بریده‌هایی از کتاب مرگ آدم را زیباتر می‌کند

داستان غم‌انگیزی‌ست که هرکسی چیزی را در زندگی از دست داده است اما داستان من غم‌انگیز ترست تو را نداشته‌ام و از دست داده‌ام

آن‌قدر که دو آدم برفی از چشم‌هایشان برف بارید و قطب‌ها پدید آمدند

می‌خواهم مفقودالاثر شوم تا هیچ قبری نداشته باشم که انتظار بکشد نیامدن‌هایت را

سربازانی که از جنگ برنمی‌گردند نمرده‌اند! شبیه مردانی که بعد از دیدن تو دیگر کسی آن‌ها را ندید

در تمام بندها به تو فکر کرده‌ام و اگر یک‌روز باستان شناسان دست مرا از زیر خاک بیرون بیاورند هنوز حلقه‌ای بر پای زندانی بند ششم است

غمگین‌تر شویم در آپارتمان‌هایی که از درخت‌ها بالاتر رفتند

خورشید بودی روی صورتت اسید پاشیدند اما چیزی از زیباییت کم نشده است حالا ماه شده‌ای با چند لکه‌ی سیاه روی صورتت

قسم به شرافت مرگ که اگر بیاید هرگز نمی‌رود

رابطه‌ها سرد شده‌است سال‌ها در کنار هم می‌ایستیم شبیه دو مجسمه در میدان بدون این‌که پای قلبی در میان باشد

به تو فکر خواهم‌کرد آن‌قدر فکر خواهم‌کرد که سال‌ها بعد روزنامه‌ها تیتر بزنند از لب‌های جنازه‌ای دود بلند می‌شود مردم، متعجب عکسم را نگاه کنند تو لبخند بزنی زیر لب بگویی: دیوانه هنوز به من فکر می‌کند