بریده‌هایی از کتاب پسرک فلافل‌‌فروش

خواهرش می‌گفت: آخرین بار وقتی‌ هادی به نجف رفت، یک وصیت‌نامه با دست‌خط کاملاً معمولی که پاک‌نویس هم نشده بود داخل کمد پیدا کردیم. در آنجا نوشته بود: حجاب‌های امروزی بوی حضرت زهرا (س) نمی‌دهد حجابتان را زهرایی کنید.

هادی بعد از سفر کربلا واقعاً کربلایی شد. خودش را در حرم جا گذاشته بود و هیچ گاه به دنیای مادی ما برنگشت. آن‌قدر ذکر و فکرش در کربلا بود که آقا دعوتش کرد

از مدت‌ها قبل شاهد بودم که کتاب خصائص‌الحسینیه را در دست دارد و مشغول مطالعه است. هادی مرتب مشغول مطالعه بود. عشق و شوری که از زیارت امام حسین (ع) در قلب ما پدید آمده بود، در او چند برابر بود

اگر ما دکتر و مهندس نداشته باشیم، می‌تونیم از خارج وارد کنیم. اما اگه امثال شهید مطهری نداشته باشیم، باید چی کار کنیم.

اخلاص او زبانزد رفقا بود. اگر کسی از او تعریف می‌کرد، خیلی بدش می‌آمد. وقتی که شخصی از زحمات او تشکر می‌کرد، می‌گفت: خرمشهر را خدا آزاد کرد! یعنی ما کاری نکرده‌ایم. همه‌کاره خداست و همهٔ کارها برای خداست

کارهای او مرا یاد حدیث امام کاظم (ع) در بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۹ انداخت که فرمودند: همانا مُهر قبول اعمال شما، برآوردن نیازهای برادرانتان و نیکی کردن به آنان در حد توانتان است و الّا (اگر چنین نکنید)، هیچ عملی از شما پذیرفته نمی‌شود.

هادی با همان چهرهٔ با حیا و دوست‌داشتنی گفت: قبل از ما و شما چند نفر دیگر به دنبال خاطرات شهید ابراهیم ‌ هادی رفتند، اما هیچ کدام به چاپ کتاب نرسید! شاید دلیلش این بوده که می‌خواستند خودشان را در کنار شهید مطرح کنند.

هادی هم مثل همه ملاک‌هایی برای انتخاب همسر در ذهنش داشت. ملاک‌های او بر خلاف برخی جوانان نسل جدید، ملاک‌های خاص و خدایی بود. هادی دیدگاهش دنیوی نبود. او به فراتر از این چیزها می‌اندیشید. او دلش می‌خواست همسرش حجاب کامل داشته باشد. می‌گفت دوست ندارم همسرم به شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها و تلویزیون و... وابستگی غلط داشته باشد. هادی اخبار را پیگیری می‌کرد، اما به رادیو و تلویزیون وابستگی و علاقه نداشت. وقتش را پای سریال‌ها و فیلم‌ها تلف نمی‌کرد. می‌گفت خیلی از این برنامه‌ها وقت انسان را هدر می‌دهد. از نظر او زندگی بدون این‌ها زیباتر بود.

گفت: باید چشم را از نامحرم حفظ کرد تا توفیق شهادت را از دست ندهیم

هادی می‌دانست بسیاری از معاشرت‌ها تأثیر منفی در رشد معنوی انسان دارد، لذا ارتباط خود را با بیشتر دوستان در حد یک سلام و علیک پایین آورده بود

اخلاص او زبانزد رفقا بود. اگر کسی از او تعریف می‌کرد، خیلی بدش می‌آمد. وقتی که شخصی از زحمات او تشکر می‌کرد، می‌گفت: خرمشهر را خدا آزاد کرد! یعنی ما کاری نکرده‌ایم. همه‌کاره خداست و همهٔ کارها برای خداست.

جهان در حال تحول است، دنیا دیگر طبیعی نیست

یک شب از برادرم سؤال کردم چطور این‌قدر تغییر کردی؟ گفت: کتابی هست به نام معراج‌السعاده. واقعاً اگر کسی می‌خواهد به معراج یا به سعادت برسد، باید هر شب یک صفحه از این کتاب را بخواند

انسان اگر می‌خواهد به جایی برسد، باید تلاش کند

چند خانم بدحجاب را دید. جلوتر که رفت با صدای بلند گفت: خواهرم حجابت رو حفظ کن. بعد حرکت کرد. توی راه با حالتی دگرگون گفت: دیگه از اینجا خسته شدم. این حجاب‌ها بوی حضرت زهرا (س) نمی‌ده. اینجا مثلاً محله‌های مذهبی تهران هست و این وضعیت رو داره! بعد با صدایی گرفته‌تر گفت:‌ خسته‌ام، بعد از سفر کربلا دیگه دوست ندارم توی خیابون برم. من مطمئن هستم چشمی که به نگاه حرام عادت کنه خیلی چیزها رو از دست می‌ده. چشم گنهکار لایق شهادت نمی‌شه.

وقتی که شخصی از زحمات او تشکر می‌کرد، می‌گفت: خرمشهر را خدا آزاد کرد! یعنی ما کاری نکرده‌ایم. همه‌کاره خداست و همهٔ کارها برای خداست

می‌خواست از فرصت کوتاه عمر در جهت شناخت بهتر خدا بهره ببرد

می‌گفت: در روایات اسلامی بیکاری بدترین حالت یک جوان به حساب می‌آید. بیکاری هزاران مشکل و گناه و ... را در پی خود دارد

او برای رهایی از بیکاری کارهای زیادی انجام داد

از همان کودکی کم‌توقع بود