بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

می‌دونی آدم‌ها به این نیاز دارن که کسی بهشون نیاز داشته باشه.

«بعضی وقت‌ها بهتره بدون اینکه از کسی بخوای نظرش رو دربارۀ غذا بگه، خودش بگه دستت درد نکنه. می‌دونی که چی می‌گم؟»

انسان تنها حیوانی است که به مثابۀ نمادی از صلح لبخند می‌زند، درحالی‌که بقیۀ حیوانات برای تهدید کردن دندان‌هایشان را نشان می‌دهند

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت‌سر گذاشته‌ای بیشتر از روزهای جلوِ رویت است، و نمی‌فهمی چطور این‌قدر زود گذشت.

اگر کسانی را که دوستشان نداریم نبخشیم، آن وقت دیگر برایمان چه باقی می‌ماند؟

شور نوعی احساس کودکانه است؛ بکر و دست‌نخورده. اکتسابی نیست؛ غریزی است،‌ برای همین آدم را درگیر می‌کند. منقلب می‌کند. مثل موجی آدم را سوار بر خود می‌کند و به دوردست‌ها می‌برد. بقیۀ احساسات زمینی هستند، اما شورْ آسمانی است.

آدم وقتی به سن خاصی می‌رسد تقریباً همۀ سؤال‌هایی که از خودش می‌پرسد به یک چیز ختم می‌شود: چطور باید زندگی کرد؟

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت‌سر گذاشته‌ای بیشتر از روزهای جلوِ رویت است، و نمی‌فهمی چطور این‌قدر زود گذشت.

زندگی یعنی با هم بودن، یعنی قسمتی از وجودت در دیگری بودن. یعنی خاطرات، دیوارها، گنجۀ ظروف، کشوها و قفسۀ کارد و چنگال، طوری که جای همه‌چیز را بدانی. یعنی سازش برای رسیدن به نظمی ایدئال، یعنی یک سبک مشترک براساس دو شخصیت متفاوت. یعنی شریک شدن در چیزهای خیلی عادی. مثل سیمان، سنگ، کنترل تلویزیون، جدول روزنامه، پیراهن، جوش‌شیرین، کمدهای دست‌شویی و ریش‌تراش برقی در کشوِ سوم.

ارزش زندگی بیشتر از کفش‌هایی است که هربار عوض می‌کنی. حتی بیشتر از خودت.

بانک با رکیک‌ترین فحش‌ها و بدوبی‌راه‌های جورواجوری که تابه‌حال به گوش بریت‌ماری نخورده است از پارکینگ بیرون می‌رود. بریت‌ماری حتی نمی‌دانست کلماتی را که برای اندام خصوصی بدن زنان به کار می‌رود می‌توان با کلمات دیگری که مربوط به اندام‌های دیگر است ترکیب کرد. آدم حتی در جدول‌های خیلی پیچیده هم به چنین ترکیب‌هایی برنمی‌خورد.

زمستان هم فصل ساکتی است، چون سرما آدم‌ها را خانه‌نشین و دنیا را بی‌صدا می‌کند.

«محض اطلاع باید بگم که وقتی آدم می‌میره سدیم بی‌کربنات دیگه تو بدنش تولید نمی‌شه. این‌جوری بو می‌گیره. این رو بعد از مرگ اینگرید یه جایی خوندم.»

در دنیای واقعی کسی برنده است که آرزوهای بزرگ‌تری داشته باشد.

می‌گویند آدم‌ها در سفر عوض می‌شوند

«عزیزم، مجبور نیستی همیشه بگی چی. این‌جوری شبیه خنگ‌ها می‌شی.» «چی؟»

ظاهراً آرزو داشتن یکی از ضروریات زندگی آدم است. اما حس زودگذری بود، می‌آمد و می‌رفت.

شاید داخل گلدان‌ها فقط خاک باشد، اما زیر همین خاک گل‌ها به انتظار بهار نشسته‌اند. زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد.

تقدیم به مادرم؛ کسی که همیشه حواسش بود که شکمم سیر و کتاب در کتابخانه‌ام موجود باشد. فردریک بکمن

آدم نمی‌فهمد عشق چه موقعی شکوفه می‌دهد؛ یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی که گل داده است. موقع پلاسیدن هم همین‌طور است، یک روزبیدار می‌شوی و می‌بینی که دیگر خیلی دیر شده، اصلاً گلی نمانده است.