بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

بعضی‌وقت‌ها واقعاً از ته دلش می‌خواست برای خودش آرزویی داشته باشد، طوری که واقعاً نمی‌توانست آن را نادیده بگیرد. ظاهراً آرزو داشتن یکی از ضروریات زندگی آدم است. اما حس زودگذری بود، می‌آمد و می‌رفت.

شاید داخل گلدان‌ها فقط خاک باشد، اما زیر همین خاک گل‌ها به انتظار بهار نشسته‌اند. زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد.

آدم‌های دیگه‌ای هم مثل ما هستن. آدم‌هایی مثل ما که هنوز تسلیم نشده‌ایم.»

بدون اینکه حرفی بینشان ردوبدل بشود. فعلاً سعی می‌کنند به حضور یک نفر دیگر عادت کنند. درست مثل وقتی که بعد از مدت‌ها حضور کسی تأثیر ملموسی روی زندگی آدم گذاشته باشد. مثل وقتی که بعد از مدت‌ها کسی را بدون لمس کردن حس کرده باشی.

هر زندگی مشترکی بدی‌های خودش را دارد، چون همۀ آدم‌ها نقطه‌ضعف‌های خودشان را دارند. اگر با آدم دیگری زندگی می‌کنی، باید یاد بگیری که با این نقطه‌ضعف‌ها کنار بیایی. اگر نقطه‌ضعف‌ها را شبیه یک مبل سنگین در خانه فرض بکنی، یاد می‌گیری موقع تمیزکاری اطرافش را تمیز بکنی و به خودش کاری نداشته باشی. البته گردوغبار بدون اینکه جلوِ چشم باشند زیر مبل جمع می‌شوند، اما آدم رفته‌رفته یاد می‌گیرد که آن را نادیده بگیرد تا اینکه به چشم مهمان‌ها هم نیاید. بالاخره، یک روز یک نفر بدون اینکه شما حرفی زده باشید آن مبل سنگین را جابه‌جا می‌کند و همه‌چیز برملا می‌شود. گرد و خاک و لکه‌ها. خراشِ روی کف پارکت و همه‌چیز مشخص می‌شود. اما دیگر خیلی دیر شده است.

آدمی که همیشه به خاطر یک نفر دیگر زندگی کرده وقتی تنها باشد حتی خودش را هم به‌سختی می‌شناسد.

هیچ مرگی عادلانه نیست. هر آدم سوگواری به دنبال مقصر می‌گردد.

من همیشه بالای سنگ وایمیستادم، و اون از توی آب داد می‌زد بپر بریت، فقط بپر! وقتی اون بالا وایستادی و پایین رو نگاه می‌کنی، فقط یه لحظه واسه پریدن خودت رو آماده حس می‌کنی. اگه این کار رو کردی، اون وقت جرئتش رو داری. اما اگه اون لحظه رد بشه و منتظر بشی تا دوباره سراغت بیاد، هیچ‌وقت جرئتش رو پیدا نمی‌کنی و نمی‌پری.

آدم نمی‌فهمد عشق چه موقعی شکوفه می‌دهد؛ یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی که گل داده است. موقع پلاسیدن هم همین‌طور است، یک روزبیدار می‌شوی و می‌بینی که دیگر خیلی دیر شده، اصلاً گلی نمانده است. گل‌های بالکن هم از این نظر شبیه عشق هستند.

زیر همین خاک گل‌ها به انتظار بهار نشسته‌اند. زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد. بریت‌ماری دیگر نمی‌داند کدام‌یک را دارد، ایمان یا امید. شاید هم هیچ‌کدام.

وقتی کسی را در لحظه‌ای که بیش از همیشه به تو احتیاج دارد ترک بکنی، آن وقت عشق چه ارزشی دارد؟

مثل وقتی که بعد از مدت‌ها حضور کسی تأثیر ملموسی روی زندگی آدم گذاشته باشد. مثل وقتی که بعد از مدت‌ها کسی را بدون لمس کردن حس کرده باشی.

مغز آدم توانایی بی‌نظیری در بازسازی خاطرات با وضوح بالا دارد، طوری که بقیۀ اعضای بدن زمان از دستشان درمی‌رود.

آدم هیچ‌وقت نمی‌فهمد کسانی مثل اینگرید چون بازی کردن را دوست داشتند همیشه خوب بازی می‌کردند یا چون خوب بازی می‌کردند بازی کردن را دوست داشتند.

آن‌ها هیچ‌وقت دربارۀ آن حادثه صحبت نکردند، و چون در این‌باره حرف نزدند، دیگر نتوانستند دربارۀ چیز دیگری حرف بزنند

بعضی آدم‌ها آرزویشان است که به سفر بروند و تجربه‌های جدیدی کسب کنند، اما بریت‌ماری آرزو می‌کند که در خانه بماند؛ جایی که هیچ‌چیزش تغییر نمی‌کند.

به بی‌خوابی شبانه عادت دارد،‌ مثل تمام کسانی که کل عمرشان را برای یک نفر دیگر زندگی کرده‌اند.

شاید داخل گلدان‌ها فقط خاک باشد، اما زیر همین خاک گل‌ها به انتظار بهار نشسته‌اند. زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد.

آدم هیچ‌وقت نمی‌فهمد کسانی مثل اینگرید چون بازی کردن را دوست داشتند همیشه خوب بازی می‌کردند یا چون خوب بازی می‌کردند بازی کردن را دوست داشتند.

ظاهراً آرزو داشتن یکی از ضروریات زندگی آدم است