بریده‌هایی از کتاب گورهای بی سنگ

خدا برای آفرینش انسان چهل روز بر خاک آدم باران اندوه بارانید و یک ساعت باران شادی. شاید به همین دلیل رنج‌های انسان از شادی‌هایش بزرگ‌تر است.

درودیوار اتاق انتظار توی مطب متخصص‌های نازایی پُر از عکس‌های بچه‌هایی است که به دنیا آورده‌اند. چیزی شبیه دیپلم‌های افتخار یا گواهی‌نامه‌های بین‌المللی که کسی در تأیید مهارت و تخصصش به دیوار بزند

امید گاهی شبیه اشیایی به‌ظاهر فراموش‌شده است که به هیچ دردی نمی‌خورند اما نمی‌توانی دورشان بیندازی؛ تصویر سیاه‌وسفید یک سونوگرافی قدیمی، کارت مشخصات جنین‌های فریزشده، یک عروسک پارچه‌ای با دو صورت که یک طرفش می‌خندد و یک طرفش گریه می‌کند، یا یک دوچرخهٔ اسباب‌بازی دکوری.

فکر کردم امید شبیه ماتروشکاهای روسی است؛ عروسک‌های چوبی درون‌تهی که در هم لانه کرده‌اند. هربار یکی دیگر از دل قبلی بیرون می‌آید، ولی کوچک‌تر می‌شود. نمی‌دانی چندتای دیگر مانده و چه‌قدر کوچک خواهد شد، ولی تا وقتی هنوز هست ادامه می‌دهی.

همهٔ ما در زندگی به یکی مهربان‌تر از خودمان نیاز داریم که وقتی از جنگ برمی‌گردیم مثل گربه زخم‌های‌مان را بلیسد، و یکی عاقل‌تر از خودمان که وقت دیوانگی مهارمان کند.

سخت می‌شود گفت چیزی که آن لحظه از دست می‌دادم جنینی چندگرمی و بی‌شکل بود یا رؤیایی به بزرگی یک زندگی. شاید هم این دو یکی بودند

همهٔ ما در زندگی به یکی مهربان‌تر از خودمان نیاز داریم که وقتی از جنگ برمی‌گردیم مثل گربه زخم‌های‌مان را بلیسد، و یکی عاقل‌تر از خودمان که وقت دیوانگی مهارمان کند.

بهترین کاری که بشر می‌تواند بکند این است که به تولیدمثل پایان دهد تا نسل انسان از کرهٔ زمین به‌کلی محو شود.

خشم اغلب شبیه نارنجکی است که کف دست آدم منفجر می‌شود.

یک جایی از زندگی هست که احساس می‌کنی گذشته از آینده بزرگ‌تر است. آن وقت رؤیا بافتن سخت می‌شود.

آدم همیشه فکر می‌کند اگر چشم‌هایش را ببندد دردش کم‌تر می‌شود.

من ولی دستم حیات ندارد

من آدم بازنده‌ای بودم. وقتی در بیست و یک‌سالگی به تهران آمدم می‌خواستم برنده باشم. جاهای زیادی کار کردم و کارهای زیادتری را امتحان کردم، ولی در هیچ کاری آن‌قدر موفق نبودم که فکر کنم آدم مهمی هستم. همیشه آخرش همان آدم بازنده بودم. شاید برای همین بود که هیچ محل کاری را با همهٔ جزئیاتش به خاطر نمی‌آورم. فراموش‌شان می‌کنم. این‌جا ولی آدم موفقی هستم. وقتی به بچه‌هایی که شکاف کام دارند غذا می‌دهم می‌ترسم خفه شوند، ولی وقتی غذا دادن تمام می‌شود و همه زنده‌اند احساس برنده بودن می‌کنم.