بریده‌هایی از کتاب ۵ زبان عشق

می‌توانید بصورت غیر مستقیم سعی کنید از کلام تاییدآمیز برای او استفاده کنید، یعنی گفتن حرف‌های مثبت وقتی همسر شما آنجا نباشد. در نهایت یک نفر به گوش همسرتان می‌رساند که شما از او تعریف و به صورت زبانی او را تایید کرده‌اید و امتیاز معنوی کاملی در زمینه عشق از همسر خود بدست آورید. به مادر همسر خود بگویید که همسر شما چقدر عالی است. وقتی مادرش به او بگوید که شما چه چیزی گفته‌اید، تاثیر کلام شما بیشتر می‌شود و امتیاز و اعتبار بیشتری کسب می‌کنید. همچنین نزد دیگران همسر خود را، وقتی در آن جمع حضور ندارد، تایید کنید. وقتی افتخاری کسب می‌کنید، حتما از نقش داشتن همسر خود در کسب آن موفقیت حرف بزنید. همچنین می‌توانید حرف‌های خود را برای او بنویسید، مزیت این کار این است که متن نوشته شده، بارها و بارها خوانده می‌شود.

بنابراین یک درخواست، احتمال ابراز عشق را بوجود می‌آورد، درحالی‌که طلب کردن این احتمال را از بین می‌برد.

با درخواست کردن به او حق انتخاب می‌دهید. همسر شما می‌تواند آن را رد یا قبول کند، چون عشق همیشه یعنی تصمیم گرفتن و همین عشق را معنادار می‌کند. اینکه بدانم همسر من به اندازه‌ای عاشق من است که به درخواست‌هایم پاسخ داده است از لحاظ احساسی این را می‌رساند که به من اهمیت می‌دهد، به من احترام می‌گذارد و می‌خواهد کاری کند که خوشحال باشم.

وقتی از همسر خود چیزی را درخواست می‌کنید، ارزش و توانایی‌های او را تایید می‌کنید. در اصل با این کار به او نشان می‌دهید چیزی دارد یا می‌تواند کاری انجام دهد که برای شما ارزشمند است. اما وقتی طلبکارانه صحبت کنید، به یک آدم زورگو تبدیل می‌شوید تا یک عاشق. با این کار همسر خود را تایید نمی‌کنید، بلکه تحقیر می‌کنید

بخشش یک احساس نیست، یک الزام است. یک انتخاب است برای نشان دادن گذشت و مهربانی، نه مقابله به مثل با یک مهاجم. بخشش یک نوع ابراز عشق است. «من عاشقتم. دوسِت دارم. برام مهمی و می‌بخشمت. حتی اگه هنوزم درد و رنج باقی مونده باشه، نمی‌ذارم این موضوع باعث فاصله گرفتن ما از هم بشه. امیدوارم از این اشتباه درس بگیریم. اینکه اشتباه کردی به معنی ناتوانی تو نیست. همسر منی و از اینجا به بعد با هم ادامه خواهیم داد». حرف‌هایی از این دست، زبان عشق «کلام تاییدآمیز» هستند که با لهجه‌ی حرف‌های محبت‌آمیز بیان می‌شوند.

تشویق، به همدلی و دیدن دنیا از منظر همسرمان نیاز دارد. اول باید بدانیم چه چیزهایی برای همسر ما مهم است. فقط در این صورت می‌توانیم او را تشویق کنیم. با تشویق زبانی نشان می‌دهیم که می‌دانیم، اهمیت می‌دهیم، همراهش هستیم و کمکش می‌کنیم. نشان می‌دهیم او و توانایی‌هایش را باور داریم. برای او ارزش قائلیم و تحسینش می‌کنیم. اغلب ما از آنچه فکر می‌کنیم توانمندتریم. چیزی که مانع پیشرفت‌مان می‌شود نبود شجاعت است.

البته منظور من این نیست برای اینکه همسرتان درخواست شما را اجابت کند، چاپلوسی کنید. هدف عشق، رسیدن به چیزی که خود شما می‌خواهید نیست بلکه رسیدن به چیزی است که به نفع معشوق شما است. در واقع وقتی همسرمان از ما تعریف و تشکر می‌کند، انگیزه‌ی ما برای جبران کردن و انجام کاری برای او بیشتر می‌شود.

یک روش ابزار احساسی عشق، گفتن حرف‌هایی است که روحیه را تقویت می‌کند.

سلیمان، مولف ادبیات حکیمانه‌ی عبری باستان گفته است: «زبان قدرت مرگ و زندگی دارد»

. اگر عشق یک انتخاب است پس آنها ظرفیت عشق ورزیدن بعد از اتمام حال و هوای عاشقی و بازگشت به دنیای واقعی را دارند. عشق عاقلانه با یک نگرش یا نوعی فکر آغاز می‌شود. این عشق نگرشی است که می‌گوید «من با تو ازدواج کرده‌ام و انتخابم این است که به علائق تو توجه کنم». سپس فردی که این نوع عشق را انتخاب می‌کند روش‌های مناسبی برای ابراز آن پیدا می‌کند.

اصل کتاب، عشق عاقلانه و ارادی است. این نوع عشق، عشقی است که عقل همیشه از ما می‌خواسته است. این عشق ارادی است.

تشویق، به همدلی و دیدن دنیا از منظر همسرمان نیاز دارد. اول باید بدانیم چه چیزهایی برای همسر ما مهم است. فقط در این صورت می‌توانیم او را تشویق کنیم. با تشویق زبانی نشان می‌دهیم که می‌دانیم، اهمیت می‌دهیم، همراهش هستیم و کمکش می‌کنیم. نشان می‌دهیم او و توانایی‌هایش را باور داریم. برای او ارزش قائلیم و تحسینش می‌کنیم. اغلب ما از آنچه فکر می‌کنیم توانمندتریم. چیزی که مانع پیشرفت‌مان می‌شود نبود شجاعت است. همسری که عاشق‌مان باشد می‌تواند این مانع را با تشویق و دلگرمی از سر راه ما بردارد

تعریف زبانی محرک خیلی قوی‌تری نسبت به غر زدن است.

«زبان قدرت مرگ و زندگی دارد». بسیاری از زوج‌ها اصلا قدرت چشمگیر تایید زبانی را نمی‌دانند.

زوجین با مخازن عشق خالی تمایل به بحث و دعوا و قهر دارند و بعضی شاید خشونت زبانی یا فیزیکی داشته باشند. اما وقتی مخزن عشق پر باشد، فضای دوستانه ایجاد می‌شود، فضایی که زوجین یکدیگر را می‌فهمند، تفاوت‌های یکدیگر را می‌پذیرند و در مورد مشکلاتشان صحبت می‌کنند.

وقتی با همسر خود مثل اشیا رفتار می‌کنیم، جلوی عشق را می‌گیریم. فریب دادن با ایجاد حس گناه (اگه همسر خوبی بودی این کارو برام می‌کردی...) زبان عشق نیست. زورگویی و ترساندن (یا این کارو می‌کنی یا پشیمون میشی) با عشق بیگانه است.

بخشش یک احساس نیست، یک الزام است. یک انتخاب است برای نشان دادن گذشت و مهربانی، نه مقابله به مثل با یک مهاجم.

یاد گرفته‌ایم که مشکلات را تحلیل کنیم و راه‌حل ارائه دهیم. فراموش می‌کنیم که ازدواج یک رابطه است، نه یک پروژه یا مسئله که باید حل شود. یک رابطه نیاز به شنیدن همدلانه و فهم افکار، احساسات و خواسته‌های فرد مقابل دارد. باید فقط زمانی که از ما خواسته می‌شود راه‌حل ارائه دهیم و آن هم نه با فخرفروشی و خودبرتربینی.

اغلب ما از آنچه فکر می‌کنیم توانمندتریم. چیزی که مانع پیشرفت‌مان می‌شود نبود شجاعت است

واقع‌گرا نیستیم. به درستی واقعیت ذات انسان را در نظر نمی‌گیریم. ما انسان‌ها ذاتا خودخواه هستیم. دنیا به گِرد ما می‌چرخد. هیچ کدام از ما کاملا نوع‌دوست نیستیم. فقط حال و هوای عاشقی برای مدتی این توهم را در ما ایجاد می‌کند.