکلی ندارد. من خبر داشتم که او با کوهی از مشکلات دست و پنجه نرم می‌کرد که اینجا نمی‌توانم به آن‌ها بپردازم. اما‌ هادی مصداق واقعی همان حدیثی بود که می‌فرماید:‌ مؤمن شادی‌هایش در چهره‌اش و حزن و اندوهش در درونش می‌باشد.

تاریخ مرتب تکرار می‌شود، فقط اسم‌ها عوض می‌شود، وگرنه بسیاری از اتفاقات سال‌ها و قرن‌های گذشته، با نام‌هایی جدید تکرار می‌گردد.

تاریخ مرتب تکرار می‌شود، فقط اسم‌ها عوض می‌شود، وگرنه بسیاری از اتفاقات سال‌ها و قرن‌های گذشته، با نام‌هایی جدید تکرار می‌گردد.

هادی این سال‌های آخر وقتی ایران می‌آمد، بارها روی صورتش چفیه می‌انداخت و می‌گفت: اگر به نامحرم نگاه کنیم راه شهادت بسته می‌شود.

الان دو جهاد در پیش داریم، اول جهاد نفس که واجب‌تر است؛ زیرا همه چیز لحظهٔ آخر معلوم می‌شود که اهل جهنم هستیم یا بهشت. حتی در جهاد با دشمن‌ها احتمال می‌رود که طرف کشته شود ولی شهید به حساب نیاید، چون برای هوای نفس رفته ... از وصیت‌نامه شهید