بریده‌هایی از کتاب مرگ آدم را زیباتر می‌کند

و شاید سیگار اختراع سرخپوستی بود که می‌خواست به معشوقه‌اش پیام کوتاه بدهد

تفنگ را بردار و نشانه بگیر آینده را در کله‌ات و گذشته را در قلبت که این جان به لب رسیده با پای خودش نمی‌رود

به من فکر کن آن‌گونه که خورشید به زمین فکر می‌کند تا سال‌ها طول بکشد فهمیدن این‌که کدام‌یک از ما به دور دیگری می‌چرخید

تنها یک نفر را نام ببر که برای مرگش گریه نکرده باشند تنها یک نفر را که زندگی‌ش داستان غم‌انگیزی نبوده است تا این‌گونه اندوهگین نباشم

داستان غم‌انگیزی‌ست که هرکسی چیزی را در زندگی از دست داده است اما داستان من غم‌انگیز ترست تو را نداشته‌ام و از دست داده‌ام

مگر چه چیزی از زندگی برایمان باقی خواهد ماند جز دیوانگی و دیوانگی دنیای عجیبی‌ست یک عمر نام کسی را صدا می‌زنی که تصویرش را از یاد برده‌ای

اما یک‌شب با موهای سفید دوباره از خود خواهم پرسید آیا باز او را خواهم دید؟

انسانی که آلزایمر می‌گیرد قدم زدن را از یاد نمی برد پس چیزی هست کسی هست که هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود

این قلب کارگری‌ست که یک‌روز دیگر برای دوست داشتن به میدان شهر نمی‌رود

رابطه‌ها سرد شده‌است سال‌ها در کنار هم می‌ایستیم شبیه دو مجسمه در میدان بدون این‌که پای قلبی در میان باشد

نگاه کن آن مرد که سیگار به‌دست می‌آید قطار کوچکی‌ست که اندوه یک رفتن را آورده است

می‌خواهم مفقودالاثر شوم تا هیچ قبری نداشته باشم که انتظار بکشد نیامدن‌هایت را

هرکس را دوست داشته‌ام آن‌قدر دوستش داشته ام که از من بدش بیاید

از جنگ پوکه‌ی فشنگ‌هایی می‌ماند که نیمی از آن‌ها رفته است از زیبایی تو هزار ته مانده‌ی سیگار نگاه کن آن مرد که سیگار به‌دست می‌آید قطار کوچکی‌ست که اندوه یک رفتن را آورده است تا قطاری که روی ریل دود می کند اندوه هزار رفتن را ببرد

گاهی مرگ آدم را زیباتر می‌کند

اما من انسانم نمی‌توانم خودم را دور بیاندازم

مرگ آدم را زیباتر می‌کند

به تو فکر خواهم‌کرد آن‌قدر فکر خواهم‌کرد که سال‌ها بعد روزنامه‌ها تیتر بزنند از لب‌های جنازه‌ای دود بلند می‌شود مردم، متعجب عکسم را نگاه کنند تو لبخند بزنی زیر لب بگویی: دیوانه هنوز به من فکر می‌کند

باورش سخت است اما کافی‌ست لحظه‌ای به تنهایی ماموتی فکر کنی که در جستجوی نیمه‌ی دیگرش از سیبری به‌راه افتاد و قرن‌ها بعد فسیلش را در بیابان‌های عربستان کشف کردند

رابطه‌ها سرد شده‌است سال‌ها در کنار هم می‌ایستیم شبیه دو مجسمه در میدان بدون این‌که پای قلبی در میان باشد