بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

با دقت برگه‌ای را که باید محل زندگی و هویتش را در آن بنویسد برانداز می‌کند. این روزها برای اینکه ثابت بکنید آدم هستید به تشریفات اداری نیاز هست. در این جامعه، برای اینکه یک نفر بتواند کار کند باید از هفت‌خان رد شود.

انگار زندگی به همین سادگی‌هاست.

آدم وقتی به سن خاصی می‌رسد تقریباً همۀ سؤال‌هایی که از خودش می‌پرسد به یک چیز ختم می‌شود: چطور باید زندگی کرد؟

وقتی اون بالا وایستادی و پایین رو نگاه می‌کنی، فقط یه لحظه واسه پریدن خودت رو آماده حس می‌کنی. اگه این کار رو کردی، اون وقت جرئتش رو داری. اما اگه اون لحظه رد بشه و منتظر بشی تا دوباره سراغت بیاد، هیچ‌وقت جرئتش رو پیدا نمی‌کنی و نمی‌پری.»

یک سال شد چند سال، و چند سال شد یک عمر. یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت‌سر گذاشته‌ای بیشتر از روزهای جلوِ رویت است، و نمی‌فهمی چطور این‌قدر زود گذشت.

«عشق که نباید همیشه آدم رو یاد آتیش‌بازی و گروه موسیقی بندازه، به نظرم می‌تونی این‌طور بهش نگاه بکنی. واسه بعضی از آدم‌ها مثل ما، عشق یه معنای دیگه می‌ده. عشق واسه ما یعنی چیزهای ملموس!»

بریت‌ماری از آن آدم‌های فضول نبود، اصلاً، فقط کنجکاو بود.

زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد.

عشق که نباید برای همه به معنای آتش‌بازی باشد. عشق می‌تواند جواب سؤال جدول باشد: پایتختی با پنج حرف، یا می‌تواند یادآوری زمان تعویض پاشنه‌های کفش باشد.

پچ‌پچ‌کنان می‌گوید: «اگه اون یه نفر بهت نگه چقدر موهای قشنگی داری، پس لیاقتش تنهاییه!»

اگر آدم چشم‌هایش را ببندد، می‌تواند تمام انتخاب‌های زندگی‌اش را به یاد بیاورد و بفهمد که همۀ آن‌ها به خاطر یک نفر دیگر بوده است.

اگر آدم چشم‌هایش را محکم ببندد و کمی صبر بکند، می‌تواند تمام لحظاتی را که فقط و فقط به خاطر خودش تصمیم گرفته به یاد بیاورد. و شاید بفهمد که هیچ‌وقت چنین لحظه‌ای نبوده است.

یک نکتۀ جالب دربارۀ روستاهای بین‌راهی این است که آدم همان‌قدر که می‌تواند برای ترک‌شان دلیل پیدا کند می‌تواند برای ماندن هم بهانه پیدا کند. بعضی آدم‌ها همیشه بین این دو گیر می‌کنند.

هیچ مرگی عادلانه نیست. هر آدم سوگواری به دنبال مقصر می‌گردد. تقریباً همیشه خشم آدم آخرسر به نوعی لاعلاجی می‌رسد که هیچ‌کس را مسئول مرگ دیگری نمی‌داند.

مرگ یعنی درماندگی مطلق و درماندگی یعنی ناامیدی مطلق.

اگر کسانی را که دوستشان نداریم نبخشیم، آن وقت دیگر برایمان چه باقی می‌ماند؟ عشق چیست جز دوست داشتن کسانی که دوستمان دارند حتی وقتی که لیاقتش را ندارند؟

می‌دونی هر طرف که برم انگار به یکی پشت کردم. واسه همین درست‌ترین کار اینه که جایی بمونم که بهش تعلق دارم.

«می‌دونم به چی فکر می‌کنی. اما اینجا بورگه. تو بورگ ما همدیگه رو می‌بخشیم. انتخاب دیگه‌ای نداریم. اگه نبخشیم دیگه دوستی واسه‌مون باقی نمی‌مونه که بخوایم از دستشم عصبانی بشیم.»

آدم در لحظات ناامیدی دست به کارهای ناامیدکننده می‌زند.

اون‌ها همیشه برنده می‌شن. واسه همین باورشون شده که بُرد لیاقتشونه.