بریده‌هایی از کتاب ۵ زبان عشق

عشق یک تصمیم است و با زور نمی‌توان آن را بدست آورد.

یادگیری ارتباط برقرار کردن با احساساتش است، آگاه شدن از این موضوع است که او یک موجود بااحساس است، علی رغم اینکه این بخش از زندگی‌اش را سرکوب کرده باشد. اگر لازم است زبان گفتگوی باکیفیت را یاد بگیرید، با نوشتن احساساتی که دارید شروع کنید. دفترچه یادداشت کوچکی تهیه کنید و تمام طول روز آن را با خود داشته باشید. سه بار در روز از خود بپرسید: «در سه ساعت گذشته چه احساساتی به من دست داده است؟ مثلا وقتی در مسیر راننده‌ای در فاصله‌ای کم و خطرناک نسبت به ماشین من حرکت می‌کرد چه حسی به من دست می‌داد؟ وقتی در پمپ بنزین نازل پمپ کار نکرد و بنزین روی بدنه ماشین ریخت چه حسی به من دست داد؟ چه حسی به من دست داد وقتی فهمیدم پروژه‌ای را که فکر می‌کردم دو هفته برای انجام آن وقت دارم، باید در ۳ روز انجام دهم؟»

در سایه‌ی عشق می‌فهمیم چطور فقط خوبی‌های یکدیگر را ببینیم. این‌ها پاداش عشق هستند.

فراموش می‌کنیم که ازدواج یک رابطه است، نه یک پروژه یا مسئله که باید حل شود.

اغلب ما از آنچه فکر می‌کنیم توانمندتریم. چیزی که مانع پیشرفت‌مان می‌شود نبود شجاعت است

اساسی‌ترین نیاز ما عاشق شدن نیست، بلکه صادقانه مورد عشق فرد دیگری قرار گرفتن است.

کارهایی که ما قبل از شروع زندگی زیر یک سقف انجام می‌دهیم، دلیل بر این نیست که بعد نیز همان کارها را انجام دهیم. در آن زمان ما در حال و هوای عاشقی هستیم اما بعد همان آدمی می‌شویم که قبل از عاشقی بوده‌ایم. اعمال ما تحت تاثیر کارهای والدین ما، شخصیت ما، دید ما به عشق، احساساتمان، نیازها و امیال ما است. فقط یک چیز در مورد رفتار ما قطعی است: رفتار ما بعد از اتمام دوران عاشقی، شبیه به رفتار ما در دوران عاشقی نخواهد بود.

خیلی از ما عاشق می‌شویم و با معشوق خود ازدواج می‌کنیم. فردی را می‌بینیم که خصوصیات ظاهری و رفتارهای شخصیتی او باعث می‌شود در همان برخورد اول عاشقش شویم. ممکن است این آتش عشق در اولین صحبت با او خاموش شود یا پس از آشنایی بیشتر، شعله‌ورتر شود. در این صورت اگر بفهمیم که این عشق دو طرفه است، شدتش بیشتر می‌شود. اما اگر یکطرفه باشد یا عشقی که در قلب ما بوجود آمده است سرد می‌شود و یا تلاش می‌کنیم تا معشوق خود را تحت تاثیر قرار دهیم تا عشق او را بدست آوریم. سپس درمورد ازدواج حرف می‌زنیم چون همه موافقند که عاشق بودن یک شرط ضروری برای یک ازدواج خوب است.

نوزادانی که در آغوش گرفته می‌شوند، نوازش می‌شوند و بوسیده می‌شوند، نسبت به نوزادانی که برای مدت طولانی بدون هیچ تماس بدنی در گوشه‌ای رها می‌شوند، سلامت روانی و احساسی بهتری دارند.

مرد جوانی درمورد نامزدش می‌گفت: «نمی‌توانم به هیچ وجه او را برنجانم. فقط می‌خواهم خوشحالش کنم. هر کاری برای خوشحال کردنش می‌کنم». این نوع وسواس فکری در ما حس اشتباهی ایجاد می‌کند که خودخواهی ما کلا از بین رفته است و حاضریم هر کاری به نفع معشوق خود انجام دهیم. دلیل اینکه می‌توانیم این کار را به راحتی انجام دهیم این است که کاملا باور داریم معشوق ما نیز همین حس را نسبت به ما دارد. باور داریم که او هم خودش را متعهد می‌داند که نیازهای ما را رفع کند و همان اندازه که ما به او عشق می‌ورزیم او هم به ما عشق می‌ورزد و هیچ کاری نمی‌کند که ما را برنجاند. این نوع طرز فکر همیشه خیالاتی است.

خیلی از ما گوش دادن را به خوبی بلد نیستیم. بیشتر بلدیم فکر کنیم و حرف بزنیم. یاد گرفتن «گوش دادن» ممکن است به اندازه یاد گرفتن یک زبان خارجی سخت باشد، اما اگر می‌خواهیم عشقمان را نشان دهیم، باید آن را یاد بگیریم.

اغلب ما از آنچه فکر می‌کنیم توانمندتریم. چیزی که مانع پیشرفت‌مان می‌شود نبود شجاعت است.

اساسی‌ترین نیاز ما عاشق شدن نیست، بلکه صادقانه مورد عشق فرد دیگری قرار گرفتن است. عشقی که بر پایه منطق و انتخاب است نه غریزه.

زمان‌هایی را به یاد آورید که بدون فکر کردن به مسائل جنسی یکدیگر را لمس کرده بودید و آن لمس باعث افزایش عشق و صمیمیت بین شما و همسرتان شد. چه چیزی آن زمان‌ها را خاص کرده بود؟

در زمان بحران ما یکدیگر را بصورت ناخودآگاه بغل می‌کنیم، چرا؟ چون تماس بدنی ابزار قدرتمندی برای انتقال عشق و علاقه است. در زمان بحران بیشتر از هر چیزی به عشق نیاز داریم. همیشه نمی‌توانیم شرایط را تغییر دهیم، اما اگر مورد عشق و دوست داشتن قرار بگیریم، می‌توانیم از آن بحران نجات پیدا کنیم.

عشق یک تصمیم است و با زور نمی‌توان آن را بدست آورد.

کارهایی که ما قبل از شروع زندگی زیر یک سقف انجام می‌دهیم، دلیل بر این نیست که بعد نیز همان کارها را انجام دهیم. در آن زمان ما در حال و هوای عاشقی هستیم اما بعد همان آدمی می‌شویم که قبل از عاشقی بوده‌ایم. اعمال ما تحت تاثیر کارهای والدین ما، شخصیت ما، دید ما به عشق، احساساتمان، نیازها و امیال ما است. فقط یک چیز در مورد رفتار ما قطعی است: رفتار ما بعد از اتمام دوران عاشقی، شبیه به رفتار ما در دوران عاشقی نخواهد بود.

یاد گرفته‌ایم که مشکلات را تحلیل کنیم و راه‌حل ارائه دهیم. فراموش می‌کنیم که ازدواج یک رابطه است، نه یک پروژه یا مسئله که باید حل شود. یک رابطه نیاز به شنیدن همدلانه و فهم افکار، احساسات و خواسته‌های فرد مقابل دارد. باید فقط زمانی که از ما خواسته می‌شود راه‌حل ارائه دهیم و آن هم نه با فخرفروشی و خودبرتربینی. خیلی از ما گوش دادن را به خوبی بلد نیستیم. بیشتر بلدیم فکر کنیم و حرف بزنیم. یاد گرفتن «گوش دادن» ممکن است به اندازه یاد گرفتن یک زبان خارجی سخت باشد، اما اگر می‌خواهیم عشقمان را نشان دهیم، باید آن را یاد بگیریم. خصوصا وقتی زبان اصلی عشق همسر شما اختصاص وقت با لهجه گفتگوی باکیفیت است.

وقتی عاشق باشی نمی‌توانی چیز دیگری را باور کنی.

دختری به نام اَشلی را به یاد دارم که در سیزده سالگی به علت بیماری مقاربتی تحت درمان بود. به همین خاطر والدین او شدیدا ناراحت بودند. از اشلی عصبانی بودند. از مدرسه شاکی بودند که درمورد تماس جنسی به بچه‌ها آموزش داده‌اند. والدینش پرسیدند: «چرا باید این کار را بکند؟» در صحبتی که با اشلی داشتم به من گفت که والدینش در ۶ سالگی از هم جدا شده بودند. او می‌گفت: «فکر می‌کردم پدرم به خاطر اینکه مرا دوست نداشت رفت. وقتی ده سالم بود مادرم مجددا ازدواج کرد. آن زمان احساس کردم او شخص دیگری را برای عاشقی دارد، اما من هنوز کسی را نداشتم که عاشقم باشد. با آن پسر در مدرسه آشنا شدم. از من بزرگتر بود اما دوستم داشت. باورکردنی نبود. با من مهربان بود و بعد از مدتی احساس کردم واقعا عاشق من است. نمی‌خواستم رابطه‌ی جنسی داشته باشم، فقط می‌خواستم کسی مرا دوست داشته باشد».