بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

وقتی اون بالا وایستادی و پایین رو نگاه می‌کنی، فقط یه لحظه واسه پریدن خودت رو آماده حس می‌کنی. اگه این کار رو کردی، اون وقت جرئتش رو داری. اما اگه اون لحظه رد بشه و منتظر بشی تا دوباره سراغت بیاد، هیچ‌وقت جرئتش رو پیدا نمی‌کنی و نمی‌پری.

آدم شاید شرایطی را که در آن است خودش انتخاب نکند، اما در اینکه در این شرایط چه رفتاری نشان بدهد حق انتخاب دارد.

وقتی آدم الکل مصرف می‌کنه، سیستم ایمنی بدنش ضعیف می‌شه، واسه همینه که سرما خوردم.»

همین خودش به‌تنهایی کافی بود که شک کند، چون اگر آدم این‌قدر سرحال از خواب بیدار بشود حتماً شری در راه است.

زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد. بریت‌ماری دیگر نمی‌داند کدام‌یک را دارد، ایمان یا امید. شاید هم هیچ‌کدام.

کسی نمی‌تواند سبک بریت‌ماری را در دیدن دنیا تغییر بدهد. موضع بریت‌ماری در برابر دنیا تغییرناپذیر است.

آدم شاید شرایطی را که در آن است خودش انتخاب نکند، اما در اینکه در این شرایط چه رفتاری نشان بدهد حق انتخاب دارد.

عشق چیست جز دوست داشتن کسانی که دوستمان دارند حتی وقتی که لیاقتش را ندارند؟

وقتی کسی را در لحظه‌ای که بیش از همیشه به تو احتیاج دارد ترک بکنی، آن وقت عشق چه ارزشی دارد؟

یک روز صبح از خواب بیدار شد و فهمید که تاریخ انقضای آرزوهایش خیلی وقت پیش گذشته است.

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت‌سر گذاشته‌ای بیشتر از روزهای جلوِ رویت است، و نمی‌فهمی چطور این‌قدر زود گذشت.

«یه‌بار بهتون گفتم دوست‌داشتن فوتبال یه چیز غریزیه. اگه یه توپی جلوِ پاتون توی خیابون قِل بخوره، شوتش می‌کنین. به همون دلیلی که آدم‌ها عاشق می‌شن به همون دلیل هم فوتبال رو دوست دارن. چون نمی‌تونی ازش فرار بکنی.»

فوتبال بازی عجیب‌وغریبی است، چون از کسی نمی‌خواهد که دوستش داشته باشد. خودبه‌خود این دوست داشتن را می‌طلبد.

چند سال به سال‌های طولانی تبدیل شد و سال‌های طولانی به کل عمر.

بعد، از خستگی خوابش می‌برد، بدون اینکه خوابی ببیند، چون نمی‌داند باید آرزوهای چه کسی را در خواب ببیند.

بعضی وقت‌ها راحت‌ترین کار این است که آدم فقط زندگی کند، بدون اینکه خودش را بشناسد، بدون اینکه بداند به کجا می‌رود، همین بس که می‌داند کجاست.

شور نوعی احساس کودکانه است؛ بکر و دست‌نخورده. اکتسابی نیست؛ غریزی است،‌ برای همین آدم را درگیر می‌کند. منقلب می‌کند. مثل موجی آدم را سوار بر خود می‌کند و به دوردست‌ها می‌برد. بقیۀ احساسات زمینی هستند، اما شورْ آسمانی است. برای همین شور خیلی ارزشمند است، نه برای اینکه چیزی به ما می‌دهد، برای اینکه ما به خاطرش خطر می‌کنیم. برایمان شأن می‌آورد.

چون وقتی آدم خودش را در سکوت غرق کند، آن وقت نمی‌فهمد که بقیه او را می‌بینند یا نه. زمستان هم فصل ساکتی است، چون سرما آدم‌ها را خانه‌نشین و دنیا را بی‌صدا می‌کند.

«می‌دونم، بریت، می‌دونم. تو کسی رو قضاوت نمی‌کنی. من رو هم مثل بقیۀ آدم‌ها می‌بینی که برحسب تصادف رو ویلچر نشسته نه اینکه من رو یه ویلچر ببینی که توش یه آدم نشسته.»

بعضی وقت‌ها راحت‌ترین کار این است که آدم فقط زندگی کند، بدون اینکه خودش را بشناسد، بدون اینکه بداند به کجا می‌رود، همین بس که می‌داند کجاست.